Λες και είναι φυσιολογική κατάσταση η ήδη πετυχημένη διεύρυνση της ανεκτικότητας όλης σχεδόν της κοινωνίας που ξαφνικά μαθαίνει να περιμένει πόλεμο. Να περιμένει και να ανέχεται. Να περιμένει και να αφομοιώνει - χωνεύει τα πολεμικά σενάρια που έντεχνα διαρρέουν, για να μας κάνουν τόσο να περιμένουμε τα χειρότερα, αλλά και να ανεχόμαστε όσο περιμένουμε τα χείριστα.

Είναι φυσιολογικό(!) που με αφετηρία τις ΗΠΑ όλοι αναδιαρθρώνουν το νομικό τους πλαίσιο και στο όνομα του «αόρατου εχθρού» προωθούν μέτρα, που σε άλλες συνθήκες δε θα τολμούσαν ούτε οι στυγνές στρατιωτικές δικτατορίες να προτείνουν; Για παράδειγμα, νομιμοποίηση της παρακολούθησης τηλεφώνων, κράτηση υπόπτων για αόριστο χρόνο, λογοκρισία στην ενημέρωση, λογοκρισία στα τραγούδια, στις κινηματογραφικές ταινίες, στα βιβλία...

Είναι φυσιολογικό να ακούμε με τον πιο κυνικό τρόπο τις δυνατότητες επεμβάσεων στα εσωτερικά ολόκληρων χωρών, προκειμένου να αλλάξουν κυβερνήσεις, να διευκολυνθούν αντιπολιτεύσεις, να ενισχυθούν πολέμαρχοι, τέως βασιλιάδες, να γίνουν πραξικοπήματα;

Είναι φυσιολογικό(!) που οι χάρες σε κάποια μονοπώλια «διορίζονται» μέτρα «πολεμικής οικονομίας», ενώ οι λαοί τρομοκρατούνται όχι μόνο από τα αντιτρομοκρατικά τους μέτρα, αλλά και από τα τάχα «αναγκαία» μέτρα να αντιμετωπιστεί η ύφεση π.χ. οι χιλιάδες απολύσεις στη βιομηχανία αερομεταφορών.

Είναι φυσιολογικό να μπουκώνουν προσωρινά τις αντιθέσεις τους οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να ορμήσουν όλες μαζί πρώτα στις ελευθερίες των λαών τους και μετά στον ιμπεριαλιστικό στόχο; Δεν είναι σίγουρο πως η ώρα της μοιρασιάς είναι εκείνη που φέρνει τους πολέμους; Αλλη ιστορία διάβασαν όλοι αυτοί που παραμυθιάζονται για «ενιαίο αντιτρομοκρατικό μέτωπο» και άλλα συναφή;