Ονοματολογία και «νέα τάξη» | Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Ονοματολογία και «νέα τάξη»

Οχι κάποιες αρχές, αλλά φόβος και σκοπιμότητα, είναι οι παράγοντες, που επιβάλλουν στην κυβέρνηση να αναζητήσει κάποιο συμβιβασμό στην περιβόητη υπόθεση της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Φόβος, γιατί το κουτί της Πανδώρας που άνοιξε με την απόφαση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας - την οποία συνυπέγραψε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη - όχι μόνο δεν έχει κλείσει ακόμη, αλλά, αντίθετα, οι διαλυτικές δυνάμεις που απελευθέρωσε πολλαπλασιάζονται και επεκτείνονται. Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, σήμερα, φαντάζει το ιδανικό θέατρο για την εξέλιξη ενός νέου δράματος, ενός νέου διαμελισμού, ενός νέου πολέμου. Η υπόθαλψη του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, που κορυφώθηκε με την de facto απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, μετά τη ΝΑΤΟική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας - την οποία συνυπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - μεταφέρει την εστία της κρίσης ακριβώς στα βόρεια σύνορα της χώρας. Ο φόβος, λοιπόν, είναι δικαιολογημένος, έστω κι αν εμφανίζεται με μεγάλη καθυστέρηση.

Παράλληλα με το φόβο, η σκοπιμότητα είναι το δεύτερο στοιχείο, που υπαγορεύει τη σημερινή «ρεαλιστική» πολιτική της κυβέρνησης προς ένα συμβιβασμό, σχετικά με τη μέχρι σήμερα επίσημη θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής γύρω από το όνομα. Σκοπιμότητα, η οποία έχει να κάνει με την εκτίμηση πως υπάρχει η δυνατότητα να μετατραπεί το νεαρό και αδύναμο κράτος της ΠΓΔΜ σε ελληνικό προτεκτοράτο, όπου θα δραστηριοποιηθεί ασύδοτα το ελληνικό κεφάλαιο. Ακόμη και σήμερα, μετά από την εμπειρία μιας δεκαετίας, αδυνατούν οι κυβερνώντες να αντιληφθούν πως οι έχοντες ανάγκη προστασίας μπορούν να απευθύνονται απ' ευθείας σε αυτόν, που, αν το επιθυμεί, την παρέχει. Αλλωστε, οι Αμερικανοί είναι παρόντες στα Σκόπια και κανονίζουν, όχι μόνο ζητήματα ασφάλειας, αλλά και ποιος θα πάρει τι από τη μικρή οικονομική πίτα που διαθέτει αυτό το κράτος.

Κύλησε μια δεκαετία και, δυστυχώς, τα μηνύματα δεν έφτασαν σε αυτούς που έπρεπε, καθώς συνεχίζουν, ουσιαστικά, στην ίδια ρότα.

Σήμερα, όπως και τότε, επικεντρώνουν την προσοχή τους στο δέντρο, ανίκανοι ακόμη να δουν το φλεγόμενο δάσος. Τότε, το «όνομα της Μακεδονίας» ήταν «η ψυχή τους». Σήμερα, αν και κάποιοι απ' αυτούς έχουν βάλει νερό στο κρασί τους, εξακολουθούν να έχουν αυτό το «πρόβλημα» στο επίκεντρο του προβληματισμού τους. Εξακολουθούν, με άλλα λόγια, με την πολιτική που ακολουθούν, να συμβάλουν στη συντήρηση των συνθηκών, που κυοφορούν νέα αποσταθεροποιητικά σενάρια, επιδιώκοντας ρόλο στην επιβολή της «νέας τάξης» στην περιοχή.

Αν και πέρασαν δέκα χρόνια, η διπλωματία της χώρας εξακολουθεί να βρίσκεται παγιδευμένη στο αδιέξοδο της ονοματολογίας. Τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, που από την αρχή είχε διαχωρίσει τη θέση του προβλέποντας με μαθηματική ακρίβεια πού ακριβώς θα κατέληγε αυτή η υπόθεση, εξακολουθούν να κοιτάζονται μεταξύ τους καχύποπτα, παγιδευμένα και αυτά, στις αποφάσεις που έλαβαν σε συσκέψεις υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αναγνωρίσει κράτος με το όνομα Μακεδονία, ή παράγωγα του όρου», εξακολουθεί να είναι η θέση που συνυπέγραψαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ. Αυτή είναι η γραμμή που ακολούθησε τόσα χρόνια η διπλωματία της χώρας, συμβάλλοντας στη δημιουργία συνθηκών για την αποσταθεροποίηση της ΠΓΔΜ και την αλλαγή συνόρων στην περιοχή. Η εξέλιξη της υπόθεσης υπαγορεύει στην ελληνική διπλωματία αλλαγή πλεύσης. Υπάρχει, άραγε, χρόνος; `Η θα συνδράμει η ονοματολογία στην εκδήλωση νέων απρόβλεπτων για τους λαούς κινδύνων από την εξελισσόμενη υπό τη «νέα τάξη» πραγματικότητα;