Κομβικό στοιχείο της εκπαιδευτικής πολιτικής της ΕΕ είναι η μεταφορά μέσα στην εκπαίδευση των νόμων της καπιταλιστικής οικονομίας, και προπαντός του ανταγωνισμού. Με πρόσχημα την υποτιθέμενη αναβάθμιση της εκπαίδευσης και με βασικό εργαλείο τη λεγόμενη «αξιολόγηση», τα εκπαιδευτικά ιδρύματα καλούνται να διαφοροποιηθούν (να χαράζει δηλαδή το καθένα τη δική του εκπαιδευτική πολιτική), αναπτύσσοντας ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και εφευρίσκοντας τρόπους για την αύξηση των εσόδων τους. Με σύνθημα το ευρωενωσιακό επινόημα για «σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας» ώστε να καταπολεμηθεί τάχα η ανεργία, οι επιχειρήσεις γίνονται σταδιακά βασικοί συνέταιροι στην κύρια εκπαιδευτική διαδικασία. Ετσι, το υπουργείο Παιδείας σύναψε συμφωνία με οκτώ μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, με τη «Microsoft», αλλά και με βιομηχανικά επιμελητήρια για ζητήματα εκπαιδευτικού υλικού, διδασκαλίας, επιμόρφωσης εκπαιδευτικών, έρευνας και νεανικής επιχειρηματικότητας. Το κράτος δηλαδή ανοίγει διάπλατα τις πόρτες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων για τις επιχειρήσεις κι αυτές μπουκάρουν, για να αποκομίσουν κέρδη και πολλαπλά άλλα οφέλη αφού υπαγορεύουν την εκπαίδευση του αυριανού τους εργατικού δυναμικού κατά τα συμφέροντά τους.

Με αυτή την πολιτική, παρατηρούμε ήδη και στη χώρα μας τα εξής: Διευρύνεται διαρκώς η θεσμική συμμετοχή των εργοδοτικών φορέων σε κεντρικά και τοπικά όργανα σχεδιασμού της εκπαιδευτικής πολιτικής. Προβάλλεται η «χορηγία» από τις επιχειρήσεις, σαν καθοριστικός συντελεστής βελτίωσης της «ποιότητας» του υποσιτιζόμενου από τον κρατικό προϋπολογισμό εκπαιδευτικού μας συστήματος και εξασφάλισης της «βιωσιμότητας» των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Μέσα από εξόφθαλμα χαριστικές συμβάσεις παραχωρούνται στον ιδιωτικό τομέα διάφορες αναγκαίες για τη λειτουργία των σχολείων υπηρεσίες (συντήρηση, καθαριότητα, φύλαξη κλπ.) καθώς και το δικαίωμα μακροχρόνιας εκμετάλλευσης των σχολικών χώρων, με την προϋπόθεση ότι θα συγχρηματοδοτήσουν την κατασκευή των σχολικών κτιρίων (με ΣΔΙΤ).

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφονται στο κείμενο της ΕΕ με τίτλο Σχολείο για τον 21ο αιώνα (2007): «Η εκτεταμένη χρήση σχολικών εγκαταστάσεων για εξωσχολικές δραστηριότητες ή ως εκπαιδευτικού πόρου για ολόκληρη την κοινότητα (όπως τα τοπικά κέντρα επιμόρφωσης) μπορούν να βοηθήσουν στην προαγωγή των ευκαιριών διά βίου μάθησης». Πρόκειται για ένα σχολείο που εναγωνίως θα αναζητά τρόπους αξιοποίησης της περιουσίας του προκειμένου να μειώσει το κόστος λειτουργίας του και να εξασφαλίσει πρόσθετους πόρους. Κοντολογίς, ένα σχολείο που θα λειτουργεί σαν επιχείρηση! Είναι φανερό ότι αυτή η πολιτική οδηγεί σε αυτό που λέμε «ιδιωτικοποίηση» της εκπαίδευσης, που συνέπειά της, πέρα από την εισβολή των επιχειρήσεων στα ιδρύματα είναι και η επιπλέον επιβάρυνση των λαϊκών οικογενειών με εκπαιδευτικό κόστος.

Στην ανώτατη εκπαίδευση με μοχλό την υποχρηματοδότηση, τα ιδρύματα εξωθούνται σε διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες επιβίωσης, με κορυφαία την «πώληση» ερευνητικών υπηρεσιών, που αποφέρει τα... πολλά φράγκα. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που τα ΑΕΙ κάνουν «τεμενάδες» στις επιχειρήσεις, που πρόθυμα διδάσκουν κάθε αντιεπιστημονική μπαρούφα του καπιταλισμού, που θεωρούν «προσόν» τους να έχουν στους κόλπους τους μεγαλοκαθηγητάδες, που ταυτόχρονα είναι και στελέχη επιχειρήσεων κλπ. Οσο για το χώρο της επαγγελματικής κατάρτισης, σχεδόν εξολοκλήρου παραδίδεται στους ιδιώτες, οι εκπρόσωποι των εργοδοτών καθορίζουν και αξιολογούν το περιεχόμενο των μαθήσεων, κατασκευάζουν νέα «επαγγέλματα» - «ειδικότητες» και τα απαιτούμενα γι' αυτές θνησιγενή προσόντα.