Πλήρης παράδοση του κινηματογράφου στο κεφάλαιο σημαίνουν οι προτάσεις της, διορισμένης από τον Μ. Λιάπη, επιτροπής για το «νέο»(;) νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις κινούνται αντιδραστικότερα από τις δηλωμένες κυβερνητικές προθέσεις και αντανακλούν τη στρατηγική εμπορευματοποίησης του πολιτισμού από τα μονοπώλια της ΕΕ.

Η επιτροπή, τάχα «αθώα», θεωρεί τον κινηματογράφο τέχνη αλλά και...«διασκέδαση», σημειώνοντας ότι «ανάλογα με την έμφαση στις επιλογές των παραγωγών, δημιουργών και κατασκευαστών του(!), ένα κινηματογραφικό έργο είναι και παραμένει πολιτισμικό, αλλά και ψυχαγωγικό προϊόν μεγάλης σημασίας» (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Αν και συμπεραίνει ότι «από θεμελιώδες πολιτισμικό αγαθό, ο κινηματογράφος καταντά υποπροϊόν, από εργαλείο αυτογνωσίας σκέτο αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης και ανούσιας διασκέδασης», προσθέτει ότι «υπάρχει ανάγκη διπλή, πολιτισμική και οικονομική, για καλή κινηματογραφική τέχνη και πετυχημένη κινηματογραφική βιομηχανία». Δεδομένου ότι 7η Τέχνη και μονοπωλιακή κινηματογραφική βιομηχανία δε συμβιβάζονται, η επιτροπή αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά αφελής... Ετσι, θεωρεί, π.χ. ότι το αντιδραστικό σ/ν για την «Ακαδημία Τεχνών» «ανταποκρίνεται στις απόψεις μας για σύγχρονο, εκπαιδευτικό οργανισμό υψηλού επιπέδου» και ότι «δεν αποτελεί σοβαρό κώλυμα» που προβλέπεται αδιαβάθμητη, «αφού κανείς νέος που προσανατολίζεται σοβαρά για δημιουργία στις τέχνες, και στον κινηματογράφο, δε νοιάζεται για το "χαρτί" του πτυχίου»! Ετσι, πάει «άπατο» το μακρόχρονο αίτημα για δημόσια Ακαδημία Κινηματογράφου ενταγμένη στα ΑΕΙ, όπως έχουν οι ανεπτυγμένες κινηματογραφικά χώρες. Προτείνει μάλιστα να καταργηθούν τα κρατικά κινηματογραφικά βραβεία του ΥΠΠΟ και να ανατεθούν στην «Ακαδημία Τεχνών»!

Η επιτροπή προχωρώντας παραπέρα προτείνει και την εμπορευματοποίηση της σεναριακής παιδείας, με δημιουργία Ανώνυμης Εταιρείας «Ελληνικό Ινστιτούτο Σεναρίου»! ΑΕ, που παρότι του δημοσίου (σ.σ. το γνωστό «κόλπο» του δικομματισμού να «σαλαμοποιεί» την ιδιωτικοποίηση των αρμοδιοτήτων του) θα «παίζει» με τους όρους της αγοράς αφού «δεν ανταγωνίζεται άλλους φορείς (σ.σ. τους «σχολάρχες» του οπτικοακουστικού) που δραστηριοποιούνται στον ίδιο χώρο αλλά λειτουργεί ενισχυτικά και συντονιστικά εφόσον αυτοί το επιθυμούν, με παροχή τεχνογνωσίας και πρόσβαση στην πληροφόρηση»! Προς το παρόν, λέει ότι τα κρατικά βραβεία πρέπει «να απαγκιστρωθούν από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης», να αφορούν σε ταινίες που «προβλήθηκαν στις αίθουσες εντός συγκεκριμένου ημερολογιακού έτους» και να μην είναι χρηματικά.

Στην «αγορά» η επιτροπή ξαποστέλνει και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που «για λόγους διαφάνειας και οικονομικού ελέγχου»(!) προτείνεται «από ΝΠΙΔ, να μετατραπεί σε ανώνυμη εταιρεία» υπαγόμενη «στις διατάξεις περί ΔΕΚΟ»! Για να «χρυσωθεί» το «χάπι» προτείνει απλώς να εξαιρεθεί από μερικές διατάξεις του νόμου περί ΔΕΚΟ, όπως κάνει και με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, που δεν το εξαιρεί τελείως από το νόμο περί ΔΕΚΟ όπως απαιτεί η κινηματογραφική κοινότητα, απλώς το εξαιρεί από επιπλέον διατάξεις.

