Κι ο ρεπόρτερ γυρνάει στους συνεπιβάτες και προφανώς ρωτάει αν ενοχλούνται από την παρουσία του (!..) «Γιατί;», παίρνει την απάντηση από μια κυρία, «όχι δε μας ενοχλεί ο άνθρωπος, τι να μας ενοχλήσει, όλοι άνθρωποι είμαστε»...
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ' αυτή τη μικρή ιστορία από τις εκατοντάδες χιλιάδες που σημαδεύουν την εμπειρία της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος των ετεροδημοτών του 2000! Μεγάλη πρόοδος έχει σημειωθεί στα ανθρώπινα ζητήματα και σχέσεις. Τεράστια δε σε επίπεδο παιδείας και ελευθερίας.
Οταν φτάνει ένας νέος συνάδελφος να ρωτάει ψηφοφόρους μπουζουριασμένους σε λεωφορεία, τρένα, βαπόρια, με τα εισιτήρια πληρωμένα από τον ίδιο το φορολογούμενο λαό, αν ενοχλεί ένας κομμουνιστής τους υποστηρικτές - οπαδούς ενός κόμματος εξουσίας, όπως έχουν συμφωνήσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να ονοματίζουν την αντιλαϊκή τους πολιτική, τι να πεις;
Είμαι ΚΚΕ. Ψηφίζω ΚΚΕ. Ελπίζω κι ενισχύω τους αγώνες του Λαϊκού Μετώπου του ΚΚΕ. Εμπιστεύομαι μια αγωνιστική πορεία 80 χρόνων. Δεν πάει άλλο η υποκρισία. Δεν πάει άλλο η συναίνεση στ' αφεντικά. Δε θα έχω μέλλον, ούτε τα παιδιά μου, ούτε οι εργαζόμενοι της διπλανής πόρτας. Φουσκώνει το ποτάμι της συνείδησης και σπάει τα φράγματα με πείσμα, με ορμή. Υπάρχει δρόμος ανοιχτός για τους λαούς, φτάνει να τ' αποφασίσουν.
Μέσα σε τέτοιες φράσεις γεμάτες ελπίδα και δύναμη άρχισε ο αγώνας για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου, ενός σύγχρονου και πιο αναγκαίου από ποτέ στις μέρες μας ΕΑΜ, που απελευθερώνει από τις πλάνες και αποδεσμεύει από τα διλήμματα τους εγκλωβισμένους στο δικομματισμό, τους φυλακισμένους στην αβάσταχτη ομοιότητα ιδεών και μέσων των καβαλάρηδων της εξουσίας.
Πατριώτες, η μεγάλη μάχη, η μεγάλη ανηφόρα, ως τη λαϊκή πραγματική κυριαρχία που θα φέρει αέρα καθαρό στα πνευμόνια, το μυαλό και τα όνειρα, των ανθρώπων, τώρα αρχίζει. Για μας τους κόκκινους μετά την κάλπη, στα βουνά της καθημερινότητας. Μπαίνουμε δυναμωμένοι στην αγωνιστική αγρύπνια της ελεύθερης συνείδησης.