Αυτό που μας απασχολεί όμως είναι το ερώτημα, μετά τον στρατό τι; Τι θα κάνω; Πού θα δουλέψω; Με τι όρους και τι προϋποθέσεις θα πάω να εργαστώ;

Διαφορετικά τα αφήσαμε όταν μπήκαμε στο στρατό και χειρότερα θα τα βρούμε όταν θα απολυθούμε, ειδικά τώρα με το νομοσχέδιο που θέλουν να ψηφίσουν.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, έρχεται να προσθέσει έναν ακόμη κόμπο στο λαιμό της εργατικής τάξης.

Θέλει να καταργήσει ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα, να νομιμοποιήσει την εντατικοποίηση της εργασίας και τις απλήρωτες υπερωρίες, δίνοντας τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο σε βάρος των εργατών. Τους δίνει το δικαίωμα να απασχολούν τους εργαζόμενους έως και 13 ώρες τη μέρα, κάτι το οποίο το ονομάζει εκσυγχρονισμό αλλά στην ουσία σπρώχνει τον λαό πίσω, τότε που οι εργάτες πάλευαν για τη θέσπιση του 8ωρου.

Λέει ότι θα έχει τη δυνατότητα κάθε εργαζόμενος να διαπραγματευτεί το ωράριο με το αφεντικό του και να ισοφαρίζει τις παραπάνω ώρες με άδειες και ρεπό έχοντας έτσι περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να περάσει με την οικογένειά του. Ποιος όμως θα εγγυάται ότι το αφεντικό θα το τηρήσει, από τη στιγμή που δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας αλλά ατομική και ο κάθε εργαζόμενος θα βρίσκεται στο έλεος του αφεντικού; Επιβραβεύουν την απλήρωτη εργασία και μας ωθούν από εργαζόμενοι να γίνουμε δούλοι.

Ως πρώην ξενοδοχοϋπάλληλος τρομάζω διαβάζοντας τις ωμές παρεμβάσεις των μεγαλοξενοδόχων που απαιτούν, ακόμα και τώρα, χειρότερες αλλαγές στο νομοσχέδιο, ώστε να μπορούν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι στον Τουρισμό να δουλεύουν σπαστά ωράρια με ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση, σε έναν κλάδο μάλιστα που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τους εργαζόμενους. Την προηγούμενη σεζόν, με αφορμή την πανδημία και την καθυστέρηση του Τουρισμού, πολλοί εργαζόμενοι ζούσαμε με τη μικρή μηνιαία αποζημίωση της αναστολής. Μας είπαν να βάλουμε πλάτη, να δεχθούμε να δουλεύουμε με χαμηλότερο μισθό, να δεχθούμε την εκ περιτροπής εργασία, μας επέβαλαν το πρόγραμμα «Συν-Εργασία» όπου ένα ποσοστό καλύπτει ο εργοδότης, ένα ποσοστό το κράτος και ένα ποσοστό ο ίδιος ο εργαζόμενος. Δεδομένα που ισχύουν και τώρα.

Δούλοι στον 21ο αιώνα δεν θα γίνουμε. Το απαράδεκτο αυτό νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί αλλά κυρίως να μην επιτρέψουν οι εργαζόμενοι να εφαρμοστεί στους χώρους δουλειάς. Γιατί εκεί τελικά θα κριθούν όλα.

Βασίλης Μήνος, φαντάρος στο στρατόπεδο «Πατσούκα» στην Αλεξανδρούπολη

Αναντίρρητο είναι το γεγονός πως η πανδημία του κορονοϊού αναδεικνύει με τον πλέον τραγικό τρόπο την εγγενή αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να παράσχει στην παγκόσμια κοινότητα τα αναγκαία ως προς τη διαχείριση κι αντιμετώπιση αυτής της καινοφανούς υγειονομικής απειλής, όπως άλλωστε και κάθε άλλης κοινωνικής παθογένειας.

Από την αρχή ήδη της πανδημίας, το ΚΚΕ πρωτοστάτησε με συνεχείς παρεμβάσεις του σε όλα τα επίπεδα στη διεκδίκηση των απαραίτητων μέτρων υγειονομικής προστασίας των οπλιτών και στελεχών που υπηρετούν στις μονάδες ανά την επικράτεια. Δεκαπέντε μήνες μετά το πρώτο lockdown, αξίζει να αποτιμήσουμε έστω και συνοπτικά κατά πόσο το αστικό κράτος ενίσχυσε τις υγειονομικές δομές μέσα στον στρατό.