Σε επίπεδο παραγωγής και διανομής, οι προτάσεις, στην «καλύτερη» περίπτωση κινούνται στη λογική της... «εξισορρόπησης της αγοράς»(sic). Ετσι, υιοθετεί τις απαιτήσεις των παραγωγών για «κίνητρα» και καθιστά το «εθνικό σινεμά»(sic) ως «βασική παράμετρο της ανταγωνιστικότητας», όπως ακριβώς ορίζει και η Στρατηγική της Λισαβόνας. «Μόνο μέσω της επιτυχίας των ελληνικών ταινιών μπορεί να ανέβει ο πήχης, μόνο με ανθούσα εμπορική βιοτεχνία μπορούν ν' αναδειχτούν νέα ταλέντα και να διευρυνθεί η γκάμα των παραγόμενων ταινιών. Επιπροσθέτως, καθώς η αγορά γίνεται ολοένα και πιο «customer orientated» («προσανατολισμένη στον πελάτη»), «πρέπει να ληφθεί υπόψη ο καθοριστικός ρόλος της διανομής στην έξοδο των ταινιών» αναφέρει απροκάλυπτα!

Οι περισσότεροι Μακεδόνες των αρχαϊκών (και όχι μόνο) χρόνων δεν ήταν χρυσοφόροι. Οσοι, όμως, τάφηκαν στο δυτικό νεκροταφείο του Αρχοντικού Πέλλας, ήταν - όπως αποδείχνουν τα σημαντικά και εντυπωσιακά ευρήματα σωστικών ανασκαφών από τους αρχαιολόγους της ΙΖ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων, Παύλο και Αναστασία Χρυσοστόμου.

Η έρευνα αποκάλυψε ακόμα 43 ταφές: 4 της Εποχής του Σιδήρου (β΄ μισό του 7ου αι. - 580 π.Χ.), 31 των αρχαϊκών χρόνων (580-480 π.Χ.), 8 των κλασικών-πρώιμων ελληνιστικών χρόνων (480-279 π.Χ.). «Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα» θεωρείται ενός κοριτσιού σε πρώιμο ελληνιστικό τάφο, που συνοδευόταν με χάλκινο επίχρυσο στεφάνι, τρία πήλινα αγγεία, ένα χάλκινο κάνθαρο και μια μοναδική πήλινη κεφαλή φυσικού μεγέθους της νεκρής, «εξαιρετικής τέχνης».

Από τις αρχαϊκές ταφές οι 20 ήταν ανδρικές (πολεμιστές) και οι 11 γυναικείες. Από τις ανδρικές ξεχωρίζουν οι εφτά που συνοδεύονταν με χάλκινο κράνος, σιδερένια όπλα, χρυσά, αργυρά, χάλκινα και σιδερένια κοσμήματα, σιδερένια ομοιώματα αγροτικής άμαξας, επίπλων κ.ά., πήλινα ειδώλια θεοτήτων, συμποσιαστών, ζώων και πουλιών, πήλινα και χάλκινα αγγεία. Ξεχωριστές για τον πλούτο τους είναι δύο γυναικείες ταφές, κτερισμένες με χρυσά, αργυρά, χάλκινα και σιδερένια κοσμήματα, γυάλινες, πήλινες και φαγεντιανές χάντρες, σιδερένια μαχαίρια, σιδερένια ομοιώματα αγροτικής άμαξας, πήλινα ειδώλια, πήλινα φαγεντιανά και χάλκινα αγγεία.

Τα χρυσά επιστόμια και ελάσματα των αρχαϊκών τάφων φέρουν παραστάσεις όρθιων λιονταριών, ζώων που συμβολίζουν τη βασιλική εξουσία. Ενδιαφέροντα είναι κτερίσματα - μελανόμορφοι κορινθιακοί κρατήρες και οι αττικίζοντες κρατήρες με ζώα και πουλιά (προϊόντα μαζικής παραγωγής στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. ενός εργαστηρίου της Χαλκιδικής, που μιμείται έργα του εργαστηρίου του Λυδού), οι μελανόμορφες αττικές κύλικες (με ιππείς και πουλιά, ιππείς και νέους, διονυσιακές σκηνές).

