«Τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Ετσι μ' έμαθαν απ' το σπίτι μου. Ηρθε και η ζωή με την αληθινή ομορφιά και την αληθινή της φρίκη και την επιβεβαίωσαν αυτή τη λαϊκή σοφία, μετατρέποντάς τη σ' εμπειρία. Σε γνώση.

Να 'μαι, λοιπόν, χέρι με χέρι και καρδιά με καρδιά, σ' ευθεία περπατησιά με τους κόκκινους. Με τους Κομμουνιστές. Απ' αυτήν την Κυριακή και κάθε Κυριακή στο "Ριζοσπάστη". Προς τον 21ο αιώνα, όπως λένε τα καλεντάρια. Μ' ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης που μπορώ. Γιατί ξέρω πως στα φανερά άργησα και στ' αφανέρωτα ως σήμερα βήματά μου παρεξηγήθηκα, όχι πάντα χωρίς να φταίω.

Δεν απολογούμαι. Εξηγούμαι στα ίσα στα θεριά, που ετοιμάζονται, αν δεν άρχισαν κιόλας, να κουβαλάνε λάσπη με τον τόνο, σίδερα με τη σέσουλα, ύβρεις με το γάντι, ψέματα κατά το μπόι τους, συκοφαντίες ανάλογες με τον τραπεζικό τους λογαριασμό, εναντίον κυρίως των κομμουνιστών, αλλά και όσων έχουν αποφασίσει και μπορούν ν' αποδεικνύουν στην καθημερινή πράξη ότι συμπορεύονται στον αγώνα για μία ανθρώπινη και ειρηνική, δίκαιη και πραγματικά δημοκρατική ζωή. Για όλους.

Δούλεψα σκληρά. Δεν κληρονόμησα τίποτα, έξω από αρχές. Την υπεραξία της δουλιάς μου τη θεωρώ πολιτικό κεφάλαιο. Και την καταθέτω ως οικονομικό μέγεθος στον αγώνα αυτών που δίνουν νόημα στην έννοια λαός. Γιατί δε με ενδιαφέρει να πατήσω σε πτώματα για ν' αναγνωριστώ από φονιάδες ως επιτυχημένη. Γιατί δε θέλω να πλουτίσω, κλέβοντας τον κόπο των άλλων. Γιατί δεν πιστεύω ότι το ΝΑΤΟ και η ΟΝΕ και οι φιλάνθρωποι του Κεφαλαίου είναι ο μονόδρομος της σωτηρίας. Γιατί θέλω να ζήσω μ' αξιοπρέπεια ανάμεσα σε ζωντανούς κι όχι μ' ανεύθυνη θλίψη για τα θύματα της Νέας Τάξης σ' όλο τον κόσμο. Γιατί θέλω να τον αλλάξω και κανείς δεν μπορεί μόνος του και δεν πρέπει να μπορεί αν θέλει να τον αλλάξει για την πάρτη του και μόνον.

Μ' ένα ταπεινό κόκκινο «πατριδογνωμόνιο» στον έλεγχο, την κρίση και με τη βοήθειά σας. Καλή ριζοσπαστική αρχή.