Ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι ντυμένοι όλοι στα μαύρα, για την άτυχη έκβαση του ξεσηκώματος, έχυσαν κίτρινα δάκρυα. Κατάληξη όλων αυτών των ηλεκτρονικών και τυπογραφικών δακρύων ήταν ο πόνος, ο απέραντος και ανυπόκριτος πόνος, για την αποτυχία της μοναδικής επαναστατικής απόπειρας. «Αν είχε πετύχει ο Μάης του '68»!..

Γενική είναι η πεποίθηση στον αστικό ηλεκτρονικό και τυπογραφικό Τύπο ετούτων των ημερών, στον αστικό Τύπο που έχυσε χιλιάδες τόνους μελάνη και ξόδεψε χιλιάδες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές ώρες, πως αν είχε πετύχει ο Μάης του '68, θα είχε οριστικά πεθάνει ο καπιταλισμός! Η εξουσία μια για πάντα θα πέρναγε στα χέρια της εργατικής τάξης. Θα σταμάταγε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μια δίκαιη αδελφωμένη κοινωνία θα ανέτειλε - και θα αντικαθιστούσε - τον σάπιο και απάνθρωπο καπιταλισμό!

Πρώτο μέτωπο: Πρέπει ο Μάης του '68 να καταγραφεί στην ιστορική μνήμη μας σαν πράγματι ανατρεπτική επαναστατική πράξη. Τα συνθήματά του, η ρητορική του και οι πρακτικές του, πρέπει να καταγραφούν στη μνήμη μας σαν γνήσιες ανατρεπτικές και επαναστατικές πρακτικές. Το αυθόρμητο και η έλλειψη κεντρικής οργάνωσης και κεντρικού σχεδιασμού, πρέπει να περάσει σαν γνήσια επαναστατική μέθοδος. Και πρέπει να περάσει σαν τέτοια γιατί μόνον τότε θα είναι εξασφαλισμένη η αποτυχία. Η οποία, στη συνέχεια, θα μετατραπεί, εκ του ασφαλούς, σε κροκοδείλια δάκρυα! Δάκρυα για το '68, δάκρυα για τους χίπηδες. Λέξη για την Κούβα!

Δεύτερο μέτωπο: Εξυμνώντας τον εν πολλοίς μικροαστικό Μάη του '68 σπρώχνεις προς τη λήθη την πραγματική γνήσια λαϊκή επανάσταση. Την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Κουβέντα οι μαυροφορούσες σινδονιάδες, όλα αυτά τα θλιμμένα μολύβια, γι' αυτό το μοναδικό ιστορικό γεγονός. Ούτε σταγόνα δάκρυ για την ανατροπή της πραγματικής επανάστασης.

Αλλά, τι ήταν ο Μάης του '68; Σίγουρα ήταν οργή. Οργή που δεν κατάφερε, γιατί δεν ήταν αυτή η αφετηρία της, να μετατραπεί σε επανάσταση. Οι σαράντα πέντε μέρες που κράτησε ο Μάης δεν ήταν αρκετές για να μετατρέψουν τους μικροαστούς διανοούμενους σε λαϊκούς ηγέτες. Οι εργάτες τράβαγαν προς τα εδώ, η διανόηση προς την άλλη. Το ξεσήκωμα ξεχείλωσε πριν προλάβει να μετεξελιχθεί σε πραγματική απειλή!

Φυσικά τίποτα δε θα χαριστεί στην αντίδραση. Οι λαοί από το Μάη της Γαλλίας θα κρατήσουν όλα αυτά που τους χρειάζονται! Θα κρατήσουν τον ενθουσιασμό του. Θα κρατήσουν την πίστη του στο «ανέφικτο»! Την ίδια στιγμή, όμως, θα προβληματιστούν από τις ελλείψεις του. Θα προβληματιστούν από τα λάθη του. Και, κυρίως, από τη μικροαστική βιασύνη του. Ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται με χοροπηδήματα. Απαιτεί οργάνωση. Και, κυρίως, ξεκαθαρισμένους στόχους. Στην ανατροπή δεν πας ψάχνοντας. Τη σχεδιάζεις!