Οι ταξικές δυνάμεις μπορούν. Μπορούν να σηκώσουν το βάρος της αναμέτρησης με την εργοδοσία και τον ΣΕΒ. Να δώσουν επάξια τη μάχη των Συλλογικών Συμβάσεων. Να εκφράσουν, με την πάλη τους, ατόφια τα συμφέροντα όλων των εργαζομένων. Να παλέψουν ασυμβίβαστα για τα καθημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης, μικρά και μεγάλα, δείχνοντας με ακρίβεια τις αιτίες που τα γεννούν και τις πολιτικές δυνάμεις που ευθύνονται γι' αυτά. Αυτό ήταν το μήνυμα της προχτεσινής απεργίας, που είχαν κηρύξει τα τακτικά συνδικάτα. Και αυτό το μήνυμα έφτασε παντού, έφτασε στα αυτιά και της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Γι' αυτό, με τους γνωστούς τρόπους, η εργοδοσία προσπάθησε να εμποδίσει την απεργιακή κινητοποίηση, γι' αυτό τα αστικά μέσα ενημέρωσης επέβαλαν «σιωπή νεκροταφείου» και «αντικειμενικά» δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα, γι' αυτό και η κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ να προκαλέσουν τους διαδηλωτές στην Αθήνα και να χτυπήσουν.

Ομως, τίποτα δεν «πέρασε». Χιλιάδες εργάτες κατέβηκαν στην απεργία και στις εργατικές συγκεντρώσεις. Η δουλιά μυρμηγκιού των ταξικών συνδικάτων όλες τις προηγούμενες μέρες έφερε αποτέλεσμα. Οι εκατοντάδες περιοδείες σε εργοστάσια και επιχειρήσεις, εκατοντάδων στελεχών του ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα, έπιασαν τόπο. Η δουλιά με τον εργατόκοσμο, η κουβέντα πρόσωπο με πρόσωπο, αυτός ήταν και είναι ο δρόμος για τις ταξικές δυνάμεις. Οι ρίζες που απέκτησε, να πάνε ακόμα πιο βαθιά, να απλώσουν και να δυναμώσουν, αυτό είναι το καθήκον τώρα.

Αναμφίβολα, η μάχη των Συλλογικών Συμβάσεων είναι ακόμα μπροστά και πρέπει να δοθεί με αποφασιστικότητα μέχρι το τέλος, απ' όλα τα σωματεία. Ο αγώνας άλλωστε για το μεροκάματο, τους μισθούς και τις συντάξεις δεν τελειώνει με μια Συλλογική Σύμβαση. Πολύ περισσότερο που η εργατική τάξη χρειάζεται να είναι «επί ποδός πολέμου». Εργοδοσία και κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ενωση και πολυεθνικές ετοιμάζουν νέα δεινά για την εργατική τάξη. Αιχμή της επίθεσης το επόμενο διάστημα θα είναι οι ανατροπές στο εργατικό δίκαιο της ΕΕ, που προωθείται με την υιοθέτηση της «Πράσινης Βίβλου». Στα σκαριά βρίσκονται και τα σχέδια της κυβέρνησης για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Ως εκ τούτου, η επιτυχία της κινητοποίησης στις 29 του Μάρτη βάζει νέα καθήκοντα, ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων, για όλες τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, για όλους τους συνδικαλιστές και τους φίλους του. Η επόμενη μέρα μας βρίσκει πιο δυνατούς, πιο έμπειρους, αλλά και πιο απαιτητικούς. Μπροστά στην Πρωτομαγιά του 2007, αυτή η απαιτητικότητα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, συγκεκριμένα καθήκοντα. Βαδίζοντας προς τη μεγάλη γιορτή της εργατικής τάξης, χρειάζεται ακόμα περισσότερες δυνάμεις να μπούνε στην οργανωμένη πάλη, να συστρατευτούν με τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ, να μπολιαστούν με το διεκδικητικό του πλαίσιο, την ταξική γραμμή του, τις μεγάλες και ανεξίτηλες παραδόσεις του εργατικού μας κινήματος.

Με ιδιαίτερη φροντίδα και κατεύθυνση στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, που δοκιμάζεται σκληρά από την ανεργία και τη σκληρή εκμετάλλευση, αλλά και στις γυναίκες και τους μετανάστες, τα ταξικά συνδικάτα μπορούν και πρέπει να κάνουν νέα αποφασιστικά βήματα στη δράση τους. Να δυναμώσουν την παρουσία τους σε όλους τους χώρους δουλιάς, να «πατήσουν πόδι» και να συνδεθούν με νέους χώρους, που σήμερα δε φτάνει η φωνή τους. Να σηκώσουν πιο ψηλά το μπόι τους, ισχυροποιώντας συνολικά τα συνδικάτα και τους αγώνες της εργατικής τάξης.