Δεν επιτυγχάνεται μια αναδιανομή εισοδήματος. Αυτή ήταν η βασική ένσταση που προβλήθηκε από την πλευρά του ΣΥΝ κατά το σχολιασμό των μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Η λογική της άποψης είναι σχετικά απλή. Μόνο που δεν είναι σωστή. Και δεν είναι, επειδή παρά το γεγονός ότι φαινομενικά θεωρεί δεδομένο πως υπάρχουν κοινωνικές ομάδες με διαφορετική θέση στο μοίρασμα των εισοδημάτων, μάλλον παρανοεί το χαρακτήρα των αντιθέσεων που υπάρχουν ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες. Το γεγονός ότι δεν πρόκειται για απλές ομάδες που σήμερα εμφανίζονται με τη μία μορφή και αύριο με την άλλη, αλλά για διαμορφωμένες, κοινωνικές τάξεις και στρώματα με ριζικά διαφορετικά και αντιτιθέμενα συμφέροντα. Για τάξεις και στρώματα, δηλαδή, που κάποια βρίσκονται στην εξουσία και καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και άλλες που παραμένουν στην πλευρά των εξουσιαζομένων. Και σε ό,τι βέβαια αφορά στο χώρο των οικονομικών σχέσεων που αναπτύσσονται ανάμεσα στις τάξεις, οι εκπρόσωποι αυτής που βρίσκονται στην εξουσία ζουν και εδραιώνονται πάντα χάρη στην εκμετάλλευση των άλλων, των εκμεταλλευομένων.

Κάτι ακόμα που παρανοούν και παριστάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται, όσοι κατά καιρούς προβάλλουν σχεδόν αποκλειστικά αιτήματα της «αναδιανομής», είναι ότι το κύριο εργαλείο για τη διαμόρφωση των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις είναι το σύστημα της διανομής των εισοδημάτων και όχι της αναδιανομής. Κύριο, δηλαδή, είναι αυτό που εισπράττει κάποιος από την εργασία του στους διάφορους κλάδους της παραγωγής και όχι αυτό που μπορεί να του δίνεται ως συμπλήρωμα από τα δημόσια έσοδα και τον κρατικό προϋπολογισμό. Κι αυτό επειδή εκεί, στην παραγωγή, διαμορφώνονται οι οικονομικές σχέσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια τα συστήματα αναδιανομής που έπονται - και σε χρόνο και σε περιεχόμενο - απλά συμπληρώνουν και επιβεβαιώνουν την ουσία και το χαρακτήρα της κύριας κατανομής των εισοδημάτων που παράγονται στην κοινωνία. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κλειδί: Οι αλλαγές που μπορεί να επέλθουν στον τρόπο αναδιανομής των εισοδημάτων δεν αλλάζουν ούτε την ουσία, ούτε τις προοπτικές που έχει μια κοινωνική ομάδα και μια τάξη στα πλαίσια της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.

Η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι ποτέ δεν υποτιμούσαν, ούτε και σήμερα υποτιμούν, τη σημασία που έχει για την καθημερινότητά τους ο τρόπος της διανομής και της ανακατανομής των εισοδημάτων. Ισα ίσα. Η ιστορική πείρα διδάσκει ότι χάρη στην ταξική πάλη και ανάλογα με τους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς δύναμης οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικούν και να κερδίζουν και καλύτερες αμοιβές και ουσιαστικές απολαβές από μια πραγματική κοινωνική πολιτική. Γι' αυτό και εξακολουθούν να αγωνίζονται και να παλεύουν, σήμερα για την απόκρουση της ολομέτωπης επίθεσης που δέχονται. Μόνο που πρέπει να γνωρίζουν πολύ καλά, ότι όσα ψίχουλα κι αν μπορεί να μοιράζονται κατά καιρούς, όσες αυξήσεις κι αν καταφέρουν να αποσπάσουν, όσο υπάρχει ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, εκμετάλλευση της εργασίας και απόσπαση υπεραξίας, τόσο οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.