Το προχτεσινό συμβάν στο Αιγαίο, με τη σύγκρουση και την πτώση των δύο μαχητικών αεροσκαφών Ελλάδας και Τουρκίας και το θάνατο του Ελληνα πιλότου, φέρνει με τραγικό τρόπο στην επιφάνεια μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται στο Αιγαίο, υπό την αμερικανοΝΑΤΟική επικυριαρχία, και που έχει δρομολογηθεί σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Το έδαφος για τη συγκυριαρχία στο Αιγαίο το έχουν στρώσει και οι ρυθμίσεις που αφορούν τη λειτουργία του ΝΑΤΟ στο πλαίσιο της νέας δομής του. Η κατάργηση των εθνικών ορίων επιχειρησιακής ευθύνης, ειδικά για το χώρο του Αιγαίου, σημαίνει ότι την επικυριαρχία την έχει το στρατηγείο της Νάπολης, το οποίο κατά περίπτωση, είτε σε ασκήσεις είτε σε πολεμικές επιχειρήσεις, την αναθέτει στην Ελλάδα, την Τουρκία ή και σε άλλη ΝΑΤΟική χώρα. Το σχήμα αυτό έχει δει εφαρμογή στις ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις ελέγχου πλοίων στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο στο πλαίσιο του λεγόμενου αντιτρομοκρατικού πολέμου, όπου ελληνικά πολεμικά πλοία συμμετέχουν νομιμοποιώντας αυτό το καθεστώς.

Μέρος του επιχειρησιακού σκέλους της ντε φάκτο επιβολής της συγκυριαρχίας στο Αιγαίο αποτελεί η δημιουργία επεισοδίων από την τουρκική πλευρά, επεισοδίων τύπου Ιμίων ή σαν το προχτεσινό της Καρπάθου, με τις καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και τις παραβάσεις του ελληνικού FIR, με τις εξόδους στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου, που όμως αποτελούν ελληνική υφαλοκρηπίδα, τουρκικών ερευνητικών πλοίων τύπου «Σισμίκ». Νωπή είναι η τουρκική αμφισβήτηση ακόμα και της δυνατότητας της Ελλάδας να δίνει άδεια σε ερευνητικά πλοία, όπως το γερμανικό ωκεανογραφικό «Ποσειδών», για επιστημονικές έρευνες σε περιοχή βόρεια των ακτών της Κρήτης. Πρόσφατη είναι και η τουρκική άσκηση έρευνας και διάσωσης, σε χώρο ελληνικής αρμοδιότητας και διάσωσης στο βόρειο και κεντρικό Αιγαίο, με την οποία επιχειρήθηκε ντε φάκτο η επιβολή της τουρκικής διεκδίκησης.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια φαινομενική αντίφαση, όπου από τη μια εμφανίζονται οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις να εξοπλίζονται και να προβάλλουν εμπόδια στις τουρκικές προκλήσεις και από την άλλη να εντάσσονται όλο και πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ενώ ταυτόχρονα ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες για την εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στο όνομα της συλλογικής ασφάλειας και των συμμαχιών της ολιγαρχίας.

Πρόκειται για ό,τι πιο επικίνδυνο για τους λαούς και της Ελλάδας και της Τουρκίας και τα κοινά τους συμφέροντα. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η απάντηση είναι αυτή που μπορούν να δώσουν οι δύο λαοί με την κοινή αντιιμπεριαλιστική πάλη ενάντια στην πολιτική και την εξουσία των χωρών τους, που γεννούν και αναπαράγουν την επικίνδυνη πραγματικότητα που βιώνουν.