Επί χρόνια ακούμε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς μας αντιπάλους, να κατηγορούν τους κομμουνιστές και το ταξικό κίνημα ότι δεν προβάλλουν συγκεκριμένες προτάσεις στα διάφορα προβλήματα, ότι συνθηματολογούν και ότι είναι οπαδοί της άρνησης. Το ζητούμενο δηλαδή, κατά την άποψή τους, είναι οι συγκεκριμένες προτάσεις. Το διεκδικητικό πλαίσιο, βέβαια, και τα αιτήματα της εργατικής τάξης για το επόμενο χρονικό διάστημα, που παρουσίασε προχτές το ΠΑΜΕ, είναι συγκεκριμένα και χειροπιαστά και διατυπώνονται με γνώμονα και κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας. Κατώτατος μισθός 1.300 ευρώ. Κατώτατη σύνταξη και επίδομα ανεργίας 1.050 ευρώ. Αφορολόγητο όριο 30.000 ευρώ για την οικογένεια, προσαυξημένο με 5.000 ευρώ για κάθε παιδί. Αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας. Θέλετε και άλλες συγκεκριμένες προτάσεις; Κατάργηση των διοδίων. Δωρεάν εισιτήρια το πρωί. Επίδομα ενοικίου και θέρμανσης. Απαγόρευση των απολύσεων. 30 μέρες άδεια σε όλους.

Στην προκειμένη περίπτωση, μπορούμε να ανατρέξουμε στον πάντα επίκαιρο Μπρεχτ και στη ρήση του: «Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το ανέφικτο»! Ενα σύνθημα βγαλμένο από την ίδια τη Διαλεκτική της κοινωνικής εξέλιξης και γι' αυτό βαθιά ταξικό. Πέρα από αυτό, σε μια κοινωνία, όπου οι σχέσεις μεταξύ των τάξεων είναι βαθιά ανταγωνιστικές, το ρεαλιστικό και το πραγματικό μπορεί να το προσεγγίσει κάποιος από συγκεκριμένη ταξική σκοπιά. Από αυτήν την άποψη, η ρεαλιστικότητα των αιτημάτων προκύπτει από τις πραγματικές ανάγκες, που έχει το εργατικό νοικοκυριό να ζει σε συνθήκες στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Ο ρεαλισμός αναδύεται από το γεγονός ότι η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι παράγουν όλο και περισσότερο πλούτο, τον οποίο αρπάζουν και καταβροχθίζουν οι εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας. Ο ρεαλισμός αναδεικνύεται από τα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιούνται για τα επιχειρηματικά κέρδη, τα οποία ειδικά αυτό το εξάμηνο αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, που φτάνουν και ξεπερνούν το 100% και σε ορισμένες περιπτώσεις και το 300%.

Κάθε αίτημα, που στοχεύει στην ανακούφιση των λαϊκών οικογενειών, στη βελτίωση των όρων ζωής της εργατικής τάξης, είναι και ρεαλιστικό, είναι και κοινωνικά δίκαιο. Αλλά είναι μη ρεαλιστικό για το κεφάλαιο. Ολα, βέβαια, κρίνονται από τους συσχετισμούς των δυνάμεων και τις συνθήκες της ταξικής πάλης, το μεγάλο αυτό καμίνι που πλάθει την κοινωνική συνείδηση. Από την άποψη αυτή, η σημερινή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ, κινητοποίηση -σταθμός της νέας εξόρμησης των ταξικών δυνάμεων, δείχνει το δρόμο της προοπτικής του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.