Οτι στην Ελλάδα υπάρχει φτώχεια εκτεταμένη και συνεχώς επεκτεινόμενη δεν το αρνείται σχεδόν κανείς. Το δείχνουν τα επίσημα στοιχεία, φαίνεται και «διά γυμνού οφθαλμού». Το λαϊκό εισόδημα έχει συρρικνωθεί, η ακρίβεια έχει θεριέψει. Οι εργαζόμενοι «δεν τα βγάζουν πέρα». Το μεροκάματο και ο μισθός δε φτάνουν για τα στοιχειώδη. Κι είναι πολλοί που ζουν με δανεικά και ψωνίζουν «βερεσέ». Ακόμα χειρότερα περνούν οι συνταξιούχοι με τις εξευτελιστικές συντάξεις, ενώ σε απελπιστική κατάσταση βρίσκονται οι άνεργοι, που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ξεπερνούν τους 500.000 και στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότεροι.

Κι ο μικρομεσαίος αγρότης δυσκολεύεται να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Το εισόδημά του δε φτάνει ούτε για τη μισή χρονιά - για την υπόλοιπη χρεώνεται - καθώς οι τιμές των προϊόντων που παράγει πέφτουν, κάθε χρόνο, και τα οικογενειακά έξοδα ανεβαίνουν, κάθε μέρα. Αδυνατεί να σπουδάσει τα παιδιά, τρέμει στο ενδεχόμενο μιας αρρώστιας. Υπάρχουν μέρες που δεν έχει ούτε για ένα καφέ, ούτε για τσιγάρα. Τραγική είναι η κατάσταση που βιώνουν οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ, οι οποίοι καλούνται να ζήσουν με το βοήθημα των 200 ευρώ το μήνα κι αναγκάζονται να «ζητιανεύουν» από τα παιδιά τους.

Ανάλογη είναι η κατάσταση στα άλλα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, καθώς η ανέχεια «χτυπάει πολλές πόρτες». Παρ' όλα αυτά, οι κυβερνώντες λαμβάνουν νέα μέτρα, που οδηγούν σε πρόσθετη μείωση του λαϊκού εισοδήματος, ανεβάζουν την ακρίβεια. Δηλώνουν, υποκριτικά, ότι το κάνουν «με πόνο ψυχής», αλλά είναι φανερό πως έχουν στόχο κι ενεργούν με πρόγραμμα. Αρπάζουν απ' τους φτωχούς και τα δίνουν στους πλούσιους. Και δεν το κάνουν «από λάθος», ή «λόγω αδεξιότητας», αλλά γιατί σκέφτονται ταξικά κι είναι ταγμένοι να υπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.

Επικαλούνται τα «άδεια ταμεία», όμως λεφτά το κράτος μάζευε και μαζεύει και μάλιστα όλο και περισσότερα. Οι φόροι για τα λαϊκά εισοδήματα είναι μεγάλοι κι επιβάλλουν νέους αλλά πάνε πεσκέσι για τις επιδοτήσεις, μαζί με τις φοροαπαλλαγές στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Τα κέρδη της πλουτοκρατίας είναι τεράστια και συνεχώς αυξάνονται. Υποστηρίζουν ότι επιχειρούν να «νοικοκυρέψουν» τα οικονομικά, ώστε αργότερα να ωφεληθούν κι οι φτωχοί. Λένε ψέματα. Ποτέ αυτή η κυβέρνηση - όπως και οι προηγούμενες του ΠΑΣΟΚ - δε θα εφαρμόσει πολιτική υπέρ των φτωχών. Κι αν δώσει «κάτι» στη φτωχολογιά, θα το κάνει κάτω από την πίεση των αγώνων, ή για να ξεγελάσει τους πεινασμένους, μ' ένα «ξεροκόμματο».

Ο φτωχός δεν μπορεί να περιμένει πότε κι αν χορτάσει ο πλούσιος για να περισσέψουν και γι' αυτόν κάποια ψίχουλα, γιατί ο πλούσιος είναι αχόρταγος. Οσο πιο πολλά βγάζει τόσο πιο πολλά θέλει. Πάντα ο φτωχός πρέπει να θυμάται πως τίποτε και ποτέ δεν του χαρίστηκε, όλα και πάντα τα κέρδισε με τον αγώνα. Χρειάζεται, λοιπόν, ν' αναπτυχθούν μαζικοί και δυναμικοί κοινωνικοπολιτικοί αγώνες, όχι μόνο για την αύξηση του λαϊκού εισοδήματος και την αντιμετώπιση της ακρίβειας, αλλά και για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, που φέρνει τη φτώχεια. Κι απαιτείται ν' αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής, υπέρ της φτωχολογιάς...