Οσοι κινούν τα νήματα της «ενημέρωσης» και της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης ήξεραν πολύ καλά το μάθημά τους. Θα ήταν ανεπίτρεπτο η έλευση του ευρώ να πανηγυριζόταν αποκλειστικά από τους οικονομικά ισχυρούς, τους κατά τεκμήριο, δηλαδή, κερδισμένους από την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Επιδίωξαν, μέσω της μαζικής πλύσης εγκεφάλων, να εξασφαλίσουν πνεύμα ενθουσιασμού και από κοινωνικές ομάδες που είναι πασιφανές ότι όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από την εισαγωγή του κοινού νομίσματος, αλλά είναι απόλυτα βέβαιο ότι τελικά θα βγουν ζημιωμένες από τις συνολικές ρυθμίσεις που αφορούν στην πορεία της καπιταλιστικής ενοποίησης στην ΕΕ.

Επειδή όμως η ευφορία, ακόμα και η πλαστή, μπορεί να δημιουργήσει ανεπιθύμητες προσδοκίες και απώλεια των κεντρικών στόχων, οι αρμόδιοι άρχισαν ήδη να συντάσσουν τους... δεκαλόγους της νέας εποχής, του νέου εφιάλτη για τους εργαζόμενους, δηλαδή. Οι χτεσινές δηλώσεις του Ν. Χριστοδουλάκη, όπως παρουσιάστηκαν - πριν διατυπωθούν δημόσια - από την πρωινή του συγκροτήματος τη μέρα της Πρωτοχρονιάς, δίνουν σταράτες απαντήσεις σε όσους έχουν - ή καλλιεργούν - ψευδαισθήσεις. Κεντρικός τους άξονας η άποψη ότι «οι οικονομικές συμπεριφορές πρέπει να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα».

Τα «νέα δεδομένα» είναι οι εντεινόμενοι ρυθμοί της καπιταλιστικής ενοποίησης στην ΕΕ σε συνθήκες αφ' ενός ενιαίου νομίσματος και αφ' ετέρου εντεινόμενου ανταγωνισμού ανάμεσα στις διάφορες ομάδες των κεφαλαιοκρατών. «Προσαρμογή» στην περίπτωση της Ελλάδας είναι η ανάδειξη της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας της ντόπιας ολιγαρχίας σε καθοδηγητικό «μπούσουλα» κάθε μέτρου και πολιτικής. Τέλος, η αλλαγή των «οικονομικών συμπεριφορών» αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και των λαϊκών στρωμάτων (την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ), που είτε οικειοθελώς, είτε με το ζόρι καλούνται όχι μόνο να παραιτηθούν από αιτήματα ζωής, αλλά να συστρατευτούν στην υπόθεση της... νέας εποχής!

Εκείνοι που δεν κρύβουν τους απώτερους στόχους του εγχειρήματος της ΟΝΕ και του ευρώ, λένε ξεκάθαρα ότι «ευκαιρία» και «πρόκληση» του ευρώ είναι: Η ακόμα πιο αυστηρή εισοδηματική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων. Η αναβάθμιση της πολιτικής των διαρθρωτικών αλλαγών με την ολοκλήρωση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, αλλά και με τη μετατροπή δημόσιων οργανισμών σε στρατηγεία υλοποίησης των στόχων διαφόρων επιχειρηματικών ομίλων. Η επίσπευση των αντιδραστικών ρυθμίσεων για την πλήρη ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Η εκπόνηση νέων ολοκληρωμένων συστημάτων ενίσχυσης των... πρωτοβουλιών του μεγάλου κεφαλαίου. Η θέσπιση νέων φορολογικών απαλλαγών για τους μεγαλοεπιχειρηματίες κ.ο.κ.

Αλλά επειδή οι συνέπειες από μια τέτοια προοπτική αργά ή γρήγορα θα αφυπνίσουν τους εργαζόμενους, οι θιασώτες της νέας εποχής απαιτούν να εξασφαλιστεί κλίμα πολιτικο-διακομματικής σύμπραξης και «κοινωνικής συναίνεσης», εξουδετέρωσης, δηλαδή, του μαζικού λαϊκού και ταξικά προσανατολισμένου κινήματος των εργαζομένων. Από αυτή την άποψη καλό είναι να μη διαφεύγει της προσοχής μας, ότι στο χέρι όσων θίγονται από τις συνέπειες αυτής της πολιτικής, από την οργάνωση της πάλης τους και την αγωνιστική τους δράση εξαρτάται και είναι δυνατόν τα σταθερά βήματα, που φαίνεται πως κάνει στις μέρες μας η οικονομική ολιγαρχία, να μετατραπούν σε υποχώρηση και άτακτη φυγή.