«Ανάμεσα στα πολύτιμα που πρέπει να διαφυλάξει ο άνθρωπος, το πιο πολύτιμο είναι η πίστη πως ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει...»

14 χρόνια συμπληρώθηκαν στις 3 Απρίλη από τον θάνατο του συντρόφου μας Νίκου Αντωνάκου. Η στήλη σήμερα είναι αφιερωμένη σε εκείνον που ανέδειξε με τον μοναδικό του τρόπο τι σημαίνει κριτική κινηματογράφου από τη μαρξιστική σκοπιά, τι σημαίνει κριτική από την πλευρά της εργατικής τάξης. Τι σημαίνει να γράφεις με απέραντη αγάπη και πολύπλευρη γνώση για τον κινηματογράφο, απλά και αιχμηρά, χωρίς φιοριτούρες, εστιάζοντας πάντα στο περιεχόμενο, εξηγώντας καθετί που μας περιβάλλει και προτρέποντας τον άνθρωπο που σε διαβάζει να αλλάξει αυτόν τον γερασμένο κόσμο. Οι κριτικές του ήταν ένα ανθολόγιο από ευθύβολες και περιεκτικές κουβέντες που εξηγούσαν τη φιλοσοφία μας. Διαβάζοντας τις κριτικές του, καταλάβαινες πολλά περισσότερα από μια κριτική ταινίας. Καταλάβαινες τι κινηματογράφο χρειαζόμαστε, ποιος είναι ο κοινωνικός ρόλος του καλλιτέχνη, ποιος κινηματογράφος βρίσκεται στην πλευρά μας. Και το κυριότερο απ' όλα, με τα κείμενά του διαμόρφωνες κριτήριο, αισθητικό και κοινωνικό, για να βλέπεις κινηματογράφο. Τα κείμενα του Νίκου Αντωνάκου ήταν μαθήματα όχι για τους αναγνώστες του χτες, αλλά για τους ποιητές του μέλλοντος. Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ποιητής, συγγραφέας, δημοσιογράφος, κριτικός, συνδικαλιστής, αλλά περισσότερο απ' όλα ένας ακούραστος κομμουνιστής, παντός καιρού, μέχρι την τελευταία του στιγμή. 14 χρόνια μετά οι παλιότεροι θυμούνται τη θέση του στην πλατεία του κινηματογράφου «Ιντεάλ». Εκεί καθόταν πάντα ο Νίκος Αντωνάκος... Η παρακαταθήκη του είναι τα λόγια των ανθρώπων, έξω από μας, που τον θυμούνται με τεράστιο σεβασμό, σαν έναν σπουδαίο, τρυφερό και χαμογελαστό άνθρωπο, σαν έναν κομμουνιστή με όλη τη σημασία της λέξης.

Ο αγώνας για τη σωτηρία του «Ιντεάλ» και του «Αστορ» συνεχίζεται. Ηδη, πάνω από 10.000 άνθρωποι έχουν υπογράψει το κείμενο στήριξης, ενώ μήνυμα αλληλεγγύης στέλνουν και μεγάλοι δημιουργοί της 7ης Τέχνης, όπως ο Κώστας Γαβράς, ο Φατίχ Ακίν, ο Κεν Λόουτς και ο Εμίρ Κουστουρίτσα. Τη φωνή του ένωσε και ο Ρούμπεν Εστλουντ, σκηνοθέτης της ταινίας «Το τρίγωνο της θλίψης» που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Ο Ρ. Εστλουντ, ανάμεσα σε άλλα, τόνισε ότι το συγκεκριμένο γεγονός δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη ιστορικοί κινηματογράφοι και θέατρα απειλούνται «από την οικονομία της αγοράς». Υπογράμμισε ακόμα ότι στέλνει μήνυμα στήριξης στους ιστορικούς κινηματογράφους που απειλούνται, με την ελπίδα όταν βγει η νέα του ταινία να έρθει να την προβάλει σε αυτούς τους κινηματογράφους.

Επίσης, σήμερα Πέμπτη το Πανόραμα Ευρωπαϊκού κινηματογράφου σε συνεργασία με τη «New Star» προβάλλουν στον κινηματογράφο «Studio New Star art cinema», στις 8 μ.μ., το αριστούργημα του Εμίρ Κουστουρίτσα «Ο Καιρός των Τσιγγάνων», με ελεύθερη είσοδο.«Αγαπάμε το σινεμά. Στηρίζουμε τους κινηματογράφους και αυτούς που κινδυνεύουν άμεσα, αλλά και όλες τις "μονές" αίθουσες της πόλης», σημειώνεται στο κάλεσμα.

Ο Σιμόν, εβραϊκής καταγωγής, και η Ελέν αποφασίζουν να πουλήσουν ένα υπόγειο στο κτίριο που μένουν. Ενας άντρας - με ταραγμένο παρελθόν - το αγοράζει και εγκαθίσταται χωρίς να τους ενημερώσει. Σιγά σιγά, η παρουσία του θα αναστατώσει τη ζωή του ζευγαριού, αφού αποκαλύπτεται ότι είναι αρνητής του Ολοκαυτώματος...

