Επετειακή είναι, εκτός των άλλων, η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ που ολοκληρώνεται σήμερα στην Ουάσιγκτον, με τα «γεράκια του πολέμου» να επιστρέφουν στην πόλη όπου πριν από 75 χρόνια ιδρύθηκε η δολοφονική μηχανή.

Οσοι μπαίνουν στον κόπο να «γιορτάσουν» αυτή τη μαύρη κι άραχνη επέτειο με αφορμή και τη Σύνοδο Κορυφής, προκαλούν κάθε λαό του κόσμου, «τιμώντας» έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό ταυτισμένο με πολέμους και επεμβάσεις, πραξικοπήματα και εξοντώσεις αγωνιστών, εγκληματικά σχέδια με ποτάμια αίματος.

Αυτά είναι χαραγμένα στο DNA του ΝΑΤΟ, από τον ίδιο τον λόγο και τον στόχο της ίδρυσής του: Το να πλήξει δηλαδή μεταπολεμικά τη Σοβιετική Ενωση και τα άλλα κράτη που οικοδομούσαν τον σοσιαλισμό. Να υπερασπιστεί την αστική τάξη σε βάρος των λαών κάθε χώρας, τόσο εκείνων που χάραζαν τον δικό τους δρόμο με την εξουσία στα δικά τους χέρια, όσο και των λαϊκών κινημάτων στα καπιταλιστικά κράτη - μέλη του. Γι' αυτό άλλωστε εντάχθηκε και η Ελλάδα, με βασικό κριτήριο της αστικής τάξης τη θωράκιση της δικής της εξουσίας αμέσως.

Φτάνοντας λοιπόν στο 2024, και τρεις δεκαετίες ύστερα από τις ανατροπές, όταν το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο πανηγύριζε για το «τέλος της Ιστορίας» και τη «νέα περίοδο σταθερότητας και ασφάλειας», το «ταμείο» δεν ξεγράφει.

Η ...75άρα πια δολοφονική μηχανή αιματοκύλισε κάθε γωνιά του πλανήτη, ρήμαξε εκατομμύρια λαών, διέλυσε κράτη, χάραξε νέα σύνορα, έφτιαξε «προτεκτοράτα», γέννησε καραβάνια προσφύγων, μακραίνοντας την εγκληματική λίστα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Μάρτυρες της «σταθερότητας» υπήρξαν οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, της Συρίας, όλης της Μέσης Ανατολής, με τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού να είναι τώρα σε εξέλιξη από το κράτος - τρομοκράτη του Ισραήλ με τις πλάτες των ΝΑΤΟικών. Και, βέβαια, το μέτωπο της Ουκρανίας, που αποτελεί αναμέτρηση «πρώτης γραμμής» για το ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια η επιθετικότητα αυτή «αλλάζει πίστα», με τις ΗΠΑ και τις άλλες ηγέτιδες δυνάμεις να ρίχνουν βάρος στη γενικευμένη πολεμική προετοιμασία για την αναμέτρηση με τους ανταγωνιστές τους, την Κίνα και τη Ρωσία.

Αυτό αποτυπώνει κάθε σύνοδος τα τελευταία χρόνια, όπως και η φετινή στις ΗΠΑ. Αυτό αποτυπώνει το δόγμα για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα», τους σχηματισμούς ταχείας επέμβασης, το «Παγκόσμιο ΝΑΤΟ», την επέκταση της δράσης στον Ινδο-Ειρηνικό.

Και, αν κάτι ξεχωρίζει τα τελευταία χρόνια, είναι η απογείωση των πολεμικών δαπανών, με τη ΝΑΤΟική νόρμα του 2% του ΑΕΠ από κάθε χώρα να ματώνει τους λαούς, ειδικά στις «πρωταθλήτριες» αυτού του στόχου, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, η οποία φιγουράρει στις 5 πρώτες θέσεις. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ενώ το 2014 μόλις 3 χώρες έπιαναν το παραπάνω πλαφόν, πλέον οι χώρες που «συμμορφώνονται» εκτοξεύονται στις 23! Ειδικά ο ελληνικός λαός, από 3,9 δισ. ευρώ για το ΝΑΤΟ το 2014, μετά από μια δεκαετία επίθεσης σε μισθούς και εισοδήματα, διάλυσης της όποιας «Κοινωνικής Πρόνοιας» στο όνομα της «δημοσιονομικής συμμόρφωσης», φτάνει να ξεζουμίζεται για να βγαίνει το «κουστούμι» των πάνω από 7 δισ. ευρώ το 2024. Και, σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, η φετινή σύνοδος αποφασίζει νέα «οικονομική δέσμευση» ύψους 40 δισ. ευρώ ως πολεμική συνδρομή στην Ουκρανία, ρίχνοντας περισσότερο «λάδι στη φωτιά» του πολέμου.

Αυτά πλασάρονται από τα αστικά επιτελεία ως «παράγοντες σταθερότητας και ασφάλειας», την ίδια στιγμή που η χώρα γίνεται προμαχώνας των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών, προσθέτοντας κινδύνους για τον λαό και τις υποδομές.

Χώρια που η «ΝΑΤΟική σταθερότητα» βάζει τη σφραγίδα της σε κάθε λογής παζάρια γύρω από κυριαρχικά δικαιώματα και σε συμβιβασμούς με το πιστόλι στον κρόταφο που γεννάνε νέα επεισόδια, όπως συμβαίνει με τη Βόρεια Μακεδονία, τις διεργασίες με την Τουρκία για το Αιγαίο, την Κύπρο κ.ο.κ.

Το ακριβώς αντίθετο δείχνει λοιπόν η πείρα του λαού, αφού μόνο θυσίες, κινδύνους, επικίνδυνες διευθετήσεις και «γκριζαρίσματα» κουβαλάει ο ρόλος «πρωτοπαλίκαρου» στο ΝΑΤΟ, που έχουν ως «κόρη οφθαλμού» η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου.

Με τους μύθους να καταρρέουν παταγωδώς, ύστερα από 75 χρόνια, οι λαοί, όπως και ο ελληνικός λαός, έχουν κάθε λόγο να αναμετρηθούν με τη μηχανή του θανάτου.

Αλλωστε, όλες αυτές τις δεκαετίες και στη χώρα μας το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν σταμάτησε την πάλη ενάντια στην εμπλοκή, ενάντια στις βάσεις και τις επεμβάσεις με μεγαλειώδεις αγώνες, και με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές.

Αυτή είναι και σήμερα η «σωστή πλευρά της Ιστορίας», κόντρα στη στοίχιση όλων των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων, που η καθεμία «προσθέτει» νέα βαρίδια στην εμπλοκή στη ΝΑΤΟική «ιερή συμμαχία», μετατρέποντας τη χώρα σε ορμητήριο πολέμου - θύτη στα εγκλήματα κατά άλλων λαών.

Αυτή η πάλη συνεχίζεται και δυναμώνει, μέχρι την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, μέχρι ο λαός να απαλλαγεί από τις αλυσίδες της φτώχειας και του πολέμου, παίρνοντας στα χέρια του την εξουσία και την οικονομία. Ετσι θα κατακτήσει και την κοινωνία της ειρήνης και της ευημερίας, τον σοσιαλισμό.