Αντε, πάλι! Πριν ακόμα βγουν τα τρακτέρ στους δρόμους, να 'σου οι «διαμαρτυρόμενοι». Γνώριμοι από παλιά, επαναλαμβανόμενοι και κουραστικοί, ρωτούν και ξαναρωτούν: «Με ποιο δικαίωμα οι αγρότες θ' αποκλείσουν την Εθνική Οδό, κόβοντας την Ελλάδα στη μέση;». Τι θα πει «με ποιο δικαίωμα»; Με το δικαίωμα που τους δίνει η αγωνία τους να κρατήσουν τη γη τους και να παραμείνουν στον τόπο τους. Γιατί η αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εφαρμόζεται στη χώρα μας, επιχειρεί ν' αρπάξει τη γη από εκείνους που τη δουλεύουν και να την παραδώσει σε επιχειρηματίες. Ε, όταν ο αγρότης απειλείται με ξεκλήρισμα και σπρώχνεται στην ανεργία, ή στην ξενιτιά, έχει το δικαίωμα ν' αγωνίζεται με όποιο τρόπο αυτός θεωρεί πιο αποτελεσματικό.

Ας υποδείξει κάποιος μια άλλη μορφή πάλης και το αγροτικό κίνημα δε θα έχει κανένα λόγο να μην τη δεχτεί. Αρκεί, βεβαίως, αυτή η μορφή πάλης να συσπειρώνει τον αγροτικό κόσμο, να δίνει προοπτική στον αγώνα και να είναι αποτελεσματική. Κι αποτελεσματική μορφή πάλης, εν προκειμένω, δεν είναι τα υπομνήματα προς τους κυβερνώντες, ούτε, δυστυχώς, οι συγκεντρώσεις στα χωριά και στις πόλεις. Παρ' όλα αυτά, ποτέ οι αγρότες δεν ξεκινούν τις κινητοποιήσεις αποκλείοντας δρόμους, αλλά πάντα αρχίζουν με «ήπιες» μορφές δράσης και στη συνέχεια κλιμακώνουν την πάλη τους. Ετσι γίνεται και τώρα, αφού στους τελευταίους πέντε μήνες πραγματοποιήθηκαν πάμπολλες αγροτικές κινητοποιήσεις, χωρίς αποκλεισμούς δρόμων.

Δεν είναι «ανιδιοτελείς» και «καθαρές» όλες οι αντιδράσεις, για τη μορφή πάλης που επιλέγουν οι αγρότες. Πολλοί αντιδρούν από ιδιοτέλεια, θεωρώντας ότι ενδεχόμενο κλείσιμο του δρόμου, θα πλήξει τα δικά τους συμφέροντα. (Είναι αυτοί που πέφτουν εύκολα στην παγίδα του «κοινωνικού αυτοματισμού», που «στήνει» η κυβέρνηση, στρέφοντας το ένα κοινωνικό στρώμα εναντίον του άλλου, για να «περάσει» η τακτική του «διαίρει και βασίλευε»). Αλλες αντιδράσεις είναι υποκινούμενες - ας θυμηθούμε τον αλήστου μνήμης Νικολάρα - κι άλλες εκ του πονηρού. Οπως η «πονηρή» θέση της ΝΔ υπέρ των κινητοποιήσεων, αλλά κατά των αποκλεισμών, που στοχεύει στην υπονόμευση της αποτελεσματικότητας των αγώνων και στη στήριξη της αντιαγροτικής πολιτικής.

Η διασφάλιση της αγωνιστικής ενότητας των αγροτών και η εξασφάλιση της ενεργού συμπαράστασης των άλλων λαϊκών στρωμάτων στον αγώνα των ξωμάχων, είναι τα «όπλα» που μπορεί να χρησιμοποιήσει το αγροτικό κίνημα για ν' αντιμετωπίσει τις «αντιδράσεις», οι οποίες θα εξελιχθούν σε επιθέσεις. Το πρώτο «όπλο» το διαθέτει, αφού η ενότητα αποτελεί σταθερή κατάκτησή του. Χρειάζεται, όμως, εντονότερη προσπάθεια για να συνειδητοποιήσουν οι άλλοι εργαζόμενοι της πόλης και του χωριού, οι επαγγελματοβιοτέχνες και οι έμποροι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι πως «οφείλουν» να συμπαραταχτούν στον αγώνα της αγροτιάς, καθώς κοινά είναι τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων, κοινά τα συμφέροντα, κοινός ο αντίπαλος, κοινοί οι στόχοι...