Αν, λέω, αν υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός, φυσικά σ' ένα άλλο καθεστώς, τούτο 'δω το πανάρχαιο ξεχωριστό κυκλαδίτικο κομμάτι φυσικού παραδείσου και πλούτου, θα ήταν πρότυπο ανάπτυξης και οργανωμένης κοινωνίας ικανής να συνδυάσει την εκμετάλλευση των ορυχείων με την εξαιρετική καλλονή του τοπίου και την ποιότητα ντόπιων προϊόντων, εχέγγυα τουρισμού μιας άλλης καθόλου εμπορευματοποιημένης μορφής.
Κι όμως! Το νησί έχει τεράστιο για τα μεγέθη του ποσοστό παιδιών με δυσλεξία...
Εχει αγράμματα, ανήλικα νιούτσικα που ορίζονται σε μια νύχτα χειριστές βαρέων οχημάτων. Εχει αφεντικά που διαφεντεύουν διά χορηγών (από το χαρτί στο σχολείο ως την αναπνοή των κατοίκων) τον τόπο αλλά ένα άθλιο οδικό δίκτυο και αφόρητα περιορισμένη λειτουργία δημόσιας συγκοινωνίας από και προς τα υπέροχα ιδέσθαι τοπία του.
Με την άγνοια του φάσματος του Καλλικράτη να πλανάται στις Κυκλάδες καθώς αγκομαχούν να δουλέψουν τουριστικά έναν Αύγουστο, ήρθε κόσμος πολύς στην εν πολλοίς αυθόρμητη συγκέντρωση που οργάνωσε το Κόμμα στο Τριοβάσαλο. Η έκπληξη ήρθε με τη σειρά της από το πλήθος και τη νεολαία. Ευχάριστη και παρηγορητική. Ομως η συζήτηση στάθηκε ακατόρθωτο σχεδόν να ξεφύγει από τα τηλεοπτικά πολιτικά κλισέ. Οχι γιατί οι Μηλιοί δεν ξέρουν και τα προβλήματα και τις λύσεις τους. Απλά γιατί προηγούνται στην εμπειρία μιας πολυετούς «τρόικας» που φεουδαρχικά διαφεντεύει το νησί, επιλέγοντας έναν από κάθε φαμίλια για τη δουλειά στα ορυχεία, καθορίζοντας αυθαίρετα και τον αριθμό των θέσεων εργασίας ευθέως δυσανάλογο προς τα κέρδη της (S&B) Βαρυτίνης. Εδώ το κεφάλαιο λειτουργεί πρακτικά ως μνημόνιο δεκαετίες τώρα και η εξάρτηση της κοινωνίας του νησιού μοιάζει μ' αυτή τη γενικευμένη συνθλιπτική και σχεδόν νοσηρή σύγχρονη αντίληψη «δε γίνεται τίποτα χωρίς Αυτούς»... Χωρίς αυτές τις βυζάχτρες του ορυκτού πλούτου και ελεγκτές της ομορφιάς μιας σπάνιας Μήλου... Εκπεσών παράδεισος...