Η Ελλάδα της ποιότητας και της ευημερίας (λέξεις που χρησιμοποιεί συχνά ο πρωθυπουργός) προχωράει μπροστά, με καταδίκες αγωνιστών που αμφισβητούν στην πράξη την αμερικανική ιμπεριαλιστική παντοκρατορία, με πονηρές ανατιμήσεις «λόγω ευρώ», με τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων γεμάτα ξεβρακώματα και με το μεροκάματο να βγαίνει καθημερινά όλο και πιο δύσκολα. Λίγες μέρες πριν, ένα δελτίο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας παρουσίαζε μείωση του ποσοστού ανεργίας, αλλά οι άνεργοι παραμένουν περίπου 500 χιλιάδες, αφαιρώντας, έτσι, το δικαίωμα φθηνής δημαγωγίας από την πλευρά της κυβέρνησης.

Η καθημερινή διολίσθηση των εργασιακών σχέσεων μπορεί να στοιχίσει σε κάποιον πολλούς μήνες για να γίνει αντιληπτή, αλλά είναι υπαρκτή. Μόλις πέντε χρόνια νωρίτερα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που δεν είχαν καμία άμεση επαφή με τα 10ωρα και τα 12ωρα ή την εργασία επτά μέρες τη βδομάδα. Πέντε χρόνια αργότερα, στατιστικά στοιχεία, αλλά και αυτό που όλοι γνωρίζουμε, αυτό που τείνει να γίνει ο κανόνας, τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα, είναι πως σήμερα δε βρίσκεις εύκολα δουλιά με σταθερό 8ωρο και πως οι περισσότεροι δουλεύουν 10 και πλέον ώρες, χωρίς, μάλιστα, να πληρώνονται γι' αυτές.

Η κυβερνητική πολιτική έδρασε σαν καταστροφικός καταλύτης για μια σειρά διατάξεις του Εργατικού Δικαίου, που παρείχαν κάποια προστασία στον εργαζόμενο. Οχι απαραίτητα την καλύτερη ή δικαιότερη προστασία, αλλά, τουλάχιστον, περισσότερη από τη σημερινή! Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που μαθεύτηκε πως μια ακόμη βιομηχανική επιχείρηση, στη Λάρισα αυτή τη φορά, με περίπου 150 εργάτες, έκλεισε για να μεταφερθεί στο εξωτερικό. Το τραγικό ξάφνιασμα, όμως, δεν είναι αυτό. Εκείνο που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν αποζημιώθηκαν κανονικά!!! Φτάσαμε έτσι να ξαφνιαζόμαστε, όχι όταν 150 άνθρωποι χάνουν το μεροκάματό τους, αλλά όταν ο εργοδότης μπαίνει στα «έξοδα» να τους αποζημιώσει. Κι αυτό επειδή είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις, που οι εργαζόμενοι βρέθηκαν ένα πρωί μπροστά σε μια πύλη κλειστή με λουκέτο, χωρίς μεροκάματο, χωρίς αποζημίωση, χωρίς έστω μια εξήγηση...

Ετσι κι αλλιώς, οι εξηγήσεις δε φτάνουν να γεμίσουν το στομάχι και να πληρώσουν χρέη και λογαριασμούς. Και καμία εξήγηση δε νομιμοποιεί κανέναν να στερεί από τον εργαζόμενο το ψωμί του. Στο τέλος τέλος, «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Εκείνου, που δημιουργεί τον πλούτο, που άλλοι καπηλεύονται. Τα ποσοστά ανεργίας μπορεί να αυξομειώνονται, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες παραμένουν άνεργοι. Κι ακόμη περισσότεροι δουλεύουν για «τρεις και εξήντα», μια ρήση που ξαναέρχεται ειρωνικά στην επικαιρότητα λόγω του ευρώ. Και αμέτρητοι είναι εκείνοι, που - στην Ελλάδα της ποιότητας και της ευημερίας - κλείνουν 10 και πάνω ώρες στη δουλιά. Που σημαίνει πως όλ' αυτά, ο κοινωνικοπολιτικός αγώνας των εργατών πρέπει να τα ανατρέψει. Και πως τα πανεργατικά συλλαλητήρια μπορούν να στείλουν, όχι μόνο μήνυμα αμφισβήτησης της πολιτικής που αναπαράγει αυτήν την πραγματικότητα, αλλά να βάλουν εμπόδια συνέχισής της, γιατί δεν πάει άλλο.