«Αρχή της ύπαρξής μου η περιδίνηση/ και τα πρώτα φιλιά. Κι ιδού εγώ/ ήλιος μικρός και γύρω μου/ η αείροη νεφέλη./(...) Κι η μητέρα Γη δεν είχε να μου στρώσει τραπέζι/ και το πρώτο μαχαίρι ανήμπορο να μοιράσει βολβούς./ (...) Κι ήρθε και στάθηκε πάνω μου/ αμείλικτο το πνεύμα της Ανάγκης./ Τράβηξε με το μαύρο της δάχτυλο βουτηγμένο στη λάβα/ τη γραμμή που χώριζε τον κύκλο στα δυο./ Κι είδα πως άλλος ήμουν εγώ/ κι είδα πως άλλος ήταν ο διπλανός/ και τον ξεχώρισα. Κι ευθύς ο σπαραγμός στα σωθικά/ κι ευθύς το μαχαίρι στον καινούργιο στόχο,/ Αβελ, Αβελ - ή όπως αλλιώς/ (...) Ο δούλος εγώ/ που έγινα αφέντης/ σε δούλους/ που θα γίνουν/ αφέντες μου./ Το Τόξο η εξουσία μου κι ο Πέλεκυς,/ τα πρώτα ιερογλυφικά/ και οι χρησμοί/ μαζί με την εξ ύψους παρηγοριά./ Και σκιάζω τους υποτακτικούς μου και τους δίνω/ τα όπλα που στεριώνουν/ τα καλά και συμφέροντα(...)».

Με το παραπάνω απόσπασμα από το ποίημα «Ανάβαση», δίνουμε ένα ελάχιστο δείγμα από το υψηλό ποιητικό ήθος, το συμβολικό περιεχόμενο και το πανανθρώπινο μήνυμα που εκπέμπει η 13η ποιητική συλλογή του Νίκου Γρηγοριάδη «Ανάβαση». Εκπαιδευτικός και Σχολικός Σύμβουλος, ο Ν. Γρηγοριάδης «θεραπεύει» με πάθος την ποίηση και τον παιδαγωγο-κοινωνικό της προορισμό.