Οταν η ηγεσία του ΣΕΒ ζητά την αποσύνδεση των μισθών από τον πληθωρισμό για να προχωρήσει παραπέρα η λεηλασία του εργατικού εισοδήματος, τότε είναι αναμενόμενο η εκλεκτή κυβέρνηση της πλουτοκρατίας να μεθοδεύει την κατάργηση των διαδηλώσεων! Οταν ο ΣΕΒ αποκτά το δικαίωμα να επιπλήττει τα κόμματα της αντιπολίτευσης για «ανωριμότητα» επειδή ζητάνε αύξηση των δαπανών(!), δεν προκαλεί καμία έκπληξη αν η κυβέρνηση θέλει να βάλει στο «γύψο» το ιερό δικαίωμα στην αντίσταση.

Οταν η Κομισιόν ζητά (νέα) «δρακόντεια μέτρα» για το ασφαλιστικό, είναι «επιτακτική ανάγκη» να προχωρήσει η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης (τρομονόμος). Οταν ο εργασιακός μεσαίωνας και η υπερεκμετάλλευση αποτελεί το σύγχρονο εφιάλτη για τους περισσότερους εργαζόμενους, τότε χρειάζεται και ο «αξιωματικός της γειτονιάς»... Είναι μεγάλη αλήθεια βγαλμένη μέσα από την πολύχρονη πείρα του λαϊκού κινήματος: Αντιλαϊκή πολιτική και αυταρχισμός πάνε χέρι χέρι. Οσο πιο βαθιά πατάνε στο σβέρκο τους εργαζόμενους, τόσο πιο πολύ ταυτόχρονα σφίγγουν τα λουριά για να προλάβουν τις αντιδράσεις τους. Τίποτα άλλο να μη γνώριζε κανείς για τα αντιλαϊκά μέτρα που σχεδιάζει να πάρει η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα, η εκφρασμένη, διά χειρός Σημίτη, βούλησή της να «τελειώνει» άμεσα με τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για την επερχόμενη αντιλαϊκή επέλαση. Η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει μια «σιωπή νεκροταφείου» και να «ξεμάθει» τους εργαζόμενους να διεκδικούν όσα τους στερούν με τρόπο αγωνιστικό. Δε θέλει να γίνονται πορείες και διαδηλώσεις και να δημιουργείται εικόνα «κοινωνικής αναστάτωσης», η οποία, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσε να αποτελέσει τη «σπίθα» για ανεξέλεγκτη κοινωνική εξέγερση και πάντως επιδρούν στη διαμόρφωση και την άνοδο της ταξικής συνείδησης. Οι διαδηλώσεις που επιτρέπονται, σύμφωνα με το νομοσχέδιο που έχει ετοιμάσει, είναι «πειθαρχημένες» και απόλυτα ελεγχόμενες από την ΕΛ.ΑΣ. Απλά δεν είναι διαδηλώσεις, αλλά πομπή σε κηδεία.

Και βέβαια είναι υποκριτική και άκρως εξοργιστική η δικαιολογία που προβάλλεται, ότι τάχα θέλουν να μπει τάξη στο κυκλοφοριακό χάος. Το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πρωτεύουσας είναι οξυμένο το ίδιο και ακόμα περισσότερο τις μέρες που δε γίνεται καμία διαδήλωση στο κέντρο. Το κυκλοφοριακό χάος είναι συνέπεια της πολιτικής της που πριμοδοτεί την κυκλοφορία των ΙΧ και εξοστρακίζει τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Τη μόνη «τάξη» που θέλουν να βάλουν είναι στους λαϊκούς αγώνες.

Η κυβέρνηση αισθάνεται ισχυρή για να επιβάλει ένα βαθιά αντιδημοκρατικό μέτρο, όπως η απαγόρευση των διαδηλώσεων, πράξη που παραπέμπει σε μαύρες εποχές, προφανώς γιατί νιώθει «καλυμμένα τα νώτα» της, εξαιτίας της γενικότερης συμβιβαστικής στάσης των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Δεν πρόκειται όμως να της περάσει. Η εργατική τάξη της χώρας, που έχει κατακτήσει με αίμα και σκληρούς αγώνες το δικαίωμα να διαδηλώνει για το δίκιο της, δεν πρόκειται να μείνει με τα χέρια σταυρωμένα. Ηδη το διαπιστώνουν, αλλά είναι μόνο η αρχή.