H «υπόθεση Παλαιοκρασσά» είναι μια κατ' εξοχήν πολιτική υπόθεση και υπό την έννοια αυτή η προσπάθεια της κυβέρνησης να την περιορίσει σε δικαστικά πλαίσια δείχνει την πρόθεσή της να θέσει «εκτός ύλης» τις πραγματικές αιτίες. Θα ήταν, το λιγότερο, αφελές (ωστόσο, πολύ βολικό για την κυβέρνηση) να πιστέψουμε ότι όλα αυτά που είδαν το φως της δημοσιότητας οφείλονταν στις κακές σχέσεις μεταξύ ενός «ιδιότροπου» προέδρου και των μελών του διοικητικού συμβουλίου της ΔΕΗ, ή στην απουσία πνεύματος συνεργασίας του κ. Παλαιοκρασσά με τον προϊστάμενο του, υπουργό Ανάπτυξης.

Οπως δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον πρώην πρόεδρο της ΔΕΗ στο ρόλο του μάρτυρα της εξυγίανσης, αφού σε καμιά περίπτωση δε στράφηκε κατά της γενεσιουργού αιτίας των φαινομένων τα οποία κατήγγειλε. Και αυτή η αιτία είναι η πολιτική της ιδιωτικοποίησης, η πολιτική που καθαγιάζει το επιχειρηματικό κέρδος, ακόμη και εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Αυτήν την πολιτική ανέλαβε να προωθήσει ο κ. Παλαιοκρασσάς, έστω και αν, τελικά, έπεσε «θύμα» της.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ανέλαβε να ολοκληρώσει την πολιτική ιδιωτικοποίησης, που άφησε στη μέση η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ετσι, όπως στην περίπτωση του ΟΤΕ, έτσι και στη ΔΕΗ, η ιδιωτικοποίηση έγινε συνώνυμη της «διαπλοκής», της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας, της εξυπηρέτησης των επιχειρηματικών ομίλων, της καταδολίευσης του δημόσιου χαρακτήρα των επιχειρήσεων και οργανισμών κοινής ωφέλειας.

Το «χοντρό παιχνίδι» άρχισε με την «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας, τον κατακερματισμό της ΔΕΗ (παραγωγή, μεταφορά, διανομή) και τη μετατροπή της σε ανώνυμη εταιρία ιδιωτικών συμφερόντων. Ετσι, άνοιξε ένα νέο, τεράστιο, πεδίο δραστηριοτήτων για το μεγάλο κεφάλαιο. Ηταν, λοιπόν, φυσικό (σύμφωνα με τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς) να αρχίσει και ο ανελέητος «πόλεμος» μεταξύ των επιχειρηματικών ομίλων, για το ποιος θα πάρει την καλύτερη θέση στην αφετηρία για μια κούρσα, στην οποία ο νικητής θα έχει ως έπαθλο το μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας» των τεσσάρων δισεκατομμυρίων ευρώ.

Η απλή ανάγνωση του πίνακα των αναθέσεων μεγάλων έργων της ΔΕΗ, από το 2000 έως σήμερα, είναι αρκετή για να μας πείσει, όχι μόνο για το «μεγάλο φαγοπότι», αλλά και για το ότι ήδη έχουν ξεχωρίσει κάποιοι «προνομιακοί» συνδαιτυμόνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι ίδιοι και για τους δύο συνεταίρους του δικομματισμού. Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα των ανταγωνισμών και των διαπλοκών, αν δεν αποφασίσεις να αντιμετωπίσεις τις αιτίες, τότε μοιραία γίνεσαι μέρος του προβλήματος. Ετσι και ο κ. Παλαιοκρασσάς, ένθερμος υποστηρικτής της ιδιωτικοποίησης, έπαθε αυτό που παθαίνουν όσοι «ανακατεύονται με τα πίτουρα»...