Απ' όλες τις κουβέντες της, εγώ στάθηκα σε τέσσερις ακριβές λέξεις. Αυτές που έλεγαν: «τους δικούς μας ανθρώπους»! Οταν τις άκουσα, το αίμα μου, παρότι πίνω χαπάκια για την πίεση, ανέβηκε στο κεφάλι μου. ΦΩΝΑΞΑ..! «Είσαι άδικος», παρενέβη, για να με καλμάρει, η σύντροφός μου. «Την αλήθεια είπε η γυναίκα! Δικοί της άνθρωποι είναι. Εμείς δημιουργήσαμε τους πεινασμένους, τους άστεγους, τους απελπισμένους; Δικοί της προσωπικά άνθρωποι είναι, δικά της προσωπικά δημιουργήματα, και, κυρίως, δημιουργήματα της τάξης της»!

Πέρα από το «άγιο» Πάσχα και τους φτηνούς συναισθηματισμούς, στους οποίους ποντάρετε, για να προωθήσετε το προσωπικό σας προφίλ, και το προφίλ της τάξης σας, τις άλλες μέρες, τις πολλές και ατέλειωτες άλλες μέρες, τι τρώνε ετούτοι οι άνθρωποι, «οι δικοί σας άνθρωποι», κυρία δήμαρχε; Εντάξει, κάποιες μέρες, ελάχιστες, όμως, τη βγάζουν στη Μύκονο και την Εκάλη, στους Βαρδινογιάννηδες, στους Λάτσηδες, στους Κοντομηνάδες, στον Κόκκαλη... Τις υπόλοιπες; Τι γίνεται με τις υπόλοιπες, τις πολλές, τις αφόρητα πολλές, κυρία δήμαρχε;

Ολοι εσείς, λοιπόν, οι θεομπαίχτες της άρχουσας τάξης, οι χορτασμένοι και χαμογελαστοί, με πλατιά πέτρινα χαμόγελα, θεομπαίχτες, δε διστάζετε μπροστά σε τίποτα. Ούτε σέβεστε τίποτα. Το Πάσχα - και το Πάσχα - για εσάς, δεν είναι γιορτή, είναι ευκαιρία! Μια ακόμα ευκαιρία για να εξαπατήσετε. Πατώντας στο συναισθηματισμό του λαού, πατώντας πάνω στις παραδόσεις, εκμεταλλεύεστε την άγνοια και τη θρησκευτική υποταγή. Καλείτε τους πεινασμένους, αυτούς που εσείς οδηγήσατε στην πείνα, να κάνουν μαζί σας ανάσταση. Ποια ανάσταση, υποκριτές και φαρισαίοι; Το «πέταγμα» του Χριστού στα ουράνια, τη μεταφυσική υπερβολή ή την επιβεβλημένη ανάσταση των πεινασμένων; Αλλη γιορτή γιορτάζετε εσείς και άλλοι ετούτοι.