«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει», μ' αυτή τη φράση, τη γεμάτη υπονοούμενα αισθημάτων, βιωμάτων, σκέψεων, πόθων της, τιτλοφόρησε το πρώτο της λογοτεχνικό βιβλίο (στο ενεργητικό της έχει και άλλα βιβλία) η άξια συνάδελφος Αγγελική Κώττη. Φράση σκόπιμα αόριστη, αφού αγάπες μπορεί να έχει πολλές ο αισθαντικός άνθρωπος. Γιατί πολλά αξίζουν να αγαπηθούν -έμψυχα και άψυχα. Γιατί ο άνθρωπος, από τα πρώτα βήματά του και σ' όλη τη ζωή του, μπορεί να αγαπήσει του ανθρώπου και του πολιτισμού τα «θαύματα» - αλλοτινά και τωρινά. Να αγαπήσει την έννοια και την πράξη της γνώσης και της δημιουργίας. Της φιλίας κι όσων σηματοδοτούν την ανθρωπιά. Να αγαπήσει πολλές -δικές του και άλλων ανθρώπων- ιδέες, αγώνες, αγωνίες και πάθη, χαρές και λύπες, προσδοκίες και πίκρες, πραγματοποιημένα και απραγματοποίητα όνειρα, προσωπικές και οικείες του μνήμες, έρωτες που ευτύχησαν ή ατύχησαν. Με τέτοιες αγάπες ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος, με τέτοιες εξυψώνεται η ζωή.

Η Αγγελική Κώττη στα νεανικά της χρόνια φανέρωσε την αγάπη της στη λογοτεχνία και την έφεσή της στο γράψιμο. Αγάπη και έφεση που «θράφηκαν» με τη δημοσιογραφική ενασχόλησή της (στο «Ρ»), κυρίως με πρόσωπα και θέματα της Λογοτεχνίας. Η πρώτη σοβαρή αρχή «ενηλικίωσής» της, γύρω από τη λογοτεχνία, έγινε με το βιβλίο της «Γιάννης Ρίτσος, ένα σχεδίασμα βιογραφίας». Τώρα με το «Η αγάπη ουδέποτε εκπτίτει» αρχίζει και η λογοτεχνική της «ενηλικίωση».

Το βιβλίο, με έντονη λυρική διάθεση, είναι γραμμένο με γλώσσα που γεφυρώνει την ποίηση και τη ρεαλιστική γραφή, τη φαντασία με την ωμή πραγματικότητα, τον πλατωνικό έρωτα με τις ορμές της ασυγκράτητης σάρκας. Το μυθιστόρημα διαρθρώνεται σε πολλά μικρά «κεφάλαια» που τιτλοδοτούνται με το όνομα των δέκα κύριων προσώπων. Ονόματα συμβολικά, και πρόσωπα συνθεμένα με γνωρίσματα υπαρκτών προσώπων (προσώπων οικείων, συγγενικών, συντρόφων, χαμένων και ζώντων φίλων, δημοσιογράφων κ.ο.κ, που αγάπησε η Α. Κώττη) αλλά και φανταστικών, μέσα από τα οποία, συχνά φανερώνεται ή κρύβεται και η ίδια. Κυρίως, φανερώνει όσα άκουσε, διάβασε, έζησε και αγάπησε από αγώνες και την Εθνική Αντίσταση του λαού μας και για εκείνους που «περπάτησαν στο θάνατο δίχως να σκοντάψουν» και χάρη στους οποίους, όπως έλεγε ο Ρίτσος «Αξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε», όπως «ομολογεί» παραπέμποντας στον Γ. Ρίτσο. (Εκδόσεις « Καστανιώτη»).