Οι βουλευτικές εκλογές που έγιναν την Κυριακή στη Βενεζουέλα, παρ' όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες που έβαλαν οι ντόπιες δυνάμεις της αντίδρασης και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, δίνουν νέα μεγάλη νίκη στις επαναστατικές δυνάμεις και δυνατότητα να εμβαθύνουν την μπολιβαριανή διαδικασία. Ο λαός της χώρας, κυρίως τα λαϊκά στρώματα, έδωσαν δυναμικό «παρών» ξέροντας ότι είναι δική τους υπόθεση το να προχωρήσουν οι αλλαγές που ξεκίνησαν το 1998 με τη νίκη του προέδρου Τσάβες, αλλαγές που είναι αισθητές στην καθημερινή ζωή. Είναι τα κοινωνικά προγράμματα για την παιδεία, την υγεία, τις νέες γυναίκες, τους ακτήμονες αγρότες και φυσικά η επανεθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας - η Βενεζουέλα είναι 5η πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο - πράγμα που αποτελεί την κινητήρια δύναμη της βενεζουελάνικης οικονομίας.

Η αμερικανοκίνητη αντιπολίτευση που επέλεξε το ανοιχτό μποϊκοτάζ των εκλογών ισχυρίζεται τώρα ότι «η εκλογή δε νομιμοποιείται από τον λαό, λόγω της χαμηλής συμμετοχής», το ίδιο ψελλίζει έμμεσα και η αμερικάνικη κυβέρνηση. Βεβαίως αν συμμετείχαν τα αστικά κόμματα και το αποτέλεσμα ήταν ευνοϊκό για τα ίδια, δε θα έθεταν τέτοιο θέμα. Αλλωστε στο επίπεδο του 30% και πιο κάτω (πράγμα όχι σπάνιο για πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου η ψήφος δεν είναι υποχρεωτική) κινούνταν οι εκλογικές διαδικασίες και την περίοδο που τα αστικά κόμματα μονοπωλούσαν την εξουσία. Αυτά τα κόμματα είναι που ευθύνονται και για το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι δεν είναι καν καταγεγραμμένοι σε μητρώα και εκλογικούς καταλόγους. Τότε που κυβερνούσαν αυτό ήταν δημοκρατικό(!!!) και δεν τους ενοχλούσε, σήμερα γίνεται αιχμή του δόρατος της προπαγάνδας made in USA.

Ετσι κι αλλιώς το πραγματικό γεγονός είναι ένα: ο αυτοαποκλεισμός της αντιπολίτευσης από τις εκλογές δείχνει την αδυναμία της, να αντιπαρατεθεί με το Μπολιβαριανό Μπλοκ της Αλλαγής. Είναι αυτή η αντιπολίτευση που πρωτοστάτησε στο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Τσάβες για δύο μέρες τον Απρίλη του 2002 και που πρωτοστάτησε στο πετρελαϊκό σαμποτάζ. Γι' αυτό και δεν έχει κανένα κύρος στα λαϊκά στρώματα. Η νίκη λοιπόν των επαναστατικών δυνάμεων και ιδιαίτερα η ενδυνάμωση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας, που εκπροσωπείται στη νέα Εθνοσυνέλευση στο πλαίσιο του Μπλοκ της Αλλαγής, δίνει νέα αισιοδοξία για τις νέες μάχες που σίγουρα θα έρθουν.

Το παράδειγμα της Βενεζουέλας, η συνεχιζόμενη πάλη του λαού της, δείχνει ότι σήμερα δεν αρκεί η πάλη για να διατηρηθούν κάποιες κατακτήσεις αλλά μπαίνει επί τάπητος το ζήτημα της κατάκτησης του συνόλου της εξουσίας. Το ΚΚ Βενεζουέλας θέτει το ζήτημα για την εμβάθυνση των αλλαγών στη μόνη προοπτική που είναι η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και το άνοιγμα του δρόμου για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Αυτό είναι και το μεγάλο ζητούμενο για τη Βενεζουέλα. Η ταξική πάλη θα είναι σκληρή και η αστική τάξη, οι κεφαλαιοκράτες της χώρας, είναι σίγουρο ότι δε θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Γι' αυτό και ο βενεζουελάνικος λαός όπως και οι άλλοι λαοί που αντιπαλεύουν τον ιμπεριαλισμό, χρειάζονται την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράσταση των επαναστατών όλου του κόσμου.