Η συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της ΕΕ, στις 4 - 5 Νοέμβρη, ήταν ένας ακόμη σταθμός στην εξέλιξη της επίθεσης που έχει εξαπολύσει κατά των λαών των χωρών - μελών της. Πάρθηκαν αποφάσεις για την παραπέρα ενδυνάμωση των μονοπωλίων, με την παραπέρα επεξεργασία μέτρων για την επιβολή της στρατηγικής της Λισαβόνας. Δηλαδή, παραπέρα καταλήστευση της εργατικής δύναμης με περισσότερη δουλιά και λιγότερη αμοιβή για τους μισθωτούς, το κόστος ασφάλισης να βαρύνει τον εργαζόμενο, το δε καθεστώς εργασίας να είναι αβέβαιο, με την απασχολησιμότητα να εξαπλώνεται περισσότερο ως το κυρίαρχο μοντέλο. Ταυτόχρονα με τα μέτρα προώθησης του εργασιακού μεσαίωνα, πάρθηκαν και νέα μέτρα καταστολής και αστυνόμευσης στο όνομα της γνωστής «καραμέλας», της τρομοκρατίας.

Υιοθετήθηκε το διαβόητο «Πρόγραμμα της Χάγης», το οποίο, μεταξύ άλλων, προβλέπει: Δικαίωμα επέμβασης των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας της ΕΕ, σε όποιο κράτος - μέλος στο όνομα των λεγόμενων τρομοκρατικών κινδύνων, δηλαδή για την καταστολή του λαϊκού κινήματος, φαλκιδεύοντας ταυτόχρονα κυριαρχικά δικαιώματα. Συντονισμό των «σφυριών» της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, ώστε στον ίδιο ρυθμό να «χτυπούν» - παντού στην επικράτεια των «25», αλλά και παραπέρα - όποιον αμφισβητήσει τη σημερινή πραγματικότητα. Ηλεκτρονικό φακέλωμα όλων μας. «Βομβαρδισμός» - κατά το αμερικανικό μοντέλο - της λεγόμενης κοινής γνώμης και χειραγώγησή της με «εκθέσεις», που θα προειδοποιούν για «κινδύνους» που μας απειλούν.

Τα δύο θέματα, η χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, από τη μια, και η παραπέρα αστυνόμευση και καταστολή, από την άλλη, συνδέονται. Για την ακρίβεια, το δεύτερο εμφανίζεται ως απόρροια του πρώτου και «γιατρικό» στις συνέπειές του. Οι κυρίαρχες δυνάμεις γνωρίζουν ότι η εκμετάλλευση δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί. Η εργατική τάξη (ξανα)ωριμάζει και επανέρχεται στο προσκήνιο. Αργά μεν, αλλά επανέρχεται, διεκδικώντας ό,τι της ανήκει, ό,τι της στερούν. Εξ ου και όλα αυτά τα σύνθετα, ποικιλόμορφα και πανάκριβα μέτρα καταστολής, που δήθεν παίρνονται για να αντιμετωπιστεί μια δράκα «τρομοκρατών» που είναι δικό τους κατασκεύασμα.

Το λαϊκό κίνημα φοβούνται. Οι κάμερες - δήθεν για τη «διαχείριση της κυκλοφορίας» - στα πρόσωπα των διαδηλωτών στρέφονται. Με τις εγκρίσεις κυβερνήσεων, ασφαλίτες - ακόμα και οπλοφορούντες - χώνονται σε διαδηλώσεις και γενικές συνελεύσεις απεργών και φοιτητών. Το ταξικό εργατικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα έχουν στόχο. Τώρα στήνουν ένα σκελετό, ένα κοινό θεσμικό πλαίσιο, βάσει του οποίου θα κινούνται οι κατά κράτος αστυνομίες και μηχανισμοί της Δικαιοσύνης, ώστε να προλαμβάνουν και να καταστέλλουν διεκδικητικές κινητοποιήσεις, να αντιμετωπίζουν την κοινωνικοπολιτική πάλη. Δίνουν το «δικαίωμα», όλοι οι μηχανισμοί ασφαλείας να επεμβαίνουν παντού στην επικράτεια των «25», ώστε να αποτρέψουν την προοπτική της λαϊκής εξουσίας. Και αν ένας λαός αποφασίσει να συγκρουστεί για να την εγκαθιδρύσει, οι λοιποί εταίροι να επεμβαίνουν για τη σωτηρία του συστήματός τους. Τα παίρνουν αυτά τα μέτρα, επειδή νιώθουν αρκετά ισχυροί για να το κάνουν. Στο χέρι του λαϊκού κινήματος είναι να δείξει ποιος έχει την πραγματική δύναμη να αποφασίζει: Για την πορεία της Ελλάδας, της Ευρώπης, της οικουμένης ολόκληρης.