Η ομιλία του Κ. Σημίτη στην προεκλογική φιέστα που στήθηκε για την επέτειο των 29 χρόνων από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, αποτέλεσε μιας πρώτης τάξεως αφορμή να θυμηθούν οι παλιοί και να διδαχτούν οι νεότεροι, κυρίως οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, πως το μόνο που απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη του 1974 είναι η έφεσή του στη δημαγωγία και την υποκρισία και το «εκ γενετής» ταλέντο του να καπηλεύεται αξίες και οράματα της αριστεράς και να τα μετατρέπει σε εύπεπτα συνθήματα μιας χρήσεως. Είπε πολλά ο πρωθυπουργός. Για «τους ακατάλυτους δεσμούς του ΠΑΣΟΚ με τα πιο ζωντανά και αγωνιστικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας», για το κατόρθωμά του να «συνθέσει τα οράματα και το αγωνιστικό πνεύμα αντιστασιακών της Κατοχής και των Λαμπράκηδων, εκφράζοντας τις αναζητήσεις των πολιτών που δε συγκινούνταν από τον αυταρχισμό της φιλοσοβιετικής Αριστεράς»...

Ωμός βιασμός της πραγματικότητας. Δε δικαιούται να μιλάει ο κ. Σημίτης στο όνομα των πιο ζωντανών και αγωνιστικών τμημάτων της κοινωνίας, γιατί αυτά σήμερα βρίσκονται στους δρόμους αντιπαλεύοντας την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Δε δικαιούται να μιλάει για τα αδικαίωτα οράματα της Αντίστασης και των Λαμπράκηδων, γιατί το κόμμα του δεν τα είδε παρά μόνο σαν μέσο χειραγώγησης συνειδήσεων και αναρρίχησής του στην κυβερνητική εξουσία. Δεν ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ. Ηταν και παραμένουν οράματα αυτής της «αυταρχικής φιλοσοβιετικής αριστεράς» και των ανθρώπων της, που λίγες μέρες πριν στελέχη του ΠΑΣΟΚ από τη Μακρόνησο υμνούσαν ως «αγωνιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας» και λίγες μέρες μετά ο αρχηγός τους φρόντισε να επανορθώσει, αποδεικνύοντας πού στοχεύουν οι υποκριτικές εκδηλώσεις σεβασμού στους κομμουνιστές και αγωνιστές της Αντίστασης. Αποδεικνύοντας ακόμη πως το ΠΑΣΟΚ σήμερα δεν αρκείται στο να εφαρμόζει την πολιτική της «Δεξιάς», αλλά καταφεύγει λόγω ένδειας επιχειρημάτων ακόμα και στην καταδικασμένη πλέον προδικτατορική ορολογία της.

Οι αφορισμοί βολεύουν το ΠΑΣΟΚ. Καλύπτεται πίσω απ' αυτούς για να μην απαντήσει και απολογηθεί για τους πολέμους, την αλλαγή συνόρων, τη συμμετοχή του ως κυβερνών κόμμα στη σφαγή του λαού της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, το καθεστώς κάτεργου στους τόπους δουλιάς, τους τρομονόμους, την καρατόμηση των λαϊκών δικαιωμάτων στη δουλιά, στη μόρφωση, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον ελεύθερο χρόνο, για τις νέες δυνάμεις καταστολής που θωρακίζει η κυβέρνηση, για την ιδεολογική τρομοκρατία. Για όλα εκείνα που συνθέτουν το περιεχόμενο της «δημοκρατίας», για την οποία τόσο πολύ επαίρεται ο κ. Σημίτης. Αφορίζει ο πρωθυπουργός, γιατί μόνο σ' αυτό το επίπεδο μπορεί να αντιπαρατεθεί με την ιστορία, τις θέσεις και την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Σ' αυτό τον τόπο, όμως, είμαστε λίγοι και γνωριζόμαστε καλά. Ο καθένας κρίνεται απ' όσα πράττει και όχι όσα λέει. Το ΚΚΕ δε χρειάζεται φυσικά διαπιστευτήρια ή εύσημα από τον Σημίτη. Αντίθετα, η αντικομμουνιστική επίθεση Σημίτη το τιμά. Την ταυτότητά του το ΚΚΕ την κουβαλά 85 χρόνια τώρα και είναι γραμμένη με αίμα, θυσίες, ανείπωτο ηρωισμό και αγώνες για τα λαϊκά δίκια και την Ελλάδα. Ας μην ιδρώνει ο κ. Σημίτης να τη «μουντζουρώσει». Δε θα τα καταφέρει. Οπως δε θα καταφέρει να κρύψει τη γύμνια και την προδοσία του ίδιου και του κόμματός του απέναντι σε αγώνες και οράματα ηρώων...