Η ακρίβεια δείχνει πάλι τα δόντια της. Με αφετηριακό σημείο τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου, τα καύσιμα πήραν φωτιά. Επιπλέον, μια σειρά επιχειρηματικοί κλάδοι, όπως απειλούν όλες τις τελευταίες μέρες εκπρόσωποί τους, μελετούν τη στιγμή που θα γίνει η σχετική «μετακύληση του κόστους». Ετσι, ένα νέο κύμα ανατιμήσεων θα οδηγήσει σε ακόμα υψηλότερες τιμές τα είδη πλατιάς κατανάλωσης και τις υπηρεσίες. Το αποτέλεσμα; Τα λαϊκά νοικοκυριά θα μπορούν στο εξής να καλύπτουν πολύ μικρότερες ανάγκες τους, αφού οι μισθοί και τα μεροκάματα, το λαϊκό εισόδημα, συνολικά, ποτέ δεν αυξάνεται με τους ρυθμούς που ανεβαίνουν οι τιμές.

Το φαινόμενο των ανατιμήσεων σε διάφορα είδη της αγοράς ούτε καινούριο είναι, ούτε έχει σταματημό. Αδιάλειπτα, σε καθημερινή βάση, γίνονται ανατιμήσεις σε τιμές εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Η διαφορά είναι ότι κάποτε αυτές οι ανατιμήσεις προσλαμβάνουν μαζικό χαρακτήρα. Το ίδιο είχε γίνει το 2002, όταν πρωτοκαθιερώθηκε το ευρώ. Το ίδιο και πέρσι το φθινόπωρο, με αφορμή τις τιμές στα οπωροκηπευτικά. Η εικόνα των μαζικών ανατιμήσεων παρατηρείται σε διάφορες φάσεις του οικονομικού κύκλου και πολλές φορές δεν είναι τίποτα άλλο από τη μασκαρεμένη επίθεση επιχειρηματικών ομάδων, που προσπαθούν, εκμεταλλευόμενες τις συνθήκες της αγοράς, να αναπροσαρμόσουν τα ποσοστά των κερδών τους, που συνήθως ταλαντεύονται και μέσα από το μεταξύ τους ανταγωνισμό.

Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα θεμελιώδη ζητήματα, για τα οποία οι μεγαλοεπιχειρηματίες ανέκαθεν αξίωναν να περάσει το δικό τους, ήταν το θέμα των τιμών και του τρόπου διαμόρφωσής τους. Απαιτούσαν τη λεγόμενη «απελευθέρωση» στις τιμές, ενώ την ίδια στιγμή ζητούσαν τη σιδηρά πυγμή του κράτους και των μηχανισμών του, προκειμένου να μην ικανοποιηθούν εργατικά αιτήματα και να συγκρατηθούν σε χαμηλά επίπεδα οι μισθοί. Αυτός είναι ο συνδυασμός, που ροκανίζει την οικονομική θέση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων στην κοινωνία. Το μείγμα «χαμηλοί μισθοί - υψηλές τιμές», που δεν υπάρχει επειδή κάποιοι κεφαλαιοκράτες είναι κακοί ή χειρότεροι από τους άλλους, αλλά επειδή η ίδια η φύση του κεφαλαίου απαιτεί να υφίσταται και να διευρύνεται η διπλή μέθοδος, μέσω της οποίας οι επιχειρηματίες λεηλατούν την εργατική τάξη και όλες τις εκμεταλλευόμενες ομάδες της κοινωνίας. Κλέβοντας την υπεραξία τους στη διαδικασία της παραγωγής και κλέβοντάς τους το εισόδημα με τις υψηλές τιμές.

Οσο τα μέσα παραγωγής εξακολουθούν να ανήκουν σε μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, των οποίων την απόλυτη προστασία έχει αναλάβει το κράτος, ενώ στο πολιτικό προσωπικό έχει ανατεθεί ο ρόλος της προώθησης των συμφερόντων τους, η κοινωνικά άδικη και αισχρή αντιστοιχία «χαμηλοί μισθοί - υψηλές τιμές», θα αποτελεί συνεχή πραγματικότητα. Οι εργαζόμενοι θα πάψουν να πλήττονται και να μαστίζονται από τις αρνητικές συνέπειες τέτοιων οικονομικο-κοινωνικών σχέσεων, μόνον όταν καταφέρουν να απαλλαγούν από το σύνολο των οικονομικών σχέσεων, που καθορίζονται και επιβάλλονται βάσει της κυριαρχίας του κεφαλαίου, τα συμφέροντα του οποίου δεν επιτρέπουν ούτε πραγματικές αυξήσεις στα λαϊκά εισοδήματα, ούτε μέτρα ουσιαστικού ελέγχου των τιμών.