ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εχουν ακόμα εφιάλτες...

Γρηγοριάδης Κώστας

Εχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τα επιχειρήματα και τις αναλύσεις που διατυπώνονται μέσα σε αντικομμουνιστικό παραλήρημα. Μια τέτοια «ανάλυση» αναδημοσιεύει από το κύριο άρθρο της «Λε Μοντ» η προχτεσινή «Ελευθεροτυπία». Σύμφωνα με αυτή, «οι πρώην Δημοκρατίες της ΕΣΣΔ δεν έχουν τελειώσει το ξεκαθάρισμα λογαριασμού της σοβιετικής εποχής και, ακριβέστερα, του σταλινισμού. Η σημερινή σύγκρουση στην Οσετία είναι μια ωρολογιακή βόμβα που άφησε ο Στάλιν (...)»!

Είναι φυσιολογικό οι καπιταλιστές να έχουν ακόμα εφιάλτες από την πρώτη απόπειρα της ανθρωπότητας να απαλλαγεί από την εκμετάλλευση και αυτό να αποτυπώνεται και στις εφημερίδες τους. Είναι φυσιολογικό να μη «χωρούν» στις αναλύσεις τους οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και η ανάγκη του κεφαλαίου για αναπαραγωγή, να βγαίνει από αυτές «λάδι» ο ιμπεριαλισμός. Είναι αναμενόμενο να θέλουν να διασκεδάσουν και την παραμικρή σύγκριση μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, και την παραμικρή υπόνοια ότι ο σοσιαλισμός θα αναδειχτεί ανώτερου τύπου κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός.

Ολα αυτά είναι φυσιολογικά πράγματα. Εμείς ωστόσο δεν μπορούμε να μη γελάμε με τους εφιάλτες τους, από τους οποίους και πηγάζουν οι αντιεπιστημονικές αναλύσεις τους...

Εχουν λερωμένη τη φωλιά τους

Μετά την ανακοίνωση της ΠΑΣΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, χτες ήταν η σειρά του συνεταίρου στη διοίκηση, της ΔΑΚΕ, να ξεπληρώσει τα χρωστούμενα σ' εκείνους που υπηρετεί και να βγάλει το άχτι της απέναντι στους εργαζόμενους και στις ταξικές δυνάμεις. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε δε λέει βέβαια κουβέντα για όσα καταγγέλλει η ΔΕΣΚ σχετικά με την προσπάθεια της πλειοψηφίας του ΕΚΠ να αποφύγει την καταβολή των προβλεπόμενων από τη Συλλογική Σύμβαση αυξήσεων στους εργαζόμενους του Εργατικού Κέντρου και ακολουθώντας την τακτική της ΠΑΣΚΕ καταφεύγει σε ύβρεις σε βάρος της ΔΕΣΚ. Οσο όμως κι αν προσπαθούν με κραυγές να κρυφτούν από τους εργαζόμενους, μια φράση τους είναι αρκετή για να τους αποκαλύψει. Γράφει στην ανακοίνωσή της η ΔΑΚΕ: «Οι ενέργειές μας είναι σύμφωνα με το νόμο και εν τέλει σύμφωνα με το συμφέρον των εργαζομένων και εν γνώσει όλων των εργαζομένων». Που σημαίνει: Την έχουμε λερωμένη τη φωλιά μας, αλλά ας προσπεράσουμε και ας ασχοληθούμε με όσους μας αποκαλύπτουν, μην τυχόν και μας πάρουν χαμπάρι περισσότεροι εργαζόμενοι...

Ευχαριστώ, δε θα πάρω...

Τη Δευτέρα το μεσημέρι ο Κεμάλ Οκουγιάν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας, συνομίλησε με τον πρόεδρο της ΤΕΔΚ Χίου και δήμαρχο Ομηρούπολης Γ. Μαλάφη. Ηταν μια απ' τις πολλές συναντήσεις που είχε στη διάρκεια της επίσκεψής του στη Χίο. Ο δήμαρχος κατέβαλε προσπάθειες να τον πείσει για τα σχέδια της ΕΕ για τη λεγόμενη περιφερειακή ανάπτυξη. Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας διατύπωσε την αρνητική στάση του κόμματος όχι μόνο στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά συνολικά στην ΕΕ. Ο δήμαρχος συνέχισε τη «διαφήμιση» του συστήματος. Εύχομαι, είπε, η Τουρκία να αποκτήσει μια δημοκρατία, όπως αυτή που έχουμε στην Ελλάδα. Ο Κ. Οκουγιάν του απάντησε αμέσως: Δεν επιθυμούμε μια τέτοια «δημοκρατία» για τη χώρα μας. Παλεύουμε για το σοσιαλισμό.

