Ενταγμένη στη λογική της δικομματικής πόλωσης και της αναμέτρησης των δύο μονομάχων είναι βέβαια η πρόσκληση που απηύθυνε ο πρόεδρος της ΝΔ στον πρωθυπουργό για δημόσιο διάλογο «για όλα τα ζητήματα που αφορούν τον Ελληνα πολίτη». Ανεξάρτητα όμως από τον εντυπωσιοθηρικό και δημαγωγικό χαρακτήρα της εκ του ασφαλούς «πρόκλησης», το ερώτημα είναι αν έχουν και τι διαφορετικό έχουν να πουν οι Σημίτης και Καραμανλής για τη λύση των προβλημάτων των λαϊκών στρωμάτων. Η πανθομολογούμενη αλήθεια, που την έχουν ζήσει με οδυνηρό τρόπο οι εργαζόμενοι, είναι πως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποτελούν το αδιάσπαστο μπλοκ της αντιλαϊκής πολιτικής, μηχανισμούς επιβολής της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.

Αξιοθαύμαστη όμως είναι η ταξική συνέπεια της ηγεσίας της ΝΔ, η οποία, αν και βρίσκεται χρόνια τώρα στην αντιπολίτευση, δεν υπέκυψε στον πειρασμό να «προδώσει» ούτε κατά διάνοια τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης προκειμένου να εξυπηρετήσει τα (μικρο)κομματικά της συμφέροντα. Αρνήθηκε πεισματικά να υιοθετήσει και να στηρίξει το παραμικρό δίκαιο αίτημα των εργαζομένων, ενώ τάχθηκε απέναντι σε όλους τους αγώνες, προσφέροντας πολιτική συναίνεση ακόμα και όταν η κυβέρνηση Σημίτη χρησιμοποιούσε τα ΜΑΤ για να τους καταστείλει. Ακόμα χειρότερα, όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, προπαγάνδιζε υπέρ της «αναγκαιότητας» να προχωρήσουν με ταχύτερους ρυθμούς και πιο αποτελεσματικά οι νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές αλλαγές, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο της κυβέρνησης Σημίτη. Η ειρωνεία είναι ότι ο πρόεδρος της ΝΔ επιχειρεί να εμφανίσει σαν τελευταία λέξη του «σύγχρονου πολιτικού λόγου» την ανέντιμη στάση του να αποφεύγει επίμονα κάθε δέσμευση σε οποιοδήποτε λαϊκό αίτημα, ζητώντας στην πραγματικότητα εν λευκώ εξουσιοδότηση από τις λαϊκές μάζες. Τελευταία, μάλιστα, αξιώνει ...κοινωνική συναίνεση στο εξόφθαλμα αντιλαϊκό κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματός του, το οποίο σκόπιμα και συνειδητά δεν τολμά να παρουσιάσει στις «λεπτομέρειές» του. Δεν υπάρχει κανένα «κρυφό» πρόγραμμα, όπως τον κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ, αλλά μένει επίτηδες στους γενικόλογους, πλην ξεκάθαρους, άξονες της πορείας πλεύσης. Την ίδια στιγμή, όμως, έχει δώσει σαφείς και συγκεκριμένες δεσμεύσεις στα μεγάλα αφεντικά, αρκεί μια ματιά στις ομιλίες του στις συνελεύσεις του ΣΕΒ.

Ο Κ. Καραμανλής επιχειρεί να παραπλανήσει τις λαϊκές μάζες και να υφαρπάσει την ψήφο αγανάκτησης, απλά και μόνο επειδή είναι η «ρεαλιστική επιλογή» για να τιμωρηθεί και να φύγει η κυβέρνηση Σημίτη. Οσο και αν το ζητάει όμως δεν πρόκειται να πάρει πραγματικά τη «θετική ψήφο» των λαϊκών μαζών. Γιατί τότε θα 'πρεπε ανοιχτά και κοιτώντας στα μάτια τους εργαζόμενους να τους πει ότι ετοιμάζει «νέα» λιτότητα. Και όχι να κρύβεται πίσω από τις διαπιστώσεις περί «δημοσιονομικού εκτροχιασμού»... Το ίδιο βέβαια ισχύει για τις «πραγματικές» αποκρατικοποιήσεις, την «επίλυση» του Ασφαλιστικού, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις...