Δεν περνάει ούτε μέρα που να μην επιβεβαιώνεται αυτό για το οποίο το ΚΚΕ καιρό τώρα προειδοποιεί, αυτό που η εργατική τάξη, ολόκληρος ο λαός αντιλαμβάνεται ότι η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει θα γίνει ακόμα χειρότερη. Για όσο καιρό όμως ο ελληνικός λαός παραμένει στις διαπιστώσεις τόσο θα μετράει χαμένα δικαιώματα, που δεν αναπληρώνονται όσο η οργή και η δυσφορία δε συνοδεύονται με την έμπρακτη καταδίκη αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο όλοι οι άνθρωποι του μόχθου, όλοι όσοι πλήττονται, να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα. Να σκεφτούν ποιος ευθύνεται που το λαϊκό εισόδημα παραμένει καθηλωμένο έτσι που η λαϊκή οικογένεια να μην μπορεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις βασικές της ανάγκες. Που η ανεργία μαστίζει. Που η τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς συμβαδίζει με την παραβίαση στην πράξη στοιχειωδών εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Που οι κατά τ' άλλα δημόσιες και δωρεάν Παιδεία και Υγεία ακριβοπληρώνονται και έχουν μετατραπεί σε βραχνά για τον εργαζόμενο, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο. Που η μία μετά την άλλη οι δημοκρατικές ελευθερίες καταπατούνται και στη θέση τους γιγαντώνονται η καταστολή και ο αυταρχισμός. Ας σκεφτούμε και ας απαντήσουμε ποιος ευθύνεται για όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμα. Κι ας χρεώσουμε επιτέλους την ευθύνη σ' αυτούς στους οποίους ανήκει, στους πολιτικούς εκπροσώπους των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτό είναι ένα απαραίτητο βήμα. Μαζί πρέπει να έρθει όμως και η συνειδητοποίηση της ανάγκης να αντιπαλέψουμε αποφασιστικά αυτή την αφόρητη πραγματικότητα. Εγκαταλείποντας το δικομματισμό και παίρνοντας ο καθένας θέση στους μεγάλους ταξικούς αγώνες. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Οι ίδιες οι δηλώσεις των κυβερνώντων σημαίνουν αγωνιστικό συναγερμό για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Προχτές ο υπουργός Εργασίας επανέλαβε την προσήλωση της κυβέρνησης στην κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Λίγες μέρες πιο πριν ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής διαμήνυσε την αποφασιστικότητα και την πυγμή της κυβέρνησής του στην επιβολή των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων», αλλά και την απόφαση να βάλει στο γύψο το δικαίωμα των εργαζομένων στην αγωνιστική διεκδίκηση των αιτημάτων τους. Οι ναυτεργάτες και η επιστράτευσή τους ήταν μόνο η αρχή.

Ξέρουν καλά ότι «σπέρνουν ανέμους και θα θερίσουν θύελλες». Γι' αυτό και σπεύδουν να θέσουν όρια και προϋποθέσεις εντός των οποίων πρέπει να κινούνται οι αγώνες. Ξέρουν καλά ποια πολιτική θα εφαρμόσουν, όπως ξέρουν πως οι αγώνες που θα αναπτυχθούν θα είναι ευθέως ανάλογοι της αντιλαϊκότητάς της. Η εργατική τάξη σοφά θα πράξει αν τώρα πάρει τα μέτρα της και την υπόθεση της υπεράσπισης της ίδιας της ζωής της στα στιβαρά της χέρια. Εγκαταλείποντάς τους, μαυρίζοντας τους συνδυασμούς τους στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, ενισχύοντας σε κάθε ευκαιρία το ΚΚΕ και την πάλη του, μέσα από τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Εως την ανατροπή της εξουσίας τους και την οικοδόμηση της δικής της.