«Ημασταν τότε μωρομάνες όλες στο κελί./ Οι μέρες μαρτύριο του χρόνου και οι νύχτες αξημέρωτες./ (...) Σκιαγμένες κρύβαμε το πρόσωπο με τη μαντήλα/ και βυζαίναμε, λύκαινες, τα "σπλάχνα μας"/ μπρος στην αινιγματική ματιά του φύλακα./ (...) Κι αντέξαμε ως του Μαγιού τη λύτρωση/ με φωτεινές τις ραγισμένες μας καρδιές/ και την τιμή στο μέτωπο ψηλά/(...)». Μέσα από το αφιερωμένο στις γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης ποίημά του «Μνήμες», τιμούσε και τη δική του μάνα, η οποία «πλήρωσε» τον αγώνα της με εγκλεισμό της, μαζί με το μωρό της, στις φυλακές της Λαμίας και «χωρισμό» της με τον άντρα της, ο οποίος κατέφυγε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Πολωνία.

Αναφερόμαστε στον - πρόωρα και άδικα χαμένο σε τροχαίο - Λαμιώτη φιλόλογο, καθηγητή στο 1ο Γυμνάσιο Λαμίας, Θωμά Γιαβάρα και την εξαιρετικά αισθαντική, αλληγορική, οργισμένη, γεμάτη μνήμες, λύπες, πίκρες, αλλά και ελπίδες ποιητική συλλογή του «Αφιπποι ιππηλάτες». Η συλλογή, η οποία εκδόθηκε μετά το θάνατό του με φροντίδα της συντρόφισσάς του και των παιδιών του, αποκαλύπτει ότι η «ασύνορη καρδιά» του Θ. Γιαβάρα λαχταρούσε «Μια μπουκιά στο στόμα πεινασμένου παιδιού/ Μια αλάνα να ξεφωνίζουν ανέμελα τα γειτονόπουλα./ Μια κραυγή και διαμαρτυρία στην αδικία των ισχυρών (...)».