Στις προχτεσινές απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα συμμετείχαν μαζικά χιλιάδες εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέοι των λαϊκών οικογενειών. Παρά τους εκβιασμούς όλων των κομμάτων της πλουτοκρατίας και των αστικών ΜΜΕ, παρά την εργοδοτική τρομοκρατία, παρά τις αυταπάτες που καλλιεργούνται «εξ αριστερών», παρά τις εκκλήσεις για συναίνεση. Παρ' όλα αυτά, η απεργία ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων και οι απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, με αποκορύφωμα τη συγκέντρωση στην Ομόνοια, ήταν οι μεγαλύτερες, οι πιο μαζικές και μαχητικές των τελευταίων χρόνων.

Δεν ήταν όμως μόνο η μεγάλη συμμετοχή του εργαζόμενου λαού στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα, που χαρακτήρισε την πανεργατική κινητοποίηση. Πολύ περισσότερο, ήταν το μήνυμα που ήχησε βροντερά στους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας, από εργάτες του χεριού και του πνεύματος. Φάνηκε ότι η συναίνεση, που καλούν και επικαλούνται η κυβέρνηση, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ., δεν είναι και τόσο δεδομένη όσο εμφανίζουν τα δημοσιογραφικά επιχειρηματικά συγκροτήματα. Αντίθετα, το μήνυμα που έστειλαν χιλιάδες και χιλιάδες ήταν πως οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να συναινέσουν στα αντεργατικά μέτρα. Οτι δεν τρομοκρατούνται από την εργοδοσία, την κυβέρνηση, τη ΝΔ, την ΕΕ. Δεν έχουν καμία δουλειά στη συζήτηση - θέατρο σκιών για τα ελλείμματα των μονοπωλιακών ομίλων και το δανεισμό για λογαριασμό τους. Δεν είναι «εθνική υπόθεση» ποιο από τα μονοπώλια θα βγει ενισχυμένο από την καπιταλιστική κρίση. Στα πανό και τα συνθήματα αυτό που κυριαρχούσε ήταν: «Καμία θυσία για την πλουτοκρατία».

Αλλο στοιχείο ήταν οι διεκδικήσεις ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών, λαϊκών αναγκών που μπορούν να ικανοποιηθούν σήμερα κόντρα στην πολιτική του μαύρου μετώπου κεφαλαίου, κυβέρνησης, ΕΕ. Οι εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και τα άλλα λαϊκά στρώματα διαδήλωσαν κόντρα στην πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλίων, διεκδικώντας τη δουλειά και τη ζωή τους, σύμφωνα με τον παραγόμενο πλούτο, την πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης και όχι σύμφωνα με τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας, τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε τελευταία ανάλυση, αυτοί παράγουν τον πλούτο. Το πλαίσιο πάλης, που «οδηγούσε» την κινητοποίηση πανελλαδικά, «αγκάλιαζε» όλες τις πτυχές της ζωής της λαϊκής οικογένειας. Το στίγμα των ταξικών συγκεντρώσεων ήταν ξάστερο: Πατριωτισμός είναι το δίκιο του εργαζόμενου λαού, που δεν είναι άλλο από τη διεκδίκηση του πλούτου που παράγει.

Ολα τα παραπάνω αντικειμενικά συνδυάζονταν με καταδίκη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού της πλειοψηφίας των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ως μέρος του προβλήματος που απαιτεί αντιμετώπιση για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Στην προχτεσινή διαδήλωση δεκάδες χιλιάδες απεργοί γύρισαν την πλάτη στους εργατοπατέρες, που «διαδήλωναν» για να στηρίξουν την κυβέρνηση κόντρα δήθεν στις αγορές, δηλώνουν σύμμαχοι των βιομηχάνων και των επιχειρηματιών και παρουσιάζουν τα ελλείμματα της πλουτοκρατίας ως ελλείμματα της «χώρας», ζητώντας ενίσχυση της καπιταλιστικής παραγωγής. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δεν «ξεχνούν» την εργοδοτική κι απεργοσπαστική στάση των συνδικαλιστών των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, αλλά και την υπονομευτική τακτική της «Αυτόνομης Παρέμβασης», το συμβιβασμό τους με τα συμφέροντα της καπιταλιστικής οικονομίας και τις αυταπάτες που σκορπούν. Πολλοί εργαζόμενοι διαδήλωσαν για πρώτη φορά με τις σημαίες του ΠΑΜΕ και τα πανό των ταξικών συνδικάτων. Αυτός είναι ο δρόμος της ταξικής πάλης.