Ξέρω, αυτά είναι προσωπικά συναισθηματικά πράματα, δεν ταιριάζουν σε κομμουνιστές... Μόνο που το επιχείρημα αυτό το σιδερένιο δεν το χρησιμοποιούν ποτέ οι ίδιοι οι κομμουνιστές αλλά οι ταξικοί τους αντίπαλοι, οι ιδιοτελείς και οπορτουνιστές «αριστεροί» κι οι τρομοκρατημένοι ορθολογιστές. Γιατί θέλουν τους κόκκινους στοιχειά της φύσης, ανθρώπους που δεν πονάνε, δε γελάνε, δεν παθιάζονται, δεν ενθουσιάζονται, δεν τραγουδάνε, δεν πενθούν, δεν κλαίνε.

Μετράω χρόνια, τα κεριά της φρίκης που ανάβει το ΝΑΤΟ στην τούρτα κόλασης του κόσμου. Η πιο καθιερωμένη εικόνα της τελευταίας πενταετίας από τότε που το μόρφωμα συμφερόντων με το βαρύγδουπο τίτλο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο έγινε 50 χρόνων, το 1999, είναι του χεσμένου απ' το φόβο του Ράμπο. Σέρνεται στην ιρακινή έρημο, έρπει στα σέρβικα χωριά του Κοσσόβου, πετάει σα μολυσμένο κουνούπι πάνω απ' τις αφγανικές σπηλιές, προσποιείται τον τουρίστα στις βορειοαφρικάνικες ακτές και του επενδυτή στις φυτείες κοκαΐνης στη νοτιοαμερικάνικη ήπειρο. Δοξάζει τους κυρίους του με τις φρικωδίες μιας Μαδρίτης, χασκογελάει όταν Τσετσένοι τινάζονται μαζί με τις ρώσικες εργατικές πολυκατοικίες στον αέρα και σκέφτεται την Ολυμπιάδα του 2004 σαν τη μεγαλύτερη στρατιωτική παρέλαση κι επίδειξη μιλιταριστικής υπερτεχνολογίας όλων των εποχών.