Τα στερνά τιμούν τα πρώτα | Πατριδογνωμόνιο | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα

Είμαι ΚΚΕ» λέει χαμογελαστός ο γέροντας στο δημοσιογράφο που έχει μπουκάρει μέσα σ' ένα πούλμαν γεμάτο «γαλάζιους» ψηφοφόρους για να βρει καμιά ωραία περίεργη ιστορία να γεμίσει τον αέρα του καναλιού του. «Δε βρήκα άλλο τρόπο να πάω στον τόπο μου κι είμαι κι άρρωστος», συμπληρώνει.

Κι ο ρεπόρτερ γυρνάει στους συνεπιβάτες και προφανώς ρωτάει αν ενοχλούνται από την παρουσία του (!..) «Γιατί;», παίρνει την απάντηση από μια κυρία, «όχι δε μας ενοχλεί ο άνθρωπος, τι να μας ενοχλήσει, όλοι άνθρωποι είμαστε»...

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ' αυτή τη μικρή ιστορία από τις εκατοντάδες χιλιάδες που σημαδεύουν την εμπειρία της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος των ετεροδημοτών του 2000! Μεγάλη πρόοδος έχει σημειωθεί στα ανθρώπινα ζητήματα και σχέσεις. Τεράστια δε σε επίπεδο παιδείας και ελευθερίας.

Οταν φτάνει ένας νέος συνάδελφος να ρωτάει ψηφοφόρους μπουζουριασμένους σε λεωφορεία, τρένα, βαπόρια, με τα εισιτήρια πληρωμένα από τον ίδιο το φορολογούμενο λαό, αν ενοχλεί ένας κομμουνιστής τους υποστηρικτές - οπαδούς ενός κόμματος εξουσίας, όπως έχουν συμφωνήσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να ονοματίζουν την αντιλαϊκή τους πολιτική, τι να πεις;

Να μην πεις τίποτα. Μόνο να πράξεις μπορείς. Να ρίξεις ΚΚΕ δαγκωτό στην κάλπη. Κι ύστερα αμέσως ν' αρχίσεις τον απολογισμό σου. «Εκανα όσα έπρεπε; Εκαμα το καθήκον μου να πείσω κι άλλους να ξεστραβωθούν από τα ψέματα, τις υποσχέσεις, τα δήθεν διλήμματα, τα ταξίματα και τα οράματα της τσέπης τους; Πόσα κόκκινα βόλια είχε αυτή η μάχη μου για να μπούμε όλο και περισσότεροι, όλο και πιο αποφασισμένοι, σφήνα στο δικομματισμό που εξασφαλίζει μια χώρα ολόκληρη, μια ιστορία ολόκληρη ως ιδιοκτησία, τσιφλίκι μιας κυρίαρχης τάξης;».

Είμαι ΚΚΕ. Ψηφίζω ΚΚΕ. Ελπίζω κι ενισχύω τους αγώνες του Λαϊκού Μετώπου του ΚΚΕ. Εμπιστεύομαι μια αγωνιστική πορεία 80 χρόνων. Δεν πάει άλλο η υποκρισία. Δεν πάει άλλο η συναίνεση στ' αφεντικά. Δε θα έχω μέλλον, ούτε τα παιδιά μου, ούτε οι εργαζόμενοι της διπλανής πόρτας. Φουσκώνει το ποτάμι της συνείδησης και σπάει τα φράγματα με πείσμα, με ορμή. Υπάρχει δρόμος ανοιχτός για τους λαούς, φτάνει να τ' αποφασίσουν.

Μέσα σε τέτοιες φράσεις γεμάτες ελπίδα και δύναμη άρχισε ο αγώνας για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου, ενός σύγχρονου και πιο αναγκαίου από ποτέ στις μέρες μας ΕΑΜ, που απελευθερώνει από τις πλάνες και αποδεσμεύει από τα διλήμματα τους εγκλωβισμένους στο δικομματισμό, τους φυλακισμένους στην αβάσταχτη ομοιότητα ιδεών και μέσων των καβαλάρηδων της εξουσίας.

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, έλεγε η μάνα μου όπως έλεγε η γιαγιά μου. Και όταν άκουσα το γέροντα να λέει χαμογελαστός και σίγουρος «είμαι ΚΚΕ» ήξερα πως είναι «τα στερνά» που τιμούν «τα πρώτα», εκείνον τον άλλο το νεαρό ψηφοφόρο που έδειξε η τηλεόραση χτες το πρωί να τραγουδάει μονάχος του με το μπαγλαμαδάκι του σε μια γωνιά κατάχαμα στο τρένο στέλνοντας το δημοσιογράφο αδιάβαστο, όταν του απάντησε «ας βγει όποιος θέλει απ' τους δυο, εμένα τι με νοιάζει». Στο μάτι του αυτός ο νέος έδειχνε αποφασισμένος να μη γίνει θέαμα, αφίσα, τραγουδάκι, ζητιάνος της κατάρτισης, άνεργος της Ευρώπης, μισθοφόρος του ΝΑΤΟ, που να επιτάσσει το χωράφι του παππού για να ασκηθεί ο στρατός του ταξικού του εχθρού.

Πατριώτες, η μεγάλη μάχη, η μεγάλη ανηφόρα, ως τη λαϊκή πραγματική κυριαρχία που θα φέρει αέρα καθαρό στα πνευμόνια, το μυαλό και τα όνειρα, των ανθρώπων, τώρα αρχίζει. Για μας τους κόκκινους μετά την κάλπη, στα βουνά της καθημερινότητας. Μπαίνουμε δυναμωμένοι στην αγωνιστική αγρύπνια της ελεύθερης συνείδησης.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