Τα παιδιά θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Το μέλλον είναι τα παιδιά και στη Βρετανία. Σ' αυτή τη χώρα που θεωρείται «οικονομική υπερδύναμη» και επιθυμεί διακαώς να γίνει το «οικονομικό κέντρο» του πλανήτη, περίπου 2.100.000 παιδιά είναι καταδικασμένα καθώς είναι αναγκασμένα να διαβιούν στα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «News of the World», το οποίο επικαλείται επίσημα στατιστικά στοιχεία. Το σημαντικότερο σε αυτά τα νέα στοιχεία είναι ότι η πλειοψηφία αυτών των παιδιών είναι παιδιά εργαζόμενων γονιών και όχι παιδιά που διαβιούν σε φτωχές οικογένειες ή οικογένειες ανέργων. Και δείχνει ότι η ματαιόδοξη λάμψη των φώτων του Λονδίνου, κρύβει επιμελώς την εξαθλίωση, την πείνα και τη φτώχεια, που αγγίζει πλέον τις οικογένειες των Βρετανών εργαζομένων.

Για το μέλλον που αξίζει στη νεολαία

Χτες, υποτίθεται, πως οι νέοι όλου του κόσμου είχαν την τιμητική τους. Ετσι τουλάχιστον ορίζει ο ΟΗΕ που έχει καθορίσει την 12η Αυγούστου ως Παγκόσμια Μέρα Νεολαίας, για ευαισθητοποίηση και δράση για τα προβλήματά της. Πέρα από τα κούφια λόγια και τις επαναλήψεις των διακηρύξεων για το «μέλλον που ανήκει στους νέους», που ακούγονται από τα χείλη εκείνων που ετοιμάζουν ένα μαύρο μέλλον για τη νεολαία, αξίζει να σταθεί κανείς και να κοιτάξει την κατάσταση της νεολαίας και με αυτή την αφορμή.

Οι νέοι σήμερα, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλο τον κόσμο, είναι τα πρώτα θύματα της επιθετικότητας του συστήματος, σε κάθε τομέα της ζωής τους: Στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, σε μία Παιδεία ταξική, προσανατολισμένη στο περιεχόμενο και στη μορφή της στην εξυπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, που οδηγεί τελικά στην αμορφωσιά. Στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο κυνήγι του μεροκάματου, με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την ανεργία, την εργοδοτική ασυδοσία, τους μισθούς πείνας, την ανασφάλεια την οποία ο νέος καλείται να δεχτεί σαν κάτι φυσικό και δεδομένο. Στην έλλειψη του ελεύθερου χρόνου, στην απουσία κάθε επαφής με την πραγματική πολιτιστική δημιουργία, στην ανυπαρξία κάθε υποδομής για άθληση. Στον εφιάλτη των ναρκωτικών που πλασάρουν στους νέους, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στους οποίους σέρνονται πρώτοι για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Την ίδια στιγμή, το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα φροντίζει να αποκλείσει από τα μυαλά των νέων κάθε αμφισβήτηση της κυριαρχίας του, εξαπολύοντας μια πολύμορφη ιδεολογική επίθεση, καλλιεργώντας κάλπικες αξίες και συμπεριφορές στα μέτρα του, συσκοτίζοντας κάθε φωτεινή πλευρά της Ιστορίας που ανθρώπου που μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα και έμπνευση για τη διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο. Στόχος, οι νέοι να συμβιβαστούν με το απάνθρωπο σύστημα που γεννά όλα τα προβλήματα, κάτι που αποτελεί και τη χειρότερη πλευρά της επίθεσης που δέχεται σήμερα η νεολαία, γιατί βάζει στο στόχαστρο το παρόν και το μέλλον.

Ωστόσο, τα ίδια τα προβλήματα δυναμώνουν την αμφισβήτηση που ενέχει η νεανική ορμή, παρά τις προσπάθειες να την πνίξουν και να τη διοχετεύσουν σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια, όπως άλλωστε έγινε και φέτος με την προσπάθεια η Παγκόσμια Μέρα Νεολαίας να πάρει χαρακτήρα «ξεπλύματος» των ευθυνών όλων εκείνων που ευθύνονται για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Η συμμετοχή των νέων που δίνουν τον τόνο στους αγώνες μαζί με τους εργαζόμενους για τα δικαιώματα στη δουλειά, ενάντια στην περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στους αγώνες για την Παιδεία, κάθε «όχι» στα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου για ένταση της επίθεσης στα δικαιώματα των λαών, δίνει μήνυμα αισιοδοξίας ότι η νέα γενιά διεκδικεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση της τύχης της. Για να αποκτήσει το μέλλον που της αξίζει, κόντρα στο μεσαίωνα που της φτιάχνουν για να «ζήσει».