Ενας εφιάλτης συνοδοιπόρος του καπιταλιστικού συστήματος είναι η ανεργία. Ενας εφιάλτης που έχει ήδη εισβάλει σε εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια εργατικών οικογενειών, απειλώντας κάθε ώρα και στιγμή να χτυπήσει την πόρτα πολλών χιλιάδων ακόμη. Το πρόβλημα γνωστό, υπαρκτό και χρόνιο, ασχέτως αν αρκετοί τώρα τελευταία το αντιμετωπίζουν ωσάν να ανακάλυψαν την πυρίτιδα. Η συζήτηση που πυροδότησε η υπόθεση της «Σίσσερ», αν και ενδεικτική της έκτασης που έχει προσλάβει το πρόβλημα, έμεινε στην επιφάνεια, αφήνοντας την ουσία και τις βαθύτερες αιτίες της στο απυρόβλητο.

Η ανεργία δεν είναι φαινόμενο συγκυριακό. Υπήρχε, υπάρχει και θα συνοδεύει το συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σύστημα όσο αυτό ακόμα θα κυριαρχεί. Καμία καπιταλιστική χώρα, ακόμη και οι πλέον ανεπτυγμένες, δεν κατάφερε όχι να το αντιμετωπίσει, αλλά ούτε καν να το τιθασεύσει. Και είναι μαθηματικά βέβαιο πως τα ποσοστά της θα βαίνουν αυξανόμενα. Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα γεννάται το αγωνιώδες ερώτημα: Τι μπορεί να γίνει;

Το ΚΚΕ απαντά πως μπορεί να γίνουν πολλά. Κατ' αρχάς, λαμβάνοντας υπόψη την οξύτητα του προβλήματος υπεραμύνεται της δυνατότητας λήψης μέτρων ανακούφισης των ανέργων. Μέτρα που το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να διεκδικεί για να τα επιβάλει με την πάλη του. Να τα απαιτήσει και να τα αποσπάσει από μια κυβέρνηση που από μόνη της όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να τα θεσπίσει, αλλά, αντίθετα, με την πολιτική της θα εξωθεί ολοένα και περισσότερους στην ανεργία, στην ανασφάλεια, στην ανέχεια. Μέτρα όπως επιδότηση στο 80% του βασικού μισθού για όλη τη διάρκεια της ανεργίας, υπολογισμός του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου, επιδότηση των νέων ανέργων, χωρίς καμιά προϋπόθεση, επέκταση της υπαλληλικής αποζημίωσης (Ν. 2112) για όλους, συνταξιοδότηση στα 50 χρόνια για τις γυναίκες και στα 55 για τους άνδρες, «πάγωμα» των δανείων, μηνιαία κρατική επιδότηση για τις οικογένειες που σπουδάζουν παιδιά, επιχορήγηση του ενοικίου, διάθεση δωρεάν κρατικών βρεφονηπιακών, παιδικών σταθμών για τα παιδιά των ανέργων, ειδικά μέτρα προστασίας των ανέργων γυναικών και των νέων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Η διεκδίκηση αυτών των μέτρων είναι υπόθεση όλων. Υπόθεση του κινήματος της εργατικής τάξης, όλου του λαού. Οχι μόνο γιατί η ανεργία μάς απειλεί όλους, αλλά και γιατί η ικανοποίησή τους θα εμποδίσει την αξιοποίηση των ανέργων ως στρατιάς πλαγιοκόπησης των εργαζομένων, αφαίρεσης και άλλων δικαιωμάτων τους αλλά και άμβλυνσης των αγωνιστικών τους διαθέσεων. Πρέπει ωστόσο να είναι καθαρό πως δεν αρκούν. Πως αυτή η πάλη πρέπει ταυτόχρονα να στοχεύει στις αιτίες που γεννούν και θρέφουν την ανεργία και την πολιτική που τις αναπαράγει. Να θέτει υψηλότερους στόχους, που να χτυπάνε την καρδιά του προβλήματος. Να έχει καθαρό προσανατολισμό αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, να χαράξει ρότα για τη λαϊκή εξουσία που στο επίκεντρο θα θέτει τον εργαζόμενο και τις ανάγκες του, οργανώνοντας τη λαϊκή οικονομία.

Μόνον τότε αυτή η πάλη μπορεί να είναι αποτελεσματική. Μόνον όταν η εργατική τάξη, ο λαός αποτινάξει οριστικά από τη συνείδησή του την αυταπάτη πως στα πλαίσια αυτού του συστήματος μπορούν να 'ρθουν καλύτερες μέρες και κατευθύνει τον αγώνα του εναντίον του.