Ο σεισμός της περασμένης Κυριακής φέρνει, πάλι, στο προσκήνιο ένα θέμα που αφορά τη ζωή μας. Η αντισεισμική προστασία και θωράκιση της χώρας είναι, χωρίς καμία υπερβολή, ένα θέμα «ζωής και θανάτου». Τα 6,5 Ρίχτερ δεν έφεραν καταστροφές, όχι επειδή το κράτος έχει πάρει τα κατάλληλα μέτρα, αλλά λόγω του μεγάλου εστιακού βάθους του σεισμού. Δεν είναι κινδυνολογία εάν αναρωτηθούμε τι θα μπορούσε να γίνει με ένα σεισμό περισσότερο επιφανειακό. Ολοι οι επιστήμονες ομολογούν πως, σε μια τέτοια περίπτωση, θα θρηνούσαμε και θύματα. Ζούμε στην πιο σεισμογενή περιοχή της Ευρώπης. Δεν είναι δυνατόν να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας τον επόμενο σεισμό και ελπίζοντας το επίκεντρό του να είναι κάτω από τη θάλασσα ή σε μεγάλο εστιακό βάθος...

Η πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στο θέμα της αντισεισμικής θωράκισης, είναι εγκληματική. Μπορούσαν να πάρουν μέτρα, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι κίνδυνοι απ' τα χτυπήματα του Εγκέλαδου. Δεν το έκαναν, διότι έχουν άλλες προτεραιότητες. Τα κόμματα αυτά αποδεικνύουν, για πολλοστή φορά, πως δεν έχουν την πρόθεση να ασχοληθούν και να λύσουν τα λαϊκά προβλήματα, ακόμα και όταν αυτά αφορούν την προστασία από μεγάλες φυσικές καταστροφές. Οταν απειλούν την ίδια τη ζωή και την προστασία της λαϊκής οικογένειας. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Είναι ταγμένοι στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και η αντισεισμική θωράκιση δεν είναι κερδοφόρα επιχείρηση. Επομένως, η πολιτική τους τη θέτει, χωρίς κανένα δισταγμό, στα... αζήτητα!

Η διαπίστωση αυτή δεν είναι ένα «τσιτάτο». Αντικατοπτρίζει, δυστυχώς, την ωμή πραγματικότητα. Εάν είναι διαφορετικά, ας μας εξηγήσουν γιατί απ' τα 80.000 δημόσια κτίρια στα οποία είχαν υποσχεθεί ότι θα είχε ολοκληρωθεί ο προσεισμικός έλεγχος ως το 2001, έχουν ελεγχθεί μόλις τα 4.000, ενώ σε κανένα δεν έχει προχωρήσει καν - ούτε στις μελέτες - η ενίσχυσή του; Πρόκειται για σχολεία, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες, δηλαδή για χώρους που ζουν ή νοσηλεύονται οι εργαζόμενοι, που σπουδάζει η νεολαία. Πόσες άλλες υποψήφιες «Ρικομέξ» και «Φαράν» υπάρχουν, άραγε, στη χώρα μας; Για την ακρίβεια, πόσες επιχειρήσεις μπορεί, σε έναν ενδεχόμενο σεισμό μεγάλου μεγέθους να μετατραπούν σε τσιμεντένιους τάφους για τους εργαζόμενους; Πόσοι ελεύθεροι χώροι, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως χώροι διαφυγής σε περίπτωση σεισμού, θα εξακολουθήσουν να ξεπουλιούνται και να παραδίδονται στην εμπορευματοποίηση; Ως πότε θα εκδίδονται τεχνικές οδηγίες για επικίνδυνες επισκευές - «μπαλώματα» των σεισμοπλήκτων; Ως πότε οι μηχανισμοί αντιμετώπισης των σεισμών θα διαλύονται ή θα φυτοζωούν με κονδύλια που δε φτάνουν να καλύψουν ούτε τα λειτουργικά τους έξοδα;

Η πολιτική τους είναι επικίνδυνη. Απέναντι βρίσκεται η πολιτική του ΚΚΕ που προτείνει μια δέσμη μέτρων η εφαρμογή των οποίων εξασφαλίζει τις μικρότερες δυνατές συνέπειες απ' τον Εγκέλαδο. Καλεί το λαό να διεκδικήσει την αυτονόητη προστασία του απ' τις φυσικές καταστροφές. Η αντισεισμική θωράκιση είναι ένα έργο άμεσης προτεραιότητας. Είναι, επίσης, ένα ζήτημα που χρειάζεται, απαραίτητα, κεντρικό σχεδιασμό. Και πρώτ' απ' όλα, να σταματήσει να είναι η γη εμπόρευμα. Αυτό σημαίνει, βέβαια, και μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και μια πολιτική εξουσία και οικονομία που θα έχει γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα. Ενιαία κοινωνικοπολιτική πάλη λοιπόν σ' αυτή τη ρότα.