Ενδεικτικά, σε μονάδες του Στρατού Ξηράς στον βόρειο Εβρο σημειώνεται έλλειψη όλο αυτό το διάστημα σε διαγνωστικά τεστ τύπου rapid, ενώ τα κενά σε γιατρούς τόσο στα κεντρικά στρατιωτικά νοσοκομεία όσο και στα ιατρεία των μονάδων μπορούν να χαρακτηριστούν ως και προκλητικά. Παράδειγμα προς επίρρωση αποτελεί οπλίτης ιατρός κοντά στο Σουφλί, που καλείται να εξετάζει στο ιατρείο της μονάδας στην οποία έχει διατεθεί εδώ και μήνες, άλλους φαντάρους και στελέχη όχι μόνο από το δικό του, μα κι από άλλα στρατόπεδα της ευρύτερης περιοχής, έχοντας ελάχιστα τεστ και πενιχρά φαρμακευτικά αποθέματα. Επιπρόσθετα, στην περίπτωση που κάποιος διαγνωστεί με κορονοϊό, τίθεται σε καραντίνα σε υποτιθέμενους ειδικούς χώρους που ωστόσο πρακτικά δεν έχουν διαμορφωθεί κατάλληλα για νοσηλεία. Οπλίτες ιατροί αλλά και στρατιωτικοί ιατροί διαμαρτύρονται τακτικά για τα οργανωτικά προβλήματα των υγειονομικών διαδικασιών, που δεν οφείλονται παρά στη στάση των διοικητών και συνακόλουθα της πολιτείας, που εντελώς συνειδητά στρουθοκαμηλίζουν μπροστά σε αντίστοιχες καταστάσεις.

Ταυτόχρονα με αυτά, οι συνθήκες θαλαμισμού και σίτισης των φαντάρων δεν μπορούν να ξεφύγουν από το γενικότερο πλαίσιο. Μολονότι - και μετά από επίμονες διεκδικήσεις - τα αντισηπτικά τοποθετούνται και ανανεώνονται σχεδόν σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους, εντούτοις η αποφυγή του συνωστισμού παραμένει ευσεβής πόθος, η πραγμάτωση του οποίου παρεμποδίζεται από την ανύπαρκτη χωροταξική αναδιάρθρωση, η οποία εξαιτίας της έκτακτης συγκυρίας κρίνεται τουλάχιστον αδήριτη. Παράλληλα, βέβαια, προωθείται το ιδεολόγημα της «ατομικής ευθύνης» ως πανάκειας για την αναχαίτιση της πανδημίας και μέσα στο στράτευμα, ενώ για τις κρατικές ευθύνες και τις ειδικότερες διοικητικές ευθύνες δεν γίνεται ούτε νύξη. Οταν δε κάποιοι μαχόμενοι φαντάροι καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα και διεκδικούν καθολική ενίσχυση των μέτρων προστασίας, αντιμετωπίζονται με φίμωση, ποινή, ή ακόμη και παραπομπή για ψυχιατρική εκτίμηση, όπως έφερε στο φως το πρόσφατο περιστατικό με τον πεζικάριο από την Αλεξανδρούπολη. Οι τακτικές της φίμωσης δεν στρέφονται μονάχα σε εκείνους που διεκδικούν, αλλά συνάδουν απόλυτα και με τακτικές απόκρυψης των πραγματικών αριθμών των κρουσμάτων, όπως μαρτυρούν ιατροί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του υγειονομικού «πολέμου» από την πρώτη στιγμή της θητείας τους.

Τέλος, όσον αφορά την έναρξη των εμβολιασμών, μαθαίνουμε πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο για τον χρόνο και τον τρόπο που αυτοί θα λάβουν χώρα, οπότε κι εύλογα εγείρονται προβληματισμοί κι ανησυχία.

Λευτέρης Στάικος, κοινωνιολόγος, στρατιώτης Υγειονομικού στο Διδυμότειχο Εβρου