Θανατερή ατμόσφαιρα, διαποτισμένη από το «συκλόν» της εξόντωσης, από το θειάφι, από την οσμή των αποτεφρωμένων ανθρώπων. Δίπλα στις αποθήκες του Αουσβιτς, τα δόντια, τα μαλλιά, τα γυαλιά, τα παπούτσια, τα φτωχά ράκη των εξοντωμένων νεκροζώντανων σκελετών.

Λίγο να ξεχαστείς, θα δεις τις φασματικές βασανισμένες μορφές να περιδιαβάζουν τους θαλάμους. μέχρι τον τελικό θάλαμο των αερίων και τους κλιβάνους αποτέφρωσης. Λίγο να αφεθείς, θ' ακούσεις τους βόγκους και τους «τριγμούς των οδόντων».

...Οταν ξαναγυρίσεις στο σήμερα, στο παλιορίγος του θανάτου, έρχεται να προστεθεί η νέα κτηνωδία. Γιατί, σε λίγο, όπως μας πληροφορούν, θα κλείσουν οι μπουκαπόρτες των κρεματορίων και τη θέση των καμένων οστών θα καταλάβουν μπουκάλια με πολύχρωμα οινοπνευματώδη, για να ποτίσουν τους διεστραμμένους που θα στήσουν «ρέιβ πάρτι» στο χώρο του Αουσβιτς, όπου χόρευε και θέριζε ο θάνατος.

Από το βάθος του χρόνου ακούγεται η φωνή των νεκρών: Γι' άλλη μια φορά θέλουν να μας σκοτώσουν, να εξαφανίσουν ακόμη και τις μνήμες του στρατοπέδου. Θέλουν να σκεπάσουν τη στάχτη μας με λουλουδάκια και τις κραυγές του θανάτου, με μουσικές και ξεφαντώματα. Ο,τι τους ενοχλεί το σκοτώνουν, ό,τι το θυμίζει, το ενταφιάζουν.