Στην Ελλάδα, λένε εδώ και μια δεκαετία οι κυβερνώντες, περί το 20% του πληθυσμού διαβιώνει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, στις καταστάσεις των «φτωχών» εμπίπτουν όσοι ζουν σε τετραμελείς οικογένειες με μηνιαίο εισόδημα γύρω από τα 850 ευρώ. Οι υπόλοιποι, ξεκινώντας από τις τετραμελείς οικογένειες που εξασφαλίζουν 900 ευρώ το μήνα και πάνω, είναι μια χαρά και δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα.

Αυτά λένε οι αριθμοί τους, που στηρίζονται σε υπολογισμούς, φόρμουλες, εξισώσεις και οικονομικά ολοκληρώματα. Απαξ και η τετραμελής οικογένεια ξεφεύγει από τα 850 ευρώ, και το νοίκι της μπορεί να πληρώσει, και το φαγητό της μπορεί να εξασφαλίσει και να ντυθεί μπορεί και να πλυθεί και να πληρώσει όσα απαιτούνται για να στείλει τα παιδιά στο σχολείο και να γιατροπορευτεί είναι σε θέση και να καλύψει τόσες και τόσες άλλες ανάγκες τα καταφέρνει. Μόνο που για να γίνουν όλα αυτά και να γίνουν με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια που απαιτούν τα δεδομένα της εποχής, τα 850 ευρώ φτάνουν δε φτάνουν για μια βδομάδα. Γιατί μην ξεχνάμε, τα δεδομένα της κοινωνίας δεν προσδιορίζονται από το πόσο πρέπει να γεμίσει το πουγκί του αφεντικού, αλλά από το μέγεθος του πλούτου που παράγουν τα εργατικά χέρια. Και ενώ αυτός ο πλούτος βαίνει συνεχώς αυξανόμενος, εκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν λιγότερα ακόμα και από 850 ευρώ το μήνα.

Δε χρειάζεται πολλή σκέψη. Αυτό που ζει μια τετραμελής οικογένεια στο νοίκι με 850 ευρώ το μήνα, δεν είναι ζωή. Κάτεργο και απόλυτη εξαθλίωση είναι. Φτώχεια είναι και η ζωή με τα 900 και με τα 1.000 ευρώ. Ανθρώπινες συνθήκες κάλυψης των αναγκών διαβίωσης δεν εξασφαλίζονται καν με το... κάτι περισσότερο, ούτε με τα όποια ψίχουλα της δήθεν «κοινωνικής πολιτικής», που διαφημίζουν πως μοιράζουν ΕΕ και κυβερνώντες.

Είναι ολοφάνερο. Στην κοινωνία μας, που το κατά κεφαλήν εισόδημα όπου να 'ναι θα μας πουν ότι φτάνει τα 25.000 ευρώ, για να μπορούν κάποιοι να ζουν σε ανείπωτο πλούτο και στη χλιδή, οι υπόλοιποι, οι πολλοί, είναι υποχρεωμένοι να τα βγάζουν πέρα με εισοδήματα που δεν εξασφαλίζουν καν τα απολύτως αναγκαία, για τα προς το ζην. Και δεν μπορεί παρά να προκαλεί οργή και αγανάχτηση το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών, συμμετέχει όλο και με πιο δυσμενείς όρους στο περιβόητο μοίρασμα της πίτας του παραγόμενου πλούτου.

Εθιμοτυπικές δηλώσεις για τα όρια φτώχειας στη χώρα μας, θα γίνουν και τις επόμενες χρονιές και οι κυβερνώντες θα βρουν τρόπους να μας πουν ότι οι «φτωχοί» περιορίστηκαν κατά 0,1% ή κάτι παρόμοιο. Το θέμα για τους εργαζόμενους όμως δεν είναι αυτό, αλλά να συνειδητοποιήσουν τις ταξικές αλήθειες που χαρακτηρίζουν τις κοινωνικές σχέσεις και οι οποίες χρόνο με το χρόνο επιδεινώνονται. Να συνειδητοποιήσουν ότι όταν το αναλογούν, με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, κατά κεφαλή εισόδημα για μια τετραμελή οικογένεια είναι περί τα 100.000 ευρώ, ο αγώνας και η πάλη για 1.300 ευρώ μισθό και 1.050 ευρώ σύνταξη, είναι το ελάχιστο που μπορούν να διεκδικήσουν.