Το κυκλοφοριακό πρόβλημα είναι ένα κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα. Και η δημιουργία του δεν μπορεί παρά να συζητηθεί κάτω από το πλαίσιο της γενικότερης κυρίαρχης πολιτικής που εφαρμόζεται σήμερα. Πολιτική, που ευνοεί τη χρήση ΙΧ και συνάμα απαξιώνει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ). Πολιτική, η οποία έχει μετατρέψει την Αθήνα σε μια πόλη - «ζούγκλα», όπου ακόμη και στο επίπεδο της μετακίνησης ισχύει η ρήση «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Πολιτική, τέλος, που - όπως θα δούμε και στα επόμενα δημοσιεύματα του «Ρ» - τα μεγάλα αστικά κέντρα έχουν τρεις ή τέσσερις κεντρικούς δρόμους από όπου περνάει όλη η κίνηση, χωρίς καλή συγκοινωνία, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν και εκεί τεράστια κυκλοφοριακά προβλήματα.

Η πολιτική που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις - τουλάχιστον της τελευταίας εικοσαετίας - ήταν πολιτική όξυνσης του προβλήματος, παρά τις περί αντιθέτου δηλώσεις. Ομως, ο - ηθελημένα - κακός σχεδιασμός στις συγκοινωνίες, έχει άμεσες επιπτώσεις σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του εργαζόμενου: Στην ποιότητα ζωής των κατοίκων, στο οικονομικό μαράζωμα και κοινωνικό αποκλεισμό συγκεκριμένων - υποβαθμισμένων - γειτονιών, στο περιβάλλον, στο πολεοδομικό χάος των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Και τέλος, στην ίδια την παραγωγή και παραγωγικότητα της εργασίας. Σε τελική ανάλυση, το κυκλοφοριακό πρόβλημα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, που από κάτω του κρύβεται η συνολική φιλοσοφία της άρχουσας τάξης σήμερα, για το πώς θέλουν τη ζωή των εργαζομένων στις μεγαλουπόλεις της χώρας.

Παρά τις κυβερνητικές δηλώσεις για προσπάθεια επίλυσης του κυκλοφοριακού και το σχεδιασμό καλύτερου συγκοινωνιακού έργου, προωθούν αστυνομικά ή εισπρακτικά μέτρα. Κάμερες, αυξημένα πρόστιμα για παράβαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, απαγόρευση αριστερών στροφών, αύξηση τιμής της βενζίνης, όχι μόνο είναι ατελέσφορα - κάτι που σημειώνει μια μεγάλη μερίδα συγκοινωνιολόγων - αλλά επιπλέον ταξικά, αφού βαραίνουν κύρια τον προϋπολογισμό της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Και την ίδια στιγμή, ενισχύουν επί της ουσίας το λόμπι των αυτοκινήτων, απαξιώνοντας συνεχώς το μεταφορικό έργο, συγκριτικά με τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Οι θέσεις του ΚΚΕ, έχουν εντελώς διαφορετική λογική από αυτή που προωθούν οι κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης. Οι συγκοινωνίες πρέπει να έχουν στο κέντρο του προσανατολισμού τους τον εργαζόμενο. Η δημιουργία Ενιαίου Φορέα Αστικών Συγκοινωνιών, η χάραξη ενιαίας συγκοινωνιακής πολιτικής και ο συνολικός σχεδιασμός του δικτύου για καλύτερη εξυπηρέτηση των επιβατών - εργαζομένων, το ενιαίο και φθηνό κόμιστρο, είναι πρωταρχικά στοιχεία για πιο ανθρώπινες συγκοινωνίες. Συνάμα, με αυτή την αλλαγή, θα υπάρξει συνολική αλλαγή στη φιλοσοφία της λειτουργίας της πόλης. Μα για να γίνει αυτό, χρειάζεται οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους που χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ, να διεκδικήσουν μια πόλη - συνολικά - που ως λογική δε θα έχει τα κέρδη των μονοπωλίων, αλλά μια ανώτερη ποιότητα ζωής σε μια διαφορετικά οργανωμένη συνολικά κοινωνία, με λαϊκή εξουσία.