Το συντριπτικό όχι των Ελληνοκυπρίων καταγράφεται στην ιστορία ως στοιχείο της δυναμικής αντίστασης ενός μικρού λαού που διεκδικεί το δίκιο του και δεν υποκύπτει σε έξωθεν και... έσωθεν μυστικές διαβουλεύσεις, πιέσεις, «νουθεσίες» και ανοιχτούς εκβιασμούς.

Τον Απρίλη του 1988, πριν δηλαδή από 16 χρόνια, πέντε Ελληνες δημοσιογράφοι, ανάμεσά τους και αυτός που υπογράφει τη στήλη, είχαμε τιμηθεί με υψηλή διάκριση του ΟΗΕ, σε δημόσια εκδήλωση στη σημερινή αίθουσα «Γ. Καρατζά» της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, «για τη συνεχή δημοσιογραφική προσφορά μας στην προάσπιση των αποφάσεων του ΟΗΕ, για τις καλές σχέσεις, τη φιλία, τη συνεργασία και την ειρήνη μεταξύ των λαών». Για μένα η υψηλή αυτή διάκριση ως «αγγελιαφόρου της ειρήνης» δημιουργεί την αυξημένη υποχρέωση όχι να «θωπεύουμε», αλλά να παρακολουθούμε με κριτικό και άγρυπνο μάτι την εφαρμογή ή μη, των αρχών εκείνων για τις οποίες οι ελεύθεροι λαοί αγωνίστηκαν και οι οποίες ενσωματώθηκαν στον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.

Και πρέπει να καταγράψουμε με ανησυχία, ότι ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας, όλο και περισσότερο απομακρύνονται από το θεσμικό τους ρόλο, υπενθυμίζοντας τη θλιβερή κατάληξη της Κοινωνίας των Εθνών. Πρόσφατο χτυπητό παράδειγμα οι εκβιασμοί κατά του κυπριακού λαού.