Συνολικά, οι ταφές που ερευνήθηκαν στο Δυτικό νεκροταφείο (από το 2000 μέχρι σήμερα) σε 10 στρέμματα (το 5% της συνολικής έκτασής του) ανέρχονται στις 915 (231 της ύστερης εποχής του σιδήρου, 441 αρχαϊκών, 236 των κλασικών και πρώιμων ελληνιστικών χρόνων, 7 αδιάγνωστες). Τα ευρήματα «υποδηλώνουν τη δημογραφική και οικονομική ακμή του οικισμού κυρίως κατά τα αρχαϊκά χρόνια». Οι νεκροί ενταφιάζονταν σε λακκοειδείς κυρίως τάφους, κατά οικογενειακές συστάδες και γένη, που όριζαν ενδιάμεσα κενά και εξυπηρετούσαν δρόμοι. Οι συστάδες περιλάμβαναν διαχρονικές ταφές των ίδιων κοινωνικών ομάδων, από την ύστερη εποχή του σιδήρου έως και τα πρώιμα ελληνιστικά χρόνια (7ος αι.-279 π.Χ.). Οι ταφές των επιφανών νεκρών προστατεύονταν με φράγματα λίθων. Οι γυναίκες θάβονταν με το κεφάλι ανατολικά, βόρεια ή νότια (ποτέ δυτικά), ενώ οι άνδρες με το κεφάλι στα δυτικά, βόρεια ή νότια (ποτέ ανατολικά).

Το είδος, η ποσότητα και ποιότητα των κτερισμάτων πιστοποιούν τα ταφικά έθιμα, το φύλο και την ταξική - κοινωνική θέση του νεκρού, που ενταφιαζόταν βάσει τελετουργικού που «πιστοποιεί πυραμιδωτή κοινωνική οργάνωση». Οι πλούσιες ταφές «υποδεικνύουν τον ηρωικό χαρακτήρα και τον ηγετικό ρόλο ορισμένων οικογενειών της στρατιωτικής αριστοκρατίας του Αρχοντικού, που ήλεγχαν την ανταλλαγή των αγαθών, ασκώντας οικονομική εξουσία, ικανή να αποδώσει εξαιρετικά πλούσια αγαθά πολιτισμού».

Ο οικισμός του Αρχοντικού (5 χλμ. από την Πέλλα και 10 χλμ. από τον Αξιό), κατοικείται από την αρχαιότερη νεολιθική περίοδο (6η χιλιετία) έως και τα υστεροβυζαντινά χρόνια (14ος αι.).

Ανακοινώθηκαν οι Ελληνες υποψήφιοι για το φετινό ευρωπαϊκό βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης (βρετανικής, γαλλόφωνης, γερμανικής, ισπανόφωνης, ιταλικής λογοτεχνίας): Συγκεκριμένα, υποψήφιοι είναι για μετάφραση βρετανικών έργων οι: Σεραφείμ Βελέντζας, Τίνα Θέου, Αλέξης Καλοφωλιάς. Για γαλλόφωνα έργα οι: Τιτίκα Δημητρούλια, Σεσίλ Ιγγλέση-Μαργέλλου, Αχιλλέας Κυριακίδης. Για γερμανικά οι: Γιώργος Δεπάστας, Αλεξάνδρα Παύλου, Λένα Σάκαλη. Για ισπανόφωνα: Κώστας Αθανασίου, Λεωνίδας Καρατζάς, Νίκος Πρατσίνης. Για ιταλικά οι: Δήμητρα Δότση, Αννα Παπασταύρου, Παναγιώτης Σκόδρας. Κάθε βραβείο (3.000 ευρώ) και δικαίωμα μηνιαίας διαμονής στο «Σπίτι της Λογοτεχνίας» στις Λεύκες Πάρου.

«Το Αλφαβητάρι των Αστρων», η αξιόλογη μουσικοθεατρική παράσταση του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου και του Τάση Χριστογιαννόπουλου, ολοκληρώνει την καλοκαιρινή της «διαδρομή», σήμερα (9μμ), στο Χαλάνδρι (θέατρο «Ρεματιά»). Μεγάλοι Ελληνες ποιητές όπως ο Σεφέρης, ο Καβάφης, ο Ρίτσος, ο Καρούζος κ.ά., «συνομιλούν» με υπέροχα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Τα κείμενα «διαβάζει» ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος και ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος ερμηνεύει τα τραγούδια, παίζοντας ο ίδιος στο πιάνο.