«Είστε προβλέψιμοι, τυποποιημένοι, δεν έχετε φυσικότητα», μου επιτέθηκε. «Η γλώσσα είναι εύκαμπτο όργανο, εσείς εκεί! Πλουτοκρατία, ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, κεφάλαιο, ταξική κοινωνία... Λες και η γλώσσα σας είναι από ξύλο. Λες και δε λυγίζει».

Με προβλημάτισε ο κύριος. Δεν ήταν δα και «τυχαίος» άνθρωπος. Ολόκληρος καθηγητής. Και μάλιστα επικοινωνιολογίας! Ειδικός δηλαδή! Δεν μπορεί, σκέφτηκα, δίκιο θα έχει. Και άρχισα εκεί μπροστά του, ταπεινός και υπάκουος, να... λυγίζω τη γλώσσα μου. «Κύριε καθηγητά», ρώτησα, «τι θα λέγατε να ονομάζαμε τον ιμπεριαλισμό "απρόσκλητο επισκέπτη"; Και μέσα στο νόημα της λέξης θα είμαστε και εύκαμπτοι την ίδια στιγμή. Γιατί με το "απρόσκλητος επισκέπτης", ο καθένας καταλαβαίνει πως πρόκειται για "ακάλεστο" επισκέπτη. Πρόκειται για κάποιον, δηλαδή, που μπουκάρει μόνος του, με τανκς, με αεροπλάνα, με δηλητηριώδη αέρια και τα κάνει όλα ίσιωμα. Πώς σας φαίνεται;».

«Καλύτερο, βέβαια από το στεγνό και τυποποιημένο "ιμπεριαλιστής". Το "απρόσκλητος επισκέπτης" αφήνει περιθώρια στη φαντασία. Μοιάζει με μοντέρνα ζωγραφική, όπου ο θεατής δημιουργεί τις δικές του συνθέσεις».

Ενθουσιάστηκα με την ενθάρρυνσή του. Εκεί, μπροστά στα μάτια του, για να τον ικανοποιήσω, άρχισα να κάνω ασκήσεις στη γλώσσα μου. Αριστερά, δεξιά, πάνω, κάτω, πέρα, δώθε! Σε ελάχιστη ώρα, και κάτω από την άγρυπνη επίβλεψή του, η γλώσσα μου είχε γίνει σαν τον καπνό. Με τεράστια ευκολία, πια, λυγούσε και η ομιλία μου έτρεχε. Στη θέση της «πλουτοκρατίας», πηγαία και αβασάνιστα, ερχόταν στα χείλη μου η φράση «ομάδα συνανθρώπων μας που έχουν συγκεντρώσει πολιτική δύναμη, γιατί έτυχε να είναι πλούσιοι». Πώς σας φαίνεται, κύριε καθηγητά;

«Η μόνη ένσταση οι πολλές λέξεις! Δε διαφωνούμε στο περιεχόμενο, στη φόρμα διαφωνούμε. Αντί τη λέξη "καπιταλισμός", για παράδειγμα, άνετα μπορούμε να πούμε "ταρατατζούμ". Ποιος δε θα καταλάβει πως μιλάμε για τον κεφαλαιοκράτη; Αντί για την τετριμμένη φράση "ταξική πάλη", άνετα μπορούμε να πούμε δυο φορές "ταρατατζούμ". Για την προβλέψιμη λέξη "εκμετάλλευση", τρεις φορές "ταρατατζούμ" και... πάει λέγοντας».

Ορίστε, κύριοι, ο ειδικός! Ο άνθρωπος που γνωρίζει! Με δύο κουβέντες έβγαλε από το γλωσσικό αδιέξοδο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στο εξής πια η γλώσσα μας θα κάνει του κόσμου τις τσαχπινιές. Αντί για τη λέξη «κεφάλαιο» θα λέει «ντιχτιρντά». Αντί για τη λέξη «ανεργία», δυο φορές «ντιχτιρντά». Αντί για τη λέξη «ανισότητα», τρεις φορές «ντιχτιρντά». Και δεν είναι το «απρόβλεπτο» της υπόθεσης που έτσι και αλλιώς θα κάνει τον κόσμο να κρέμεται από τα χείλη μας, όσο είναι ότι θα προσθέσουμε λέξεις και στο ελληνικό λεξικό. Λέξεις εύκαμπτες, πονηρές και χαριτωμένες! Πιστέψτε με θα γίνουμε αγαπητοί και περιζήτητοι! Θα μας δεχτούνε στα «in» chalet και στις ελληνικές Αλπεις. Στα Τρία - Πέντε Πηγάδια και στο Πήδημα της γριάς!

«Μπιλιμπί» σημαίνει αναποφάσιστος. «Τσουρ» σημαίνει συνταξιούχος. «Μπουρ» σημαίνει μαλάκας! Τι υπέροχη γλώσσα, ποιητική! «Τσουρ», «μπουρ», «μπιλιμπί»... να, λέξεις για να καταλάβει ο κόσμος! Λέξεις με μεστό περιεχόμενο. Οπου ο καθένας μπορεί να τις λέει όλες τις ώρες, σε όλους τους τόπους. Λέξεις που διευκολύνουν το διάλογο. Λέξεις που δεν πολώνουν!

Οι άλλες, οι παλιές λέξεις, οι λέξεις που χρησιμοποιεί το Κομμουνιστικό Κόμμα, οι «ξύλινες λέξεις», δε συνάδουν με τις «νέες τεχνολογίες», με τη «συμμετοχική δημοκρατία», με τα «Ιντερνέτ καφέ». Και δεν ταιριάζουν γιατί είναι λέξεις που δημιουργήθηκαν μαζί με τους αγώνες. Γιατί θυμίζουν στιγμές αγωνίας, στιγμές δημιουργίας.

«Ταρατατζούμ», λοιπόν, για να είμαστε σύγχρονοι! «Ταρατατζούμ», για να γλιτώνει ο κερατάς τα κέρατα! «Ταρατατζούμ» για να μην οξύνουμε τα πνεύματα! «Ταρατατζούμ», για να περάσουν σε αχρηστία οι λέξεις, στη συνέχεια το περιεχόμενο των λέξεων και παραπέρα, ακόμα, να χάσουμε τα αυγά και τα καλάθια και στο απώτερο μέλλον να χάσουμε και τον μπούσουλα!