Επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος, το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε προχτές πρόταση νόμου με τον τίτλο «Πρόγραμμα ανασυγκρότησης περιοχών που αντιμετωπίζουν βιομηχανική κρίση». Οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ αποτελούν πρόκληση για τους χιλιάδες ανέργους που έχασαν τις δουλιές τους, εξαιτίας και της δικής του πολιτικής, ταυτόσημης με εκείνη που συνεχίζει σήμερα η ΝΔ. Επί της ουσίας, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτείνει νέα επενδυτικά κίνητρα, προνόμια και επιδοτήσεις για τους βιομήχανους, κατάρτιση και επανακατάρτιση, απασχόληση μέχρι και σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για τους άνεργους.

Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ δεν κομίζει τίποτα νέο. Είναι η γνωστή, βαθιά αντεργατική, συνταγή που ακολούθησε όλα τα χρόνια που βρισκόταν στην κυβερνητική εξουσία. Πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Είναι, ταυτόχρονα, αντίγραφο του σχεδίου για το λεγόμενο «Ταμείο Αλληλεγγύης» που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ. Και τα δύο σχέδια, ένα πράγμα δεν εξασφαλίζουν: Την πραγματική προστασία των ανέργων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, με πλήρη δικαιώματα και καλές αμοιβές.

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη η Πρόταση Νόμου που κατέθεσε πρόσφατα η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ και η οποία βρίσκεται στον αντίποδα των παραπάνω σχεδίων. Μια πρόταση, η οποία μπορεί να εξασφαλίσει ουσιαστική προστασία στους χιλιάδες άνεργους που η κυρίαρχη πολιτική πετάει και διατηρεί εκτός παραγωγής. Οι προτάσεις του ΚΚΕ μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν στόχους πάλης για εργαζόμενους και άνεργους, στα πλαίσια ενός ρωμαλέου ταξικού κινήματος που θα αντιπαλεύει τα μέτρα - λαιμητόμο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στρέφοντας τα πυρά του στην πολιτική ρίζα των προβλημάτων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Για την προστασία των ανέργων, το ΚΚΕ προτείνει: Αύξηση της αποζημίωσης που καταβάλλεται στους εργάτες και τους τεχνίτες λόγω απόλυσης στο ύψος της αποζημίωσης που καταβάλλεται στους υπαλλήλους. Το επίδομα ανεργίας να παρέχεται σε όλους τους ανέργους, χωρίς τις προϋποθέσεις και περιορισμούς της ισχύουσας σήμερα νομοθεσίας. Το ύψος του μηνιαίου επιδόματος της ανεργίας να καθοριστεί σε ποσοστό 80% επί του βασικού μισθού των 1.300 ευρώ που διεκδικεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται, χωρίς καμία επιβάρυνση των ανέργων, σαν συντάξιμος χρόνος. Καθ' όλη τη διάρκεια της ανεργίας, οι άνεργοι, τα μέλη της οικογένειας και τα προστατευόμενα από αυτούς μέλη να δικαιούνται πλήρους και δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Οι απολυμένοι άνεργοι που έχουν συμπληρώσει το 50ό έτος της ηλικίας τους, παραμένουν άνεργοι επί δύο χρόνια και έχουν 4.050 μέρες ασφάλισης, να δικαιούνται πλήρους κύριας και επικουρικής σύνταξης.

Παράλληλα, όμως, με ένα τέτοιο πλαίσιο διεκδίκησης, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι με το σαράκι της ανεργίας, δε θα ξεμπερδέψουν. Μπροστά τους στέκεται αμείλικτο όλο το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και του κέρδους, που γεννά και ξαναγεννά την ανεργία. Και μόνο ένας αγώνας που θα αμφισβητεί και θα υπονομεύει τις βάσεις αυτού του συστήματος, που θα έχει σαν στόχο να περάσουν τα μέσα παραγωγής στους ίδιους τους εργαζόμενους, μπορεί να θέσει τέλος στη γάγγραινα της ανεργίας και στα δεινά που αυτή προκαλεί.