Η απόφαση του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ για το πλαίσιο ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, πολλές συζητήσεις στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Σε πολλές απ' αυτές επανήλθε το θέμα του «μονόδρομου» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τον οποίο οφείλουμε να ακολουθήσουμε, αφού, διαφορετικά, μας περιμένει περιθωριοποίηση, απομόνωση και καταστροφή.

Οι υποστηρικτές της άποψης αυτής, εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, παρουσιάζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση σαν φυσικό φαινόμενο, όπως, π.χ., ο σεισμός - και, μάλιστα, όχι πολλών Ρίχτερ - τον οποίο δεν μπορούμε να αποτρέψουμε και το μόνο που μένει είναι να φροντίσουμε να περιορίσουμε τις συνέπειές του. Βολική άποψη, αφού όσοι την υποστηρίζουν πιστεύουν ότι απαλλάσσονται της ευθύνης για την επιλογή τους, της ένταξης και της παραμονής της χώρας σ' έναν οργανισμό, που έχει ως έμβλημά του τα κέρδη των μονοπωλίων και των τραπεζών, τις στρατιωτικές επεμβάσεις προληπτικού χαρακτήρα, την καταστολή, την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, όσα προσωπεία και αν χρησιμοποιήσει, δεν μπορεί να κρύψει τα χαρακτηριστικά της, τα χαρακτηριστικά μιας περιφερειακής ιμπεριαλιστικής ένωσης. Το μαρτυρούν τα ποσοστά της ανεργίας, η διαρκής υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, η υπονόμευση και κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων στην εργασία και την κοινωνική ασφάλιση, η συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ), οι τρομονόμοι και οι τρομοσυμφωνίες.

Τα δύο «Οχι», των Γάλλων και των Ολλανδών, στο «ευρωσύνταγμα» οδήγησαν τους «είκοσι πέντε» σε μια άρον άρον απόσυρση αυτού του κατασκευάσματος, που προκαλούσε τη γενική λαϊκή κατακραυγή. Και μόνον αυτή η εξέλιξη θα αρκούσε για να υποστηρίξουμε ότι η ΕΕ δεν είναι μονόδρομος. Είναι ένας μηχανισμός, που κατασκευάστηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και να χρησιμοποιηθεί για την προώθηση των στρατηγικών επιδιώξεων - κυρίως των «μεγάλων δυνάμεων» - στο πλαίσιο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Σαν τέτοιος μηχανισμός υπόκειται στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Οταν οι λαϊκές δυνάμεις παίρνουν κεφάλι, τίποτα δεν είναι μοιραίο και «μονόδρομος». Το θέμα είναι ότι αυτές οι εξελίξεις θα πρέπει να έχουν συνέχεια και (κυρίως) προοπτική, ώστε να μην επιτρέπουν στις κυρίαρχες δυνάμεις να διαχειρίζονται τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων.

Αν, λοιπόν, η ανυπακοή και η αντίσταση οδηγούν στην αποκάλυψη του ρόλου και του χαρακτήρα της ΕΕ, βοηθούν και στο άνοιγμα της προοπτικής για τη διάλυση, την ανατροπή αυτής της Ενωσης, για μιαν Ευρώπη της ειρήνης, της ισότιμης συνεργασίας, της αλληλεγγύης των λαών, του σοσιαλισμού.