Είναι γνωστό ότι η χώρα μας είναι η πιο σεισμογενής περιοχή της Ευρώπης - αφού σ' αυτήν εκλύεται κάθε χρόνο το 50% της σεισμικής ενέργειας της ηπείρου μας - και μια από τις πιο σεισμογενείς περιοχές του πλανήτη. Είναι επίσης γνωστό ότι κάθε χρόνο δαπανούμε τουλάχιστον 150 δισ. δρχ. για την, περιορισμένη έστω, αποκατάσταση από τους σεισμούς, ενώ μόνο για το σεισμό που χτύπησε την Αθήνα το 1999 μέχρι σήμερα τα ποσά που έχουν δαπανηθεί ξεπερνούν επισήμως τα 400 δισ. δρχ. Και πάνω απ' όλα οι ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν. Τα στοιχεία αυτά, βέβαια, τα ξέρουν πολύ καλά και η κυβέρνηση και οι διάφοροι επίσημοι φορείς που ασχολούνται με τους σεισμούς.

Το θεμελιώδες ερώτημα, επομένως, που ανακύπτει - με αφορμή και την πρόσφατη έντονη σεισμική δράση στα Ψαχνά Εύβοιας - είναι το εξής: Φροντίζουν όλοι αυτοί για την αντισεισμική θωράκιση της χώρας ή μήπως θεωρούν ότι είναι μοιραίο κάθε φορά που - με μαθηματική πλέον ακρίβεια - θα χτυπήσει ένας σεισμός στη χώρα μας να ζούμε τόσες υλικές καταστροφές ή ακόμη και να θρηνούμε ανθρώπινα θύματα; Μόνον η αποκάλυψη ότι υπήρχαν εκθέσεις από τις αρχές του 2002 που μιλούσαν για ενδεχόμενη μεγάλη σεισμική δράση στην περιοχή των Ψαχνών και κανείς δεν καταδέχτηκε να συνεχίσει τις έρευνες ή να διατάξει τον προσεισμικό έλεγχο των κτιρίων της περιοχής - ούτε καν των σχολείων! - αποδεικνύει ότι για όλους αυτούς τους ανευθυνοϋπευθύνους ούτε οι υλικές καταστροφές, ούτε η αγωνία του λαού, ούτε καν οι ανθρώπινες ζωές ενδιαφέρουν.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, αρνείται επίμονα να καταλάβει ότι η αντισεισμική θωράκιση της χώρας, ζωτικής σημασίας μεγάλο έργο υποδομής, αλλά και η προστασία της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου, που με τους σεισμούς κάθε τόσο διαλύεται, αποτελεί πρώτιστη ανάγκη πάνω απ' όλα για την προστασία της ζωής των ανθρώπων. Γι' αυτήν «μεγάλα έργα» είναι μόνον τα γεφύρια, τα αεροδρόμια και οι οδικοί άξονες που αφήνουν καλά κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο το οποίο με τόση ζέση υπηρετεί. Γι' αυτή σημαία είναι η «ελεύθερη» αγορά, έτσι όπως εκφράζεται με την αποκρουστικότερη μορφή εμπορευματοποίησης της γης και ενός κατεξοχήν κοινωνικού αγαθού, όπως η κατοικία.

Από κει και πέρα είναι φυσικό και επόμενο να αδιαφορεί για το πού και πώς χτίζονται τα σπίτια του λαού, να μην προωθεί, δηλαδή, τη μικροζωνική έρευνα και μελέτη των περιοχών με αυστηρές και σύγχρονες προδιαγραφές, να μην επιβάλλει κανέναν έλεγχο στα ιδιωτικά έργα και στην ποιότητα των υλικών που θα χρησιμοποιηθούν - εδώ ετοιμάζεται να υποκαταστήσει τον έλεγχο των πολεοδομιών στις οικοδομικές άδειες από ιδιώτες! Είναι επίσης φυσικό να αρνείται επίμονα τον προσεισμικό έλεγχο των κτιρίων που χτίστηκαν με παλαιότερους κανονισμούς, να μην εξασφαλίζει ελεύθερους χώρους εκτόνωσης σε περίπτωση σεισμού, να δίνει ψίχουλα για την αποκατάσταση των σεισμοπλήκτων. Και το πιο τραγικό: Οι υπουργοί της, κάθε φορά που μιλούν, θα 'λεγε κανείς πως νομίζουν ότι βρίσκονται στη χώρα των πιο ...ευτυχισμένων σεισμοπλήκτων! Το θράσος τους πια δεν έχει όρια...