Η επιτυχία της εθνικής μας στο Euro 2004 συγκίνησε το πανελλήνιο, έκανε μικρούς και μεγάλους, άντρες και γυναίκες, να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο, να πανηγυρίσουν, να βγουν στους δρόμους. Παράλληλα, όμως, γονιμοποίησε το έδαφος για προβληματισμό γύρω από την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του αθλητισμού και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε μια ανάλογη αθλητική επιτυχία - κι ελπίζουμε να μην είναι η τελευταία - ωστόσο για να έχει συνέχεια, όπως όλοι θέλουν, η ανοδική πορεία του ελληνικού αθλητισμού, για να μην είναι θέμα συγκυρίας και ξεφουσκώσει πρέπει να αλλάξουν ριζικά κάποια πράγματα.

Μαζί με το κύπελλο, είναι γεγονός ότι θα τονωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου για συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες και μετά τις ελληνικές σημαίες, θα παρουσιάσουν θεαματική αύξηση σε πωλήσεις οι μπάλες και τα αθλητικά παπούτσια. Οπως το 1987 μαμάδες ονειρεύονταν τους γιους τους μελλοντικούς Γκάληδες και Γιαννάκηδες, τώρα θα ονειρεύονται να τους δουν στη θέση του Ζαγοράκη ή του Χαριστέα. Ομως, πώς και πού μπορεί ένα παιδί να παίξει σήμερα ποδόσφαιρο, να αθληθεί γενικότερα, όταν στο σχολείο το μάθημα της γυμναστικής συμπιέζεται χρονικά και υποβαθμίζεται, όταν στις γειτονιές τα γήπεδα είναι είτε ανύπαρκτα, είτε παρατημένα, όταν για να μπορέσει να μπει σε μια ομάδα - ακόμα και ερασιτεχνική - χρειάζεται ένα κονδύλι από τον ήδη επιβαρυμένο οικογενειακό προϋπολογισμό...; Παραπέρα, είναι γνωστό ότι η ποδοσφαιρική ζωή του τόπου κινείται γύρω από 3 - 4 ΠΑΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών και των «οργανωμένων οπαδών», ενώ χιλιάδες αθλητικές ομάδες φυτοζωούν χωρίς κρατική επιχορήγηση, χωρίς καμιά μέριμνα. Είναι, επίσης, γνωστό ότι ακόμα και η απλή παρακολούθηση ενός αγώνα κοστίζει. Σε τελική ανάλυση, όπως έχει η σημερινή κατάσταση, ο αθλητισμός κοστίζει για τους πολλούς και φέρνει τεράστια κέρδη για τους λίγους.

Απέναντι, λοιπόν, σ' αυτούς που βλέπουν την επιτυχία της εθνικής ως μια ευκαιρία για να θησαυρίσουν ακόμα περισσότερο από την εκμετάλλευση του αθλητισμού, η απάντηση του λαού και κυρίως της νεολαίας δεν μπορεί παρά να είναι η διεκδίκηση μαζικού λαϊκού αθλητισμού, που θα συμβάλει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των νέων και όχι στην απαξίωσή της. Ενάντια στην αντίληψη που κυριαρχεί και προπαγανδίζεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο ότι το μοντέλο αθλητισμός - επιχείρηση είναι μονόδρομος, λαός και νεολαία πρέπει να προτάξουν την ανάγκη για οργάνωση και διοίκηση του αθλητισμού τέτοια, που θα δίνουν κύριο βάρος στη στήριξη και ανάπτυξη του σχολικού και ερασιτεχνικού αθλητισμού και θα έχουν επαρκή οικονομική, υλικοτεχνική, επιστημονική στήριξη από το κράτος.

Σήμερα κάποιοι φωνάζουν «σε δύο χρόνια... φέρτε μας τη Βραζιλία», για να μπορούν όμως τα «παιδιά μας» να παίζουν και να απολαμβάνουν τον αθλητισμό σε δύο και σε πέντε και σε δέκα χρόνια, πρέπει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, ώστε να αποκτήσει ο λαός και η νεολαία μαζικά πρόσβαση σε αυτόν.