Στο λιγοσέλιδο βιβλίο: «Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων» της Μαρίας Στρίγκου, ξαφνιαζόμαστε, καθώς ξεκινώντας το διάβασμά του, μεταφερόμαστε λίγο καιρό πριν από την άλωση της Πόλης, στα άπαρτα τείχη της, με ζωντανές σκηνές από τους φρουρούς, στρατιώτες και βαθμοφόρους. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, προετοιμάζει την τραγική στιγμή «εάλω η Πόλις». Αμέσως τα γράμματα αλλάζουν σχήμα. Μια γυναίκα, στην εποχή μας, εξομολογείται την ιστορία της. Ιστορία, όχι πρωτότυπη, βεβαρημένη με την πικρή ρουτίνα της καθημερινότητας, που ξεθεμελιώνει αισθήματα, γκρεμίζει όνειρα, αν εκείνοι που τη ζουν δεν είχαν, όταν ξεκίνησαν, αυτοσυνείδηση και αυτοπεποίθηση, και την αποκτούν, όταν είναι πια αργά. Αυτό το «όταν...