Κοινωνικό θρίλερ από αυτά που λίγες φορές συναντάμε στον κινηματογράφο. Πιάνει από πολλές πλευρές καυτά ζητήματα, όπως: Οι καταβολές μας και κατά πόσο μας επηρεάζουν στο παρόν μας, η οικογενειακή και θρησκευτική παράδοση και πόσο αυτή επιδρά ή όχι στους ανθρώπους, η ιστορική αλήθεια και μνήμη που με την πάροδο των χρόνων αμβλύνεται, ο ρόλος του διαδικτύου σε θεωρίες συνωμοσίας, η χειραγώγηση των νεότερων που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους, η ανοχή μας και η στάση μας απέναντι σε φασιστικά μορφώματα και πολλά ακόμα ερωτήματα που γεννιούνται στην πορεία. Επίκαιρο και χρήσιμο να γεννιούνται τέτοιοι προβληματισμοί, ακόμα και αν διαφωνεί κανείς σε επιμέρους ζητήματα με την οπτική του σκηνοθέτη. Πάντως η ταινία δεν κρατάει ίσες αποστάσεις και δεν θα έπρεπε άλλωστε.

Ενα ντοκιμαντέρ για τον φωτογράφο της Θεσσαλίας Τάκη Τλούπα, έναν από τους πιο εμβληματικούς Ελληνες φωτογράφους, μαζί με τον Μελετζή και τον Μπαλάφα, και γνωστό για μερικές από τις πλέον εμβληματικές φωτογραφίες της Θεσσαλίας. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει ανέκδοτο κινηματογραφικό υλικό από το 50' έως και το '80, που ανακαλύφθηκε τυχαία, ξεχασμένο, σε μία κούτα στο υπόγειο του σπιτιού του Τλούπα, από την σκηνοθέτρια Καλλιόπη Λεγάκη.

Ενα από τα ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ του πρόσφατου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αφού έχει πολύ πλούσιο αρχειακό υλικό του σπουδαίου φωτογράφου. Πραγματικά εκπληκτικές οι φωτογραφίες του, με σεβασμό και αγάπη προς τον άνθρωπο και τη φύση. Το ντοκιμαντέρ μάς δίνει την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε καλύτερα και να ανακαλύψουμε τι είναι εκείνο που τον παρακινούσε στο έργο του.

«Ο Τάκης κυνηγούσε και φωτογράφιζε τις "αλήθειες" της ζωής, που τις έβρισκε στη φύση, στα ανθρώπινα πρόσωπα, τα κουρασμένα και τα χαρούμενα, τα περίεργα και τα πονεμένα. Και στα πρόσωπα αυτά είχε τον τρόπο να ξεπερνάει τα σχήματα και τη σάρκα και να πιάνει το άπιαστο... Μα τις "αλήθειες" δεν τις αναζητούσε στα πρόσωπα μονάχα. Τις έψαχνε και τις έβρισκε παντού: στα λουλούδια, στους ποταμούς και στις λίμνες, στα ηλιοβασιλέματα, στους πελαργούς του κάμπου, στα σπίτια και τους δρόμους...», έγραφε για τον Τ. Τλούπα ο Γ. Χουρμουζιάδης.

Ο Σόνι Βακάρο, εργαζόμενος στο νεοσύστατο τμήμα μπάσκετ της «Nike», καταφέρνει να κλείσει αποκλειστικό συμβόλαιο με τον θρυλικό μπασκετμπολίστα Μάικλ Τζόρνταν και να λανσάρει τη γνωστή σειρά παπουτσιών Air Jordan.

Πέρα από κάθε διάθεση σκωπτικής κριτικής, αυτή η ταινία είναι σαν ένα μεγάλο διαφημιστικό του αμερικάνικου ονείρου και φυσικά της πασίγνωστης εταιρείας αθλητικών ειδών. Πέρα από ένα «φιλολογικό» ενδιαφέρον γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει πώς κλείστηκε αυτή η συμφωνία και φτιάχτηκε αυτή η σειρά διάσημων παπουτσιών; Ξεχωρίζει η Βαϊόλα Ντέιβις στον ρόλο της μάνας - μάνατζερ που έκλεισε μια οικονομική συμφωνία με την «Nike», η οποία δημιούργησε προηγούμενο στις συμφωνίες των μεγάλων σταρ, ώστε να παίρνουν ποσοστά με κάθε πώληση του προϊόντος τους. Το δίδυμο Μπεν Αφλεκ και Ματ Ντέιμον αυτήν τη φορά δεν κατάφερε να μας συγκλονίσει...

Η Αντονίνα Μιλιούκοβα είναι μια Ρωσίδα αριστοκράτισσα, η οποία αναπτύσσει εμμονή με τον περιζήτητο συνθέτη Πιοτρ Τσαϊκόφσκι και ο μοναδικός της σκοπός είναι να τον παντρευτεί. Ο συνθέτης ενδίδει για να δώσει ένα τέλος στις φήμες γύρω από το πρόσωπό του, αλλά ο γάμος αυτός δεν μπορεί να διαρκέσει...

Παρακολουθώντας την ταινία αναρωτηθήκαμε τι είναι αυτό που μας προσφέρει η «αποκάλυψη» της σεξουαλικής ταυτότητας του συνθέτη; Μαθαίνοντας όλες αυτές τις λεπτομέρειες, προστέθηκε κάτι ή άλλαξε κάτι στην αντίληψή μας για τη μουσική ιδιοφυία του Τσαϊκόφσκι; Η απάντηση είναι όχι.

Ακόμα και να ήταν ιστορικά εμπεριστατωμένο ντοκιμαντέρ, δεν θα άλλαζε. Πόσο μάλλον αφού πρόκειται για μια μυθοπλασία, που δεν στέκεται καλά στα πόδια της και ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαισθήσεων... Αφήνοντας στην άκρη το «διακύβευμα» του σκηνοθέτη, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ακόμα και ο τρόπος που παρουσιάζει την Μιλιούκοβα, είναι αμφιλεγόμενος. Τελικά καταφέρνει να δείξει δυο ανθρώπους που απλά δεν έπρεπε να είναι μαζί κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη, γιατί και οι δυο είχαν τα προσωπικά τους προβλήματα...