«

Αν το ΠΑΣΟΚ είναι διατεθειμένο να πάψει να λειτουργεί ως ταίρι, συνεταιρικά με την ΝΔ και είναι διατεθειμένο να κάνει μια έμπρακτη αυτοκριτική στηρίζοντας μια πολιτική που θα βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο και δίνοντας έστω ανοχή σε μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στις δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς, εδώ είμαστε να το κουβεντιάσουμε»... Ηταν η απάντηση του υποψηφίου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη όταν ρωτήθηκε (ΣΚΑΪ) για το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Προεκλογικά βέβαια τα λόγια είναι μετρημένα, παρ' όλα αυτά ο «έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται». Γιατί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να μην κάνει στην Ελλάδα, αυτό που κάνουν οι ομοϊδεάτες του στη Γαλλία και για το οποίο χειροκροτά; Εκεί στηρίζουν με σθένος τον ομόλογο του Βενιζέλου, τον επικεφαλής του σοσιαλιστικού κόμματος Φ. Ολάντ και έχουν ήδη εκφράσει επιθυμία συμμετοχής στην κυβέρνησή του εάν εκλεγεί.

Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητικό επίπεδο δεν έφυγε ποτέ από τη σκέψη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μην αμφισβητώντας ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την αστική εξουσία, την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, το χρέος που σώρευσε η πλουτοκρατία στις πλάτες του λαού, αναγνωρίζοντας σαν πρόβλημα προς αντιμετώπιση τα ελλείμματα, δημιουργείται η βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί συνεργασία των δύο κομμάτων. Αλλωστε το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει καλά ότι οι υποσχέσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκφωνούνται για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Γνωρίζει ότι η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων, αγωνιώντας μάλιστα για την τάχιστη επαναφορά της καπιταλιστικής οικονομίας σε συνθήκες ανάπτυξης. Γνωρίζει το ΠΑΣΟΚ ότι οι διακηρύξεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πως θα χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη - με επιβολή «έκτακτης εισφοράς» στους πλούσιους είναι για γέλια, ακόμα κι αν μπορούσε να το κάνει, τα χρήματα που θα συγκέντρωνε δεν θα έφταναν ούτε για «ζήτω». Οι ανάγκες του λαού δεν είναι έκτακτες, είναι μόνιμες, διαρκώς αυξανόμενες, και είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν παρά μόνο αν περάσει στα χέρια του το σύνολο του πλούτου που παράγει και καρπώνονται σήμερα τα μονοπώλια.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο οι ανάγκες των μονοπωλίων σήμερα δεν επιτρέπουν να αποχωριστούν ούτε ψίχουλο από τον πλούτο που έχουν σωρεύσει, ακόμα κι αν πρόκειται αυτό να τους επιστραφεί σαν χρηματοδότηση της ανάπτυξης. Τα μονοπώλια τα θέλουν όλα. Οσα έχουν κλέψει από το μόχθο του λαού, κι όσα προσδοκούν να κλέψουν, ακόμα περισσότερα, από την ένταση της εκμετάλλευσής του που εγγυώνται τα μέτρα που έχουν επιβάλει οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Το ΠΑΣΟΚ τα γνωρίζει όλα αυτά, άλλωστε στη βάση αυτών των συνεκτικών στην πολιτική των δύο κομμάτων στοιχείων ένα κομμάτι του βρήκε «στέγη» στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Του αναγνωρίζει το ρόλο ως αναχώματος για την αναχαίτιση της ριζοσπαστικοποίησης λαϊκών συνειδήσεων. Προτιμά ως κόμμα της αστικής τάξης τους ανθρώπους του μόχθου αγκιστρωμένους στις αυταπάτες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, από το να τους έχει απέναντι, στο ΚΚΕ, στο μετερίζι της ταξικής πάλης. Ενδεχομένως αύριο να αναγνωρίσει στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το συνεταίρο του. Η ζωή έχει δείξει ότι η άρχουσα τάξη υπολογίζει στον οπορτουνισμό όταν πρόκειται να ανασυνθέσει το πολιτικό σκηνικό, να αναδιατάξει το πολιτικό της προσωπικό για να κερδίσει χρόνο που, όπως σε κάθε πόλεμο έτσι και σ' αυτόν που έχει κηρύξει στο λαό, είναι βαρύνουσας σημασίας για την έκβασή του.