Ηαντίσταση των εργαζομένων της γερμανικής πολυεθνικής επιχείρησης ιματισμού «ΜΠΙΑΝΚΑ ΠΑΓΓΑΙΟΥ», στα σχέδιά της για μείωση και διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με ανάλογη μείωση αποδοχών, είναι μια πράξη «καταπέλτης», για εκείνους που υποστηρίζουν ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο να ακολουθήσουν σήμερα, πέρα από αυτόν της συνδιαλλαγής με την εργοδοσία και τελικά της υποταγής. Οι πράξεις μετρούν περισσότερο από τα λόγια, κατά κοινή ομολογία. Για περισσότερους από δυο μήνες, οι εργαζόμενοι του εργοστασίου απορρίπτουν ενωτικά τις αλλεπάλληλες, εκβιαστικές και τρομοκρατικές κρούσεις της επιχείρησης, αρνούμενοι να δεχτούν την ανατροπή των εργασιακών τους σχέσεων.

Ηεπιχείρηση έχει σαφείς στόχους, που ξεπερνούν ακόμη και αυτή την εξαιρετικά αντεργατική νομοθεσία που της επιτρέπει να διαστρεβλώνει την έννοια του χρόνου εργασίας, να αφαιρεί δικαιώματα, κατακτήσεις. Απαιτεί να έχει απόλυτο δικαίωμα στη διαχείριση του χρόνου εργασίας, από μηδέν ώρες (!) έως όσες επιλέξει ότι χρειάζεται για να καλύψει τις ανάγκες της. Ωστόσο, διαφορετική άποψη έχουν οι εργαζόμενοι, που απαιτούν κάτι πολύ απλό. Να πηγαίνουν μπροστά και όχι πίσω. Να καρπώνονται μεγαλύτερο μερίδιο από αυτό που παράγουν με τον ιδρώτα τους και όχι να τους αφαιρούν βίαια από αυτό που έχουν κερδίσει. Να είναι σε θέση να ανταποκρίνονται όσο γίνεται καλύτερα στις αυξανόμενες καθημερινές ανάγκες. Μια μικρογραφία είναι η «ΜΠΙΑΝΚΑ ΠΑΓΓΑΙΟΥ», της ατέλειωτης πάλης ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο, με δεδομένες τις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες, την έκταση της αντιπαράθεσης και αυτά που διακυβεύονται.

Ηάρνηση των εργαζομένων να υποκύψουν στους εκβιασμούς της εταιρίας και των Γερμανών «ειδικών» που επιστράτευσε για την προώθησή τους, παίρνει αντικειμενικά μεγαλύτερες διαστάσεις. Σε μια μεγάλη βιομηχανική μονάδα, στην οποία εργάζονται 460 εργαζόμενοι, γίνεται πραγματικότητα αυτό που διαβάλλουν, περιφρονούν και υπονομεύουν, ορισμένοι έξω αλλά και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα: Αντίσταση και αγώνας. Οι εργαζόμενοι, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά τους, ακυρώνουν τις θεωρίες του «κοινωνικού εταιρισμού», της συναίνεσης με τους εργοδότες, του «κοινωνικού διαλόγου», της επίτευξης του «εφικτού». Οι τακτικές αυτές βρίσκουν ένθερμους υποστηρικτές στις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Το ξεπούλημα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας από την πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, σ' αυτές βασίστηκε. «Κερδήθηκε» ό,τι πρόσφεραν οι εργοδότες, έγιναν δεκτά - ύστερα από... διαπραγμάτευση και διάλογο - τα επιχειρήματα των βιομηχάνων, αγνοήθηκαν προκλητικά οι ανάγκες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Η προπαγάνδα της ηττοπάθειας, δεν έχει ωστόσο, τα επιθυμητά για τους εμπνευστές της αποτελέσματα. Αυτό δείχνει και η στάση των εργαζομένων στην «ΜΠΙΑΝΚΑ». Σ' αυτό βασίζεται και για να το ενισχύσει αγωνίζεται, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, που προσπαθεί να συνενώσει τους αγωνιστές εργαζόμενους, τους συνεπείς συνδικαλιστές, τα ταξικά συνδικάτα σε ένα κοινό μέτωπο αγώνα. Οι εργάτες της «ΜΠΙΑΝΚΑ» συμμετέχουν αντικειμενικά σήμερα, με το δικό τους τρόπο, σ' αυτή την προσπάθεια.