Οποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει... Αυτό απέδειξε περίτρανα, την περασμένη Παρασκευή, ο υφυπουργός Πολιτισμού με τις θεωρητικούρες και κορόνες άνευ ουσίας που «αναφώνησε», στη συζήτηση της Επερώτησης για τον Πολιτισμό, την οποία κατέθεσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, με επικεφαλής την Αλέκα Παπαρήγα. Και δυστυχώς, για άλλη μια φορά, το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε, γιατί αποδεδειγμένα η πολιτιστική πολιτική της κυβέρνησης είναι μηδενιστική, απαξιωτική έως υβριστική για θεσμούς και δημιουργούς της Τέχνης και του Πολιτισμού, που παλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες να δημιουργήσουν μια τέχνη στο πλευρό του λαού. Επιβεβαιώθηκε, από την υπεκφυγή ουσιαστικών απαντήσεων από την πλευρά του υφυπουργού Πολιτισμού Πέτρου Τατούλη σε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον του Πολιτισμού μας.

Ο υφυπουργός αναλώθηκε και βασάνισε όσους παρακολούθησαν τη συζήτηση με «αοριστολογίες». «Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε» δηλαδή ή όπως χαρακτηριστικά είπε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «στρίβειν διά του αρραβώνος». Αναμενόμενο ήταν βέβαια, καθώς η πολιτική και των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν αντιλαμβάνονται τον Πολιτισμό, ως κοινωνικό αγαθό, χάριν του οποίου οφείλουν να διαμορφώνουν τις συνθήκες εκείνες που θα ευνοούν και θα ενισχύουν την ανάπτυξή του, αλλά θέλουν τον Πολιτισμό ως «συγκριτικό πλεονέκτημα» στον οικονομικό ανταγωνισμό με τα μονοπώλια άλλων χωρών, φτηνό «σόου» προς τέρψιν τουριστών...

Αλλο ένα χαρακτηριστικό της τοποθέτησης του υφυπουργού Πολιτισμού ήταν ότι μην μπορώντας να αρνηθεί τα προβλήματα που υπάρχουν, συμφώνησε σε όλα όσα έθεσε το ΚΚΕ, αλλά κάποια από αυτά τα «φόρτωσε» στο ΠΑΣΟΚ (παλιά γνωστή μέθοδος και των δύο κομμάτων) και άλλα απλά τα αγνόησε ή τα υποτίμησε ή καλύτερα μην έχοντας σοβαρές απαντήσεις περί άλλα ετύρβασε... Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετήθηκε στις επιχορηγήσεις, ήταν αντίληψη ενός φιλανθρωπικού ιδρύματος που παραχωρεί ελεημοσύνη σε κάποιους. Τις επιχορηγήσεις αυτές θα έπρεπε κάποιος να του πει, ότι όχι μόνο τις χρωστάει, αλλά είναι υποχρεωμένος να έχει συγκεκριμένη κρατική χρηματοδοτική πολιτική, όχι βέβαια για έναν «κρατικοδίαιτο Πολιτισμό», αλλά για την ουσιαστική στήριξη του Πολιτισμού και για την επίλυση των κοινωνικών, ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών, όχι με τη λογική της επαιτείας. Γιατί επαιτεία σημαίνει ψίχουλα.

Δεν περιποιεί τιμή να διατείνεται «δώσαμε παραπάνω από ό,τι έδωσε το ΠΑΣΟΚ»! Δεν είναι απάντηση αυτή, στους ανθρώπους που δουλεύουν στο χώρο του Πολιτισμού, «σας έδωσε τρία ψίχουλα το ΠΑΣΟΚ και έβαλα και εγώ άλλο ένα», όταν τα προβλήματα χρονίζουν. Το θέμα είναι να πράξει ανάλογα με τα δίκαια αιτήματα των εργατών στο χώρο του Πολιτισμού, για τις πραγματικές τους ανάγκες, για τις ανάγκες που αυξάνονται, για τις ανάγκες που έχει ο τόπος για Πολιτισμό. Ψιλά γράμματα για έναν ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, που από τις δύο λέξεις γνωρίζει μόνο τη λέξη «υπουργός» και τίποτε για το ